Σόρι, αλλά σε έβλεπα (στα) φιλικά...

Τούτες τις ημέρες οι ευρωπαϊκές ομάδες βρίσκονται σε περίοδο προετοιμασίας. Η "κακή δουλειά" είναι οι προπονήσεις. Διπλές, τριπλές, μονές αλλά πολύωρες, ανάλογα με το τι αποφασίζει κάθε προπονητής. Η καλή πλευρά της προετοιμασίας πάλι, είναι τα φιλικά. Από τις ελληνικές ομάδες έχουμε πλέον μια εικόνα ικανή για να αρχίσουμε τις συζητήσεις. Ας πούμε οι τέσσερις μεγάλες έχουν ήδη παίξει από δύο, οπότε κάτι αρχίσαμε να παίρνουμε χαμπάρι.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Με τα καλά τους, με τα στραβά τους, με τις ήττες τους (Ολυμπιακός και ΠΑΟΚ), τις ισοπαλίες τους (ΑΕΚ και Παναθηναϊκός), τις νίκες τους (όλοι). Για τους "Big 4", λοιπόν, για τους οποίους άλλωστε κακά τα ψέματα γίνεται και ο μεγαλύτερος λόγος, έχουμε ήδη δει το πρώτο δείγμα. Δεν είναι σίγουρα ολοκληρωμένο, άλλωστε ούτε τα ρόστερ είναι πλήρη, ούτε η προετοιμασία βρίσκεται καν στα τελειώματα, αλλά δεν είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν τα συμπεράσματα μη ασφαλή.

Οι φιλικοί αγώνες, συμβαίνει πολύ συχνά σε μία χώρα που έχει συνηθίσει να κρίνει το ποδόσφαιρο μόνο από το αποτέλεσμα, μπορούν να γίνουν ένας καθρέφτης που μόνο παραμορφώνει. Μόνο κρύβει, μόνο μετατρέπει την πραγματικότητα σε εικονική. Εχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν οι ομάδες μας να παρασυρθούν σε λάθος αποφάσεις, μόνο και μόνο λόγω των φιλικών.

Να πιστέψουν ότι είναι κάτι περισσότερο από τις πραγματικές τους δυνάμεις. Ή και το αντίθετο. Κάτι λιγότερο από όσα μπορούν να πετύχουν. Να μην αποκτήσουν παίκτες για θέσεις που χρειάζονται ή να πάρουν για εκεί που έχουν σωστές και καλές επιλογές. Να αφήσουν ποδοσφαιριστές, γιατί τους έβλεπαν (στα) φιλικά. Να μετρήσουν, με λίγα λόγια, λάθος τις ομάδες τους.

Λίγο πολύ το έχουν περάσει όλες οι ομάδες αυτό. Ο Ολυμπιακός του Τροντ Σόλιντ το καλοκαίρι του 2006 είχε νικήσει σε φιλικούς αγώνες τη Βέρντερ 4-0, την Μπλάκμπερν 5-0, την Ρεάλ Σοσιεδάδ 5-1. Οταν ξεκίνησε η χρονιά, έχασε 2-4 από τη Βαλένθια στην πρεμιέρα των ομίλων του Champions League και ολοκλήρωσε τον όμιλο τελευταίος, με τρεις βαθμούς, χωρίς νίκη ούτε καν στο Καραϊσκάκη. Ο Σόλιντ πάλι, Δεκέμβριο μήνα είχε ήδη φύγει...

Κάποτε η ΑΕΚ, τέλη της προηγούμενης χιλιετίας ήταν, σάρωνε σε κάποια τουρνουά που διοργάνωνε τότε η NetMed. Μόνο τον τίτλο της πρωταθλήτριας δεν της είχαν δώσει από το καλοκαίρι. Στην πράξη, όμως, έχανε με 3-1 από την Καλαμάτα με κάτω τα χέρια. Το έχουν πάθει αυτό και ο Παναθηναϊκός και ο ΠΑΟΚ, σε καλά φιλικά, απέναντι σε αναγνωρισμένους αντιπάλους. Με νίκες πειστικές. Μόνο που ήταν φιλικές...

Εχει γίνει και ανάποδα. Η Εθνική του 2004, πριν πάει στην Πορτογαλία και πάρει το Euro, είχε χάσει με 4-0 σε φιλικό από την Ολλανδία. Η οποία, από την πλευρά της, επίσης θα πίστεψε ότι όλα είναι καλώς καμωμένα. Μόνο που στη διοργάνωση, εκείνη είχε χάσει από την Πορτογαλία και αποκλείστηκε, ενώ η δική μας Εθνική είχε νικήσει τους διοργανωτές δύο φορές.

Οι φιλικοί αγώνες, ειδικά του καλοκαιριού γιατί τότε δεν υπάρχει δράση και τους δίνουμε μεγαλύτερη βάση, είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ποδοσφαιρικά ψέματα. Συμβαίνει, τις περισσότερες φορές, χωρίς να το θέλεις. Αλλά συμβαίνει. Με τις ομάδες και τους προπονητές να βλέπουν το δέντρο μιας νίκης ή καλής εμφάνισης και να χάνουν το δάσος της συνολικής εικόνας του ρόστερ τους. Λίγο πολύ το κάνουμε και φέτος, εφευρίσκοντας ελλείψεις εκεί που δεν υπάρχουν. Και πολλές φορές μάλιστα, στην εποχή της επικοινωνίας, η άποψη που διαμορφώνει η κοινή γνώμη μετράει στον οργανισμό περισσότερο και από εκείνη του προπονητή.

Τα φιλικά ασφαλώς και έχουν σημασία. Είναι σημαντικά για να βγουν συμπεράσματα για τις ομάδες. Αρκεί να "διαβαστούν" σωστά, από τους προπονητές που μπορούν να το κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον, ώστε να αξιοποιηθούν και σωστά. Ποδοσφαιρικά, δηλαδή. Και αυτό δεν γίνεται βλέποντας μόνο τα τελικά σκορ, όπως κάνουμε στην ποδοσφαιρική Ελλάδα...