Στον «αφρό» νυν και αεί…

Έγραφα τις προάλλες με αφορμή το μετάλλιο του Σπύρου Γιαννιώτη στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα Υγρού Στίβου του Καζάν, ότι ο αθλητισμός είναι από τα λίγα πράγματα, που συνεχίζει να μας προσφέρει στιγμές χαράς, αληθινής συγκίνησης και πραγματικής υπερηφάνειας. Ειδικά όταν μιλάμε για ατομικό άθλημα ή για εθνική ομάδα, ΟΛΟΙ (άλλος περισσότερος και άλλος λιγότερο), νοιώθουμε να… ψηλώνουμε μερικούς πόντους και να βγαίνουμε στον «αφρό». Εκεί, όπου βρίσκεται ανελλιπώς η ελληνική υδατοσφαίριση, η οποία μας έστειλε ξανά στα ουράνια!

Του Τάσου Νικολόπουλου

Το χάλκινο μετάλλιο που κατέκτησε η εθνική ανδρών στο Καζάν αποτελεί έναν άθλο για τη συγκεκριμένη ομάδα, αλλά και μια απόδειξη ότι όταν υπάρχει μεράκι, σχέδιο, οργάνωση και ενότητα, η Ελλάδα μπορεί να κάνει θαύματα. Όπως μας απέδειξε πολύ πρόσφατα και η εθνική ομάδα μπάσκετ εφήβων στο Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Βόλου, όπου κατέκτησε το χρυσό. Τα παιδιά του Θοδωρή Βλάχου υπερέβαλαν εαυτούς και εκτός από το μετάλλιο, εξασφάλισαν το εισιτήριο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο.

Το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα των ανδρών θα δηλώσει «παρών» στο κορυφαίο γεγονός του πλανήτη για 10η(!) συνεχόμενη φορά και 16η συνολικά, όντας μακράν η εθνική ομάδα με τις περισσότερες παρουσίες σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Και το μετάλλιο στο Καζάν ήταν συνολικά το υπ’ αριθμόν 42(!) της ελληνικής υδατοσφαίρισης σε διεθνείς διοργανώσεις. Νούμερα ασύλληπτα, αν αναλογιστεί κανείς την δημοτικότητα του αθλήματος, τα προβλήματα που ανέκαθεν υπήρχαν (ερασιτεχνικό γαρ), αλλά και το μέγεθος της χώρας. Από αυτά τα 42 μετάλλια (10 χρυσά, 12 αργυρά, 20 χάλκινα), τα 17 είναι σε επίπεδο Ανδρών-Γυναικών και τα 25 έχουν σημείο αναφοράς τις «μικρές» Εθνικές ομάδες.

Αυτοί που ασχολούνται με τα ερασιτεχνικά αθλήματα, τα οποία ποτέ δεν είχαν την προβολή που αξίζουν (και φταίμε κι εμείς γι’ αυτό), στα δικά μου μάτια είναι ΗΡΩΕΣ της σύγχρονης εποχής. Με την υπερβολή που υπάρχει στη συγκεκριμένη λέξη. Αλλά, έχει αποδειχθεί στην πορεία των χρόνων ότι, παρά τις αντιξοότητες και τρικλοποδιές, συνεχίζουν να κρατούν την ελληνική σημαία ψηλά. Κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αγάπη και το μεράκι, που διατηρούν τους περισσότερους στον «αφρό».

Τα προβλήματα είναι τεράστια και έχουν διογκωθεί λόγω κρίσης, αλλά υπήρχαν από πριν. Και δεν νομίζω να διαφωνεί κανείς… Αν ρωτήσει κάποιος τον Δημήτρη Διαθεσόπουλο, θα το καταλάβει από πρώτο χέρι. Αναφέρομαι στον πρόεδρο της Ελληνικής Κολυμβητικής Ομοσπονδίας, γιατί βρίσκεται στη θέση από το 1994 μέχρι και σήμερα. Ο συγκεκριμένος παράγοντας, έχει γίνει δέκτης σκληρής κριτικής και λόγω της μακράς θητείας του, αλλά δεν μπορεί να μην του αναγνωριστεί ότι έχει βάλει ένα μεγάλο λιθαράκι στην πολύ καλή δουλειά που γίνεται σε όλες τις εθνικές ομάδες, αλλά και στις συνεχόμενες επιτυχίες του αθλήματος.

Η ελληνική υδατοσφαίριση βρίσκεται στον «αφρό» την τελευταία 25ετία και μόνο ως τυχαίο γεγονός δεν μπορεί να εκληφθεί. Είναι αποτέλεσμα οργάνωσης και σχεδίου και από τη στιγμή που το άθλημα το υπηρετούν άνθρωποι, οι οποίοι το αγαπούν με πάθος, εκτός από το παρελθόν και το παρόν, θα έχει σίγουρα και μέλλον. Το θέμα είναι να υπάρξει και ανάλογη στήριξη από την Πολιτεία. Σίγουρα οι καιροί είναι δύσκολοι, αλλά για ένα άθλημα που σε κάνει ανελλιπώς περήφανο ως Έλληνα, οφείλεις να το στηρίξεις με πράξεις και όχι μόνο με λόγια…