Στη Σλοβενία, θα είναι ωραία…

Παραδοσιακά στο τουρνουά Ακρόπολις η Εθνική ομάδα κάνει πριν από τις μεγάλες διοργανώσεις το τελικό μοντάρισμα και με την, τις περισσότερες φορές, κατάκτηση του τροπαίου, παίρνει την απαιτούμενη ψυχολογική ώθηση που χρειάζεται ενόψει των επίσημων υποχρεώσεων. Η φετινή τριάδα αγώνων, λόγω και της έλλειψης εικόνας από τα προηγούμενα παιχνίδια, αποτέλεσε –μαζί με τα φιλικά…σκαμπίλια του Ουλμ- τον καλύτερο μπούσουλα για το προσεχές Ευρωμπάσκετ της Σλοβενίας, στο οποίο κακά τα ψέματα, έχουμε όλα τα φόντα να φτάσουμε ως το τέλος της διαδρομής. Δεν χρειαζόταν μία ακόμα νίκη, αυτή κόντρα στην Ιταλία για να το καταλάβουμε. Όμως είναι τόσο εμφανές το που υπερτερούμε και που χρειαζόμαστε προσοχή και βελτίωση, που η διάθεση, η ποιότητα, σε συνδυασμό με την ελληνική πονηριά, εμπειρία και καπατσοσύνη, μπορεί να κάνουν θαύματα.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Σε ένα φιλικό τεστ όπου ο Τρινκιέρι ήταν φανερό ότι «έκρυψε» πράγματα και ξεκούρασε βασικά ατού, είδαμε και πάλι καλή κυκλοφορία μπάλας, μπόλικες επιθετικές λύσεις, πλάνο και πλουραλισμό. Το ρίσκο του ομοσπονδιακού με τα τρία γκαρντ να καμουφλάρεται, αφού η οδηγία να κατεβάζουν μπάλα Μπράμος και Περπέρογλου περιστασιακά μέχρι να απελευθερώνεται ο Σπανούλης, αποδίδει καρπούς. Διαπιστώσαμε επίσης ότι δεδομένα ο Ιταλός δεν ήταν…μεθυσμένος όταν «έκοβε» τον Κατσίβελη, αφού οι Σπανούλης, Ζήσης και Σλούκας είναι σε εξαιρετική κατάσταση. Το ότι μένουν περισσότερη ώρα στο παρκέ μάλιστα, τους βοηθάει να βρίσκουν ρυθμό και να ξεδιπλώνουν τα ταλέντα τους. Σιγουρευτήκαμε πως θα ήταν σφάλμα να μείνει εκτός ο Περπέρογλου, αφού η ικανότητά του να «διαβάζει» καλά το παιχνίδι του αντιπάλου, ανεβάζει ένα-δύο επίπεδα την άμυνά μας, που έτσι και αλλιώς έκανε βήματα προόδου στο Ακρόπολις.

Είδαμε μία ομάδα –Ελλάδα- που αθόρυβα βάζει στον αντίπαλο 41 πόντους σε 16 λεπτά, έχοντας ισχυρό σημείο τη δημιουργία και όχι κάτι εξωπραγματικό στα τρίποντα –το αντίθετο-. Διαπιστώσαμε ότι εκτός από το σετ παιχνίδι, μας ταιριάζει και το τρέξιμο στο «ανοικτό» γήπεδο, αφού εκτός από το ότι παίρνουμε ψυχολογία, προσφέρουμε και θέαμα με τους ικανότατους παίκτες που έχουμε στο τελείωμα των αιφνιδιασμών. Καταλάβαμε πως όλοι έχουν διακριτούς ρόλους και στον πάγκο προπονητή που προτιμά τον «εργάτη» Καββαδά, από τον πιο ταλαντούχο επιθετικά, αλλά soft, χωρίς διάθεση να βάλει το σώμα του στη…φωτιά και να ρίξει καμιά «ψιλή», Βουγιούκα. Για όλες αυτές τις επιλογές, κάποιοι μπορεί να τον «σταυρώσουν» σε περίπτωση αποτυχίας, όμως είναι ηλίου φαεινότερο πως ο,τι κάνει το πιστεύει και πρόσκειται στο πλάνο του.

Το δείγμα βέβαια, είχε, ευτυχώς, και αρνητικά στοιχεία, που πρέπει να διορθωθούν. Πρωτίστως γιατί μπορούμε να τα διορθώσουμε. Όσο και αν η ελλιπής φροντ λάιν των Ιταλών έκανε το έργο μας –τροφοδότηση ψηλών- εύκολο, αντιμετωπίσαμε πρόβλημα στο μαρκάρισμα του Ντατόμε και γενικά στη περιφερειακή άμυνα, παρότι το «65» των «ατζούρι» δείχνει το αντίθετο. Χάσαμε πάλι αρκετά αμυντικά ριμπάουντ -12- από κοντύτερη ομάδα, ενώ φάνηκε ότι πρέπει να προσέξουμε περισσότερο τις αλληλοκαλύψεις, όταν το «πεντάρι» μας ανεβαίνει ψηλά για να κόψει το πικ εν ρολ του αντιπάλου. Τα «νεκρά» διαστήματα, αλλά και τα λάθη είναι απόρροια και της κούρασης από τη προετοιμασία, όμως μέρα με τη μέρα πρέπει να μειώνονται.

Ως ένα γενικό συμπέρασμά πάντως, η…ζυγαριά γέρνει υπέρ μας, αφού είναι εμφανής η ωριμότητα, αξία και εμπειρία των παικτών και η εργατικότητα-εξυπνάδα της τεχνικής ηγεσίας. Γιατί όχι λοιπόν να μην ζήσουμε και στη Σλοβενία, μέρες 1987 και 2005; Τα υλικά υπάρχουν, το…γλυκό δείχνει να «έδεσε» καλά, οπότε μένει μόνο η ευχή μας για καλή τύχη στα παιδιά! Μάγκες, τα οκτώ χρόνια είναι πολλά, δεν νομίζετε;

Follow @ZervasNikolaos