Την έχεις δει… και χίλιες φορές!
500 ΜΟΝΟ την έχει βάλει το MEGA, και άλλες τόσες ο ΑΝΤ1.
Και δεν την έχεις βαρεθεί.
Και να μην το έχεις στο… πρόγραμμα, δηλαδή, δεν γίνεται… Αν την πετύχεις στο ζάπινγκ, θα τη δεις!
Ξανά.
Σαν το Τζουμάντζι ένα πράμα. Ή τον… Ντάνιελ Σαν. Ή, ακόμη χειρότερα, σαν τη Γαλάζια Λίμνη (πριν η Γιόβοβιτς αρχίσει να ξεκάνει ζόμπι) και τη Μεγάλη των Μπάτσων Σχολή. Που δεν σου πάει η καρδιά να τις αλλάξεις.
Ακόμη, λοιπόν και αν απηυδήσεις, φωνάζοντας «ΟΚ, έλεος πια»… έλα, παραδέξου το, θα ξανάβλεπες την ταινία «Πάμε Χιόνι;»…
Ακόμη και αν ήξερες ότι σε έπιασαν κορόιδο…
Γράφει ο Νίκος Ράλλης
Καταρχήν, και να μας συμπαθάτε, την ταινία θα τη γράφουμε αγγλιστί. Δηλαδή, Cool Runnings. Άλλη μία ευρηματική μετάφραση ταινίας από τα αγγλικά στα ελληνικά… Σαν εκείνο το επικό… Ξεπατινάζ, για το Blades of Glory και το (σοβαρά, ρε μάγκες;)… Ο Κινέζος Θα Σφυρίξει Τρεις Φορές, για το Shanghai Noon, με τον Τσάκι Τσαν.
Πάμε τώρα.
Σε μια στιγμή… ιλαρότητας, στην αίθουσα σύνταξης του sportfm.gr, ένας νεαρός συντάκτης αναρωτήθηκε φωναχτά: «Ρε σεις, να γράφαμε τίποτα για αθλητικές ταινίες;».
Ένας -πρώην- μουσάτος συνάδελφός του, λοιπόν, θυμήθηκε τότε που ήταν μεσήλικας και του απάντησε: «Έχω δει το Πάμε Χιόνι στο σινεμά, το 1993. Με τους Τζαμαϊκανούς, που πήγαν στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες, ενώ δεν είχαν ξαναδεί χιόνι στη ζωή τους».
Ξεχάσαμε να σας πούμε πως ο εν λόγω συντάκτης έχει προλάβει την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων, το 1896, και γενικώς, παρά τα χρόνια του, θυμάται ποιος τερμάτισε… ας πούμε έβδομος, στον 1ο προκριματικό του επί κοντώ, στη Μόσχα, το 1980.
Συνεχίζουμε.
Με αφορμή, λοιπόν, τη συγκινητική ανάμνηση του γνωστού και ως «Πανάγαθου», ψάξαμε λίγο το θέμα και ανακαλύψαμε τι… παραμύθι έχουμε φάει όλα αυτά τα χρόνια με την ταινία της Disney!
Μια ταινία, δε, η οποία θεωρείται από τις κορυφαίες που αφορούν Ολυμπιακούς Αγώνες -άντε μαζί με το Miracle, του 2004!
Χωρίς αυτό να μειώνει το γεγονός ότι είναι από τις πιο δημοφιλείς -είπαμε, ναι, θα τη βλέπαμε ΞΑΝΑ (σ.σ. μαζόχες)- η ταινία Cool Runnings, που πραγματεύεται την απίστευτη ιστορία της ομάδας της Τζαμάικα στο μπόμπσλεϊ, με τη συμμετοχή των νησιωτών από την Καραϊβική στους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Κάλγκαρι, το 1988, έχει ορισμένα ψεματάκια…
Ο Κρις Στόουκς, εξάλλου, ο οποίος ήταν στην ομάδα που ενέπνευσε το φιλμ, είχε δηλώσει πρόσφατα: «Είναι μία χαρακτηριστική ταινία της Disney, όχι πολύ κοντά, όμως, σε ό,τι πραγματικά συνέβη».
