Σμύρνη, έρωτας και Απόλλωνας!

Η μουσική είναι άμεσα συνδεδεμένη με το όνομα και το έμβλημα του.

Η μυρωδιά απ’ τις στάχτες της μικρασιατικής καταστροφής δεν έχει φύγει ακόμα απ’ τη φανέλα του.

Ακόμα και… ερωτική μπορεί να χαρακτηριστεί αυτή η ομάδα -πόσο τυχαίο μπορεί να είναι άλλωστε ότι το πρώτο του γυμναστήριο ονομάστηκε «του έρωτα τ’ αλάνι», φτιαγμένο από τις οικονομίες τεσσάρων μαθητών;

Μπορεί να έχουν περάσει 13 χρόνια απ’ την τελευταία φορά που αγωνίστηκε στην μεγάλη κατηγορία, όμως ο Απόλλων Σμύρνης επέστρεψε πιο… ρομαντικός από ποτέ.

Με το θεό της μουσικής να τον προστατεύει, ο προσφυγικός σύλλογος ακολουθεί καλλιτεχνική πορεία, με κατακόρυφη άνοδο και… βουτιά στα χαμηλά. Η ίδρυση του στην Σμύρνη το 1891, συνοδεύτηκε απ’ το σκεπτικό να διαδοθεί η ιδέα του ελληνισμού στην τουρκοκρατούμενη περιοχή, με την καρδιά –και όχι μόνο τη φανέλα- να είναι «γαλανόλευκη».

Η εγκατάσταση του στην Αθήνα το 1922 –ως πρόσφυγα πια – άρχισε να φέρνει τις επιτυχίες. Και το 2013 τον βρίσκει να πανηγυρίζει την επιστροφή του εκεί που ανήκει, στην Σούπερ Λιγκ.



Οι «πολεμικές» αποστολές

Μπορεί να ονομάζεται Απόλλωνας, όμως θα μπορούσε να ταυτιστεί εξίσου με τον Άρη, τον θεό του πολέμου. Τα 20 πρώτα χρόνια στο ελληνικό πρωτάθλημα του «κόλλησαν» το προσωνύμιο της Ελαφράς Ταξιαρχίας.

Η έμπνευση προήλθε απ’ την ταινία που ήταν τότε της… μόδας. «Η επέλαση της ελαφράς ταξιαρχίας» αφορούσε πιστούς Βρετανούς στρατιώτες που ακολουθούσαν τυφλά διαταγές κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου, οδηγούμενοι σε βέβαιο θάνατο.



Αυτοί όμως όχι μόνο δεν οδηγήθηκαν σε αυτοκτονικές αποστολές, αλλά έγιναν μια απ’ τις ομάδες που άφησαν ιστορία. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, ότι παρότι ο Απόλλωνας λείπει για 13 χρόνια απ’ την Α’ εθνική, βρίσκεται ακόμα στην 8η θέση στον πίνακα με τις ομάδες που έχουν περισσότερες συμμετοχές στην κατηγορία.

Το 1946 μάλιστα, όταν… αναγκάστηκε απ’ την Εταιρία Σιδηροδρόμων να μετακομίσει στη Ριζούπολη, ήταν το αποκορύφωμα της σπουδαίας ιστορίας του.

Το τρενάκι του «τρόμου»

Η μετατροπή του ποδοσφαίρου σε επαγγελματικό στα τέλη της δεκαετίας του '70 αποδυνάμωσε αισθητά τον προσφυγικό σύλλογο. Από ομάδα ισχυρών, περιορίστηκε στο ρόλο παραγωγής ταλέντων –με ένα απ’ τα μεγαλύτερα που έχουν φορέσει τα χρώματα του, να είναι ο Ντέμης Νικολαΐδης- ενώ το 1987 γνώρισε τον πρώτο υποβιβασμό, όμως επέστρεψε την αμέσως επόμενη χρονιά.

Η επιστροφή του στις πρώτες θέσεις έγινε τη διετία 1994-96, με τον Γιάννη Παθιακάκη στο τιμόνι και πολλά ταλέντα στη σύνθεση. Μια απ’ τις κορυφαίες σεζόν της ιστορίας της ήταν το 1995, όταν κέρδισε την έξοδό του στο Κύπελλο UEFA για μοναδική φορά στην ιστορία του, αλλά και το 1996 όταν έφτασε στον τελικό Κυπέλλου Ελλάδας, όμως ηττήθηκε απ’ την ΑΕΚ.



Από κει και πέρα, άρχισε μια απότομη πορεία, σαν… τρενάκι λούνα παρκ. Το 2000 έπεσε στην Β’ Εθνική και μέχρι το 2007 έφτασε να αγωνίζεται στο Περιφερειακό πρωτάθλημα.

Η πιο πρόσφατη ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή. Τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα απ’ το 2011, τρεις διαδοχικές ανόδους και ο Απόλλων Αθηνών αναγεννιέται, τινάζοντας τις στάχτες από πάνω του.

Eύα Ζαχαριουδάκη