Ο Στίβεν Άνταμς είναι ο πιο διάσημος παίκτης μπάσκετ όλων των εποχών στη Νέα Ζηλανδία. Έχει συμπληρωμένη μια δεκαετία πολύ καλής καριέρας παίζοντας σε Θάντερ, Πέλικανς και πλέον Γκρίζλις (με συμβόλαιο 25 εκατ. δολαρίων για την προσεχή διετία, παρακαλώ) στο ΝΒΑ, όπου θεωρείται από τους κορυφαίους αμυντικούς της λίγκας. Ωστόσο αν και γέννημα-θρέμμα Νεοζηλανδός, στα 30 του χρόνια δεν έχει φορέσει ούτε μια φορά τη φανέλα με το εθνόσημο. Ο… Aquaman (όπως αποκαλείται λόγω της ομοιότητας με τον ήρωα της DC), δεν θα τη φορέσει ούτε στο Παγκόσμιο Κύπελλο και φυσικά στον αγώνα με την Ελλάδα την Τετάρτη. Και ο λόγος είναι πως κρατά… μανιάτικο μια συμπεριφορά σε βάρος του από το παρελθόν!
Όπως ο ίδιος εξήγησε στην αυτοβιογραφία του με τίτλο «My Life, My Fight», απέχει συνειδητά από τους Tall Blacks γιατί όταν ήταν σε νεαρή ηλικία η φτωχή οικογένειά του δεν είχε τους πόρους για να τον στείλει στα κλιμάκια και η ομοσπονδία δεν τον είχε βοηθήσει καθόλου! Ο ίδιος, γιος ενός αξιωματικού του πολεμικού ναυτικού που είχε 18 παιδιά από πέντε διαφορετικές γυναίκες (!), δεν μπορούσε να βρει τα χρήματα για να δοκιμαστεί στις μικρές εθνικές ομάδες παρότι από μικρός είχε δείξει το πολύ μεγάλο για τη Νέα Ζηλανδία ταλέντο του, ενώ η ομοσπονδία αρνήθηκε του παρέχει τα οδοιπορικά.
«Δεν είχα την οικονομική δυνατότητα για να πάω να δοκιμαστώ. Αυτό κοστίζει πολλά λεφτά στη Νέα Ζηλανδία, χιλιάδες δολάρια! Ξέρω παίκτες που πήγαιναν και τελικά έπαιζαν, πολύ απλά γιατί οι γονείς τους είχαν τα χρήματα να καλύψουν το ταξίδι. Όμως υπήρχαν και πολλοί παίκτες, οι περισσότεροι μαύροι και κάποιοι από αυτούς τα κορυφαία ταλέντα στη χώρα, που δεν το άντεχαν οικονομικά. Τρομάζω να σκεφτώ πόσοι παίκτες θα μπορούσαν να είχαν κάνει μεγάλη καριέρα, με την εθνική ομάδα ή και στο εξωτερικό, αν η ομοσπονδία τούς πρόσφερε περισσότερη βοήθεια…», είχε αναφέρει στην αυτοβιογραφία του ο Άνταμς.
«Κάποιοι θεωρούν πως είμαι το πρόσωπο του μπάσκετ στη χώρα μου, αλλά εγώ μόνο από τις μικρές εθνικές ομάδες δεν αναδείχθηκα. Δυστυχώς το να είσαι στις εθνικές Ζηλανδίας είναι πολύ ακριβό σπορ για τα περισσότερα παιδιά με ταλέντο. Λένε πως χρειάζεται ένα χωριό για να μεγαλώσει ένα παιδί σωστά, αλλά φαίνεται πως για το μπάσκετ της Νέας Ζηλανδίας χρειάζεται ένα χωριό για να χρηματοδοτήσει ένα ταλέντο», είχε προσθέσει με πικρία.
Γι’ αυτό και ο ίδιος, παρότι απέχει από την εθνική ομάδα της Νέας Ζηλανδίας, κάνει ό,τι μπορεί μέσα από διάφορα προγράμματα που έχει αρχίσει στην πατρίδα του, προκειμένου να μην χαθούν κι άλλα ταλέντα στο μπάσκετ. «Όταν βλέπω παιδιά να παλεύουν για να γίνουν καλύτερα, κάνω ό,τι μπορώ για να βοηθήσω. Όταν δεν έχουν λεφτά για να ταξιδέψουν για μπάσκετ ή για να αγοράσουν παπούτσια, είμαι πρόθυμος να βοηθήσω. Στη χώρα μου έχουμε ταλέντα, δεν υπάρχει αμφιβολία γι’ αυτό. Απλώς χρειαζόμαστε το κατάλληλο σύστημα για να τα κρατάμε στις ράγες και να μην τα χάνουμε επειδή είναι φτωχά ή ζουν σε… λάθος πόλεις. Αν περνά από το χέρι μου, η Νέα Ζηλανδία μπορεί να γίνει μια από τις μεγαλύτερες δυνάμεις στο παγκόσμιο μπάσκετ μέχρι να πεθάνω. Αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να αφήσω».
Η αλήθεια είναι πως στο τρέχον Παγκόσμιο Κύπελλο είχε αφήσει ανοιχτό παράθυρο να αγωνιστεί. Είχε μιλήσει και με τον Πέρο Κάμερον, που τον είχε προπονητή στο Γουέλινγκτον. Το «παράθυρο» ήταν πιο ανοιχτό από ποτέ για να πάει στη Μανίλα, αλλά τελικά δεν συνέβη. Όχι τόσο λόγω του «μανιάτικου» στην ομοσπονδία, αλλά επειδή ο τραυματισμός που υπέστη τον Ιανουάριο στο δεξί γόνατο δεν κατέστη δυνατό να ξεπεραστεί και του στέρησε τη συμμετοχή σε όλο το υπόλοιπο της σεζόν και στα playoffs.
«Κάποια μέρα πάντως θα παίξω με την Εθνική ομάδα», ήταν η απάντησή του στο ερώτημα αν αφού δεν τον είδαμε ούτε φέτος με τη Νέα Ζηλανδία δεν θα τον δούμε ποτέ ως Tall Black. ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