Το Cool Runnings είχε ένα καστ χαρακτήρων που ουδεμία σχέση είχαν με τους πραγματικούς Τζαμαϊκανούς αθλητές, που, παρόλο που δεν είχαν ξαναδεί χιόνι στη ζωή τους, εξέπληξαν τον κόσμο ολόκληρο, με τη συμμετοχή τους στο τετραπλό και διπλό μπομπ, στην παρθενική συμμετοχή της χώρας στους χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες.
Πρώτα απ’ όλα, δεν ήταν σπρίντερ που τους τη… βάρεσε και μπήκαν σε ένα έλκηθρο. Για την ακρίβεια, όλα τα μέλη της ομάδας στρατολογήθηκαν από τον στρατό της Τζαμάικα! Στην ταινία, δε, εμφανίζονται όλοι σαν… αποβράσματα της κοινωνίας, όταν τους υποδέχονται στους Αγώνες του Καναδά. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, τόσο θερμό καλωσόρισμα δεν έχει γνωρίσει άλλη ομάδα σε Χειμερινούς Ολυμπιακούς!
Ποια είναι η πραγματική ιστορία, λοιπόν, για το πώς οι Τζαμαϊκανοί έμαθαν να… γλιστρούν με το έλκηθρο και τι συνέβη πριν 28 χρόνια.
Όλα ξεκίνησαν όταν δύο Αμερικανοί επιχειρηματίες, που ζούσαν στην Τζαμάικα, εμπνεύστηκαν από το Pushcart Derby. Ένα διάσημο άθλημα στο νησί, όπου κάποιος πάει… καρότσι κάποιον άλλον. Ο Τζορτζ Φιντς και ο Γουίλιαμ Μαλόνεϊ, λοιπόν, είδαν στον… χαβαλέ με τα καρότσια το μπόμπσλεϊ και πήγαν την ιδέα τους για τη δημιουργία μιας Ολυμπιακής ομάδας στην Τζαμαϊκανή Ολυμπιακή Επιτροπή, που την αποδέχθηκε μετά χαράς!
Ο Στόουκς, ωστόσο, αποκαλύπτει πως δεν… καιγόταν και τόσο να μπει στην ομάδα, αλλά το έκανε γιατί ένας συνταγματάρχης τού είπε να το κάνει: «Ξεκίνησα να ασχολούμαι με το άθλημα επειδή μου ζητήθηκε να ασχοληθώ. Ήμουν στον στρατό, τότε, και ο συνταγματάρχης με πρότεινε, καθότι ήμουν λοχαγός, και εγώ, απλά, υπάκουσα στις διαταγές! Υπήρχαν δύο Αμερικανοί, ο Τζορτζ Φιντς και ο Γουίλιαμ Μαλόνεϊ, που ασχολούνταν επιχειρηματικά με το Pushcart Derby και θεώρησαν πως μοιάζει με το μπόμπσλεϊ. Πίστευαν πως μπορεί να δουλέψει μια… μίξη των δύο σπορ. Ωστόσο, δεν βρήκαν κανέναν… τρελό να πάρει στα σοβαρά την πρότασή τους για τη δημιουργία μιας ομάδας μπόμπσλεϊ της Τζαμάικα, που δεν ξέρει τι θα πει χιόνι και έλκηθρο! Κανείς δεν ήθελε να μπει στην ομάδα. Οπότε τι έκαναν; Απευθύνθηκαν στον στρατό… Έτσι ασχολήθηκα με το άθλημα και… κόλλησα με αυτό».
