Στο τέλος, κερδίζει ΠΑΝΤΑ ο Παναθηναϊκός

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Στο γαϊτανάκι των πλέι-οφ, έχουμε δει άπειρες μάχες, διαφορετικές διακυμάνσεις και ανατροπές που έχουν κρίνει τίτλους και έχουν δικαιώσει την αίγλη του αθλήματος. Στον τρίτο φετινό τελικό της Α1, το βιβλίο με τα «παράξενα» εμπλουτίστηκε με μία ακόμη σελίδα. Ο Παναθηναϊκός έκανε το 2-1, απέχει μία νίκη από την κατάκτηση και αυτού του πρωταθλήματος, κάτι που πριν την έναρξη του αγώνα ήταν φυσιολογικό και για πολλούς ίσως αναμενόμενο. Ο τρόπος με τον οποίο το πέτυχε, όμως, τον «μεγαλώνει» ακόμα περισσότερο. Ο Ολυμπιακός προηγήθηκε με 14 πόντους στο 27ο λεπτό της αναμέτρησης, έπαιζε καλύτερα, είχε όλες τις συνθήκες με το μέρος του και κάπου εκεί....αποχώρησε από το γήπεδο. Ή πιο σωστά κάποιος τον έκανε με την αγωνιστική του συμπεριφορά να αποχωρήσει.

Και αυτός έχει όνομα και μάλιστα μεγάλο. Το δημιούργησε και εξακολουθεί να το δημιουργεί με τα κατορθώματά του, τους αμέτρητους τίτλους που έχει κατακτήσει και την συμπεριφορά αυταπάρνησης που δείχνουν οι συντελεστές του, ακόμη και όταν όλα δείχνουν πως έχουν πέσει στα σχοινιά και το μόνο που τους σώζει είναι ένα θαύμα. Αυτός είναι ο Παναθηναϊκός, που όσο και αν ο Ολυμπιακός με τις δικές του τάσεις αυτοκτονίας και την ελλιπή αγωνιστική του απόδοση τον βοήθησε, απόψε απέδειξε πως το «μέταλλο» και η καρδιά του είναι από ατόφιο χρυσάφι. Θυμίζει το ποδοσφαιρικό ρητό που λέει ότι όλοι παίζουν και στο τέλος νικάνε πάντα οι γερμανοί και βρείτε μου έναν λόγο να μην παραλληλίσουμε αυτή την ομάδα, με την αγωνιστική στόφα των άσπονδων φίλων μας.

Στα αμιγώς αγωνιστικά τώρα, παρακολουθήσαμε αναμφίβολα τον καλύτερο και πιο θεαματικό τελικό από τους τρεις που έχουν διεξαχθεί ως τώρα. Οι δυο ομάδες είχαν από ένα καλό δεκάλεπτο στο πρώτο ημίχρονο, με τον Παναθηναϊκό να μπαίνει καλύτερα, έχοντας τον Νίκολας σε εξαιρετική κατάσταση και τον Ολυμπιακό να αντιμετωπίζει πρόβλημα ψυχολογίας, κυρίως λόγω της «βαριάς» ήττας του πρώτου αγώνα στο ίδιο γήπεδο. Πολλά λάθη, παντελής έλλειψη inside game και πλάνου, με τη διαφορά να μένει σε λογικά επίπεδα λόγω κάποιων, «μεγάλων» τριπόντων των παικτών του Γιαννάκη. Στο δεύτερο δεκάλεπτο, ο Ολυμπιακός έκανε ίσως το καλύτερο του παιχνίδι και στις δυο μεριές του παρκέ, με καλή άμυνα λόγω της εισόδου των Μπουρούση-Μπέβερλι, μεγαλύτερη συγκέντρωση και κυρίως με φοβερό οίστρο έξω από την γραμμή του τριπόντου. Το άγχος είχε μεταφερθεί στους γηπεδούχους που έμοιαζαν υπνωτισμένοι-έκτος τόπου και χρόνου.