Ακόμη και όταν, επιτέλους, φτιάχτηκε η ομάδα, υπήρχε άλλο ένα πρόβλημα: Ποιος θα την προπονούσε; Κάποιος που, απλά… σέρνει ένα καρότσι από τα γεννοφάσκια του; Όχι βέβαια. Για τη… δουλειά επιστρατεύτηκαν (αντί… καμπόσων δολαρίων) Αμερικανοί και Αυστριακοί προπονητές, ενώ οι προπονήσεις γίνονταν στην Αυστρία, αλλά και στη λίμνη Πλάσιντ της Νέας Υόρκης! Μη φανταστείτε, όμως, πως η ομάδα της Τζαμάικα ήταν συνεχώς σε ένα αεροπλάνο και προπονούταν σε εντατικούς ρυθμούς. Ο ίδιος ο Στόουκς αποκάλυψε πως είδε έλκηθρο για πρώτη φορά στη ζωή του τον Σεπτέμβριο του 1987… Και τον Φεβρουάριο του 1988 ήταν οι Αγώνες!
Παρ’ όλα αυτά, ήταν η πιο διάσημη ομάδα στο Κάλγκαρι του Καναδά. Τόσο διάσημη, μάλιστα, που τα μέλη της φοβόντουσαν να βγουν από το Ολυμπιακό Χωρίο για να μη δεχθούν… επίθεση από τον κόσμο, που τους λάτρευε! Η αμερικανική τηλεόραση τους είχε κάνει… Θεούς (γνωστό ότι λατρεύουν το αδύνατο οι Αμερικανοί)! Σκεφτείτε πως, όταν οι ΗΠΑ αποκλείστηκαν στο χόκεϊ… κοτζάμ NBC μετέδωσε ζωντανά το αγώνισμα μπόμπσλεϊ -για να γεμίσει τον τηλεοπτικό χρόνο- λόγω των Τζαμαϊκανών!
Μόνο που δεν ήταν καθόλου εύκολο για τους συμπαθείς αθλητές από την Καραϊβική να φανούν ανταγωνιστικοί. Είχαν… δανειστεί τον εξοπλισμό τους, ενώ ένας από αυτούς τραυματίστηκε στη διάρκεια της προπόνησης. Στην πρώτη της κούρσα, στο τετραπλό έλκηθρο, η Τζαμάικα είδε μέρος του έλκηθρού της να καταρρέει, ενώ τη δεύτερη μέρα ο Στόουκς τραυματίστηκε στον ώμο.
Ωστόσο, ξεκίνησαν δυναμικά. Όταν, όμως, το έλκηθρο έφτασε τα 85 μίλια την ώρα, ο Στόουκς έχασε τον έλεγχο και η συντριβή ήταν αναπόφευκτη. Όλοι τους παγιδεύτηκαν κάτω από το έλκηθρο. Και εδώ έρχεται να γκρεμιστεί άλλος ένας μύθος…
Σε αντίθεση με το επικό φινάλε του Cool Runnings, όπου οι Ντέβον Χάρις, Ντάντλεϊ Στόουκς, Μάικλ Γουάιτ και Κρις Στόους παίρνουν στα… χέρια το έλκηθρο, πάνω από τα κεφάλια τους, και μέσα σε αποθέωση από το κοινό τερματίζουν, στην πραγματικότητα, όπως είχε πει και ο Χάρις στον Guardian, «κάναμε ό,τι θα έκανε κάθε ομάδα που θα είχε την ίδια ατυχία, απλά σπρώξαμε το έλκηθρο στον τερματισμό».
Jamaican Bobsleigh Team Debut At Calgary 1988... από patagooos
Όσο για το ευρηματικό σύνθημα-ντόπα "Feel the Rhythm, feel the rhyme, get on up, it’s bobsled time!" της ταινίας, ποτέ δεν ειπώθηκε από τους πραγματικούς αθλητές… Ούτε, φυσικά, οι τέσσερίς τους έμπαιναν για προπόνηση στην μπανιέρα.
Ακόμη και έτσι, η Τζαμάικα παραμένει μέχρι και σήμερα πηγή έμπνευσης (στο Σότσι, το 2014, έστειλε δύο αθλητές). Σε κάθε Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες που συμμετέχει γνωρίζει την απόλυτη αποθέωση. Είναι ωραίοι τύποι, άλλωστε. Σαν αυτόν.
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