Το ματς είχε προσεγγιστεί διαφορετικά και πιο σωστά από τον Ολυμπιακό που ήταν σοβαρός, είχε βγάλει εκτός αγώνα τους Διαμαντίδη, Σπανούλη, Φώτση και Μπατίστ και με «οδηγό» τον Μπουρούση έδειχνε πιο έτοιμος από ποτέ για να κάνει το break. Ο Παναθηναϊκός εξακολούθησε να είναι μονοδιάστατος, στατικός κάτι που επέφερε και το πρόβλημα στην κυκλοφορία και έδειχνε να έχει εγκλωβιστεί για τα καλά στα αμυντικά συστήματα του αντιπάλου. Ο Ολυμπιακός παρότι δεν έπαιρνε πόντους από το μεγάλο του «όπλο», Λίνας Κλέιζα, πρωταγωνίστησε και στα επτά πρώτα λεπτά της τρίτης περιόδου όπου και προηγήθηκε με 14 πόντους. Κάπου εκεί είχαμε την αποχώρηση που αναφέραμε παραπάνω. Ο Παναθηναϊκός με το μεγάλο καλάθι του Γιασικεβίτσιους (έγιναν εμφανώς βήματα), μείωσε στους -9 και πίστεψε περισσότερο στην ανατροπή με το τρίποντο του Τσαρτσαρή.

Ο Ομπράντοβιτς έδωσε δυο απλές εντολές που ήταν και η τελευταία απέλπιδα προσπάθειά του για μία ανατροπή, που δύσκολα παρά το αντίθετο των δηλώσεών του πίστευε. Μέσα ο Σπανούλης με εντολή να πάει στα πόδια και στις διεισδύσεις την αντίπαλη άμυνα και στα μετόπισθεν ενεργοποίηση του επιτυχημένου τρίπτυχου, Μπατίστ, Τσαρτσαρή και Διαμαντίδη, που παίζοντας άμυνα στα όρια –σε κάποιες περιπτώσεις εκτός αυτών με την ανοχή των διαιτητών- του επιτρεπτού, κατάφεραν να φέρουν «τούμπα» το ματς. Οι ερυθρόλευκοι, είτε γιατί πίστεψαν πως είχαν νικήσει, είτε γιατί για πολλοστή φορά, λιγοψύχησαν στην κρίσιμη στιγμή στο ΟΑΚΑ, δεν έκαναν τίποτα σωστά απ’ όλα αυτά που παρουσίαζαν με σχετική ευκολία μέχρι το 27΄. Καμία επιθετική έμπνευση, άμυνα με τα... μάτια, άρνηση για δυναμική διεκδίκηση στα ριμπάουντ και κυρίως, έλλειψη καθαρού μυαλού σε συνδυασμό με μικρή έως ανύπαρκτη βοήθεια από τον πάγκο.

Το επί μέρους σερί 23-4 που έγειρε οριστικά την πλάστιγγα υπέρ του Παναθηναϊκού, λέει από μόνο του πολλά για το «ναυάγιο» που ακολούθησε και έγραψε ουσιαστικά την ιστορία του ματς. Η μία ομάδα –με όμικρον κεφαλαίο- έστω και στο τέλος βρήκε τον τρόπο σε μία κακή βραδιά να τα καταφέρει και η άλλη να μην έχει τον τρόπο να διαχειριστεί την μεγαλύτερη ίσως ευκαιρία της σύγχρονης ιστορίας της. Ακόμα μία χαμένη απόπειρα για τον Ολυμπιακό που έφτασε κοντά όσο ποτέ και πλέον η λογική λέει πως ακόμη και αν ισοφαρίσει την Κυριακή σε 2-2, δύσκολα θα επαναλάβει την εμφάνιση των πρώτων είκοσιεπτά λεπτών. Αλλά ένας αγώνας μπάσκετ δεν τελειώνει δεκατρία λεπτά πριν το τέλος του. Και με αυτό, δεν συμφωνούν μόνοι οι γερμανοί…

Υ.Γ.: Πως είναι δυνατόν ο καλύτερος παίκτης του γηπέδου να είναι εκτός αγώνα στα τρία τελευταία κρίσιμα λεπτά; Άλλο μία παράγραφος στα ανεξήγητα της ιστορίας των πλέι-οφ. Tα παράπονα για την διαίτησια ήταν δίκαια πέρα για πέρα, αλλά και εσύ από την πλευρά σου, τι κάνεις;

Υ.Γ.1 : Η άλλη παράγραφος, θα περιέχει την διαπίστωση που αναφέρει πως για πρώτη ίσως φορά τα τελευταία χρόνια, η ομάδα που κατά γενική ομολογία έχει τους καλύτερους παίκτες θα τερματίσει δεύτερη…

Υ.Γ. 2: O Παναθηναϊκός για να συνεχίσει του χρόνου σε υψηλό επίπεδο θα χρειαστεί πολλές αλλαγές. Το ρόστερ του δείχνει ότι έχει ελλείψεις και ότι δεν μπορεί άλλο σε τέτοιες επιτυχίες.

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com