Σιγά που πέθανε ο David Bowie...

Όταν η κουβέντα φτάνει στον David Bowie, η περιγραφική ικανότητα των περισσότερων από εμάς βρίσκει «ταβάνι». Συνειδητοποιείς πως ακόμη και ο πλούτος λέξεων που συναντά κανείς ακόμη και στα πιο ογκώδη και λεπτομερή λεξικά αδυνατεί να σου προσφέρει λήμματα που να ικανοποιούν την ανάγκη σου να αναφερθείς όπως θα ήθελες σ' αυτόν.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Είναι βέβαιο πως τα εκατομμύρια λέξεων που θα γραφτούν, δεν θα καταφέρουν ούτε στο ελάχιστο να δώσουν μια σαφή εικόνα του τι υπήρξε, τι ήταν, πώς έζησε, ποια παρακαταθήκη αφήνει.

Ο καθένας μπορεί να κρίνει τη μουσική του, την υποκριτική του ικανότητα, τις επιδόσεις του στη ζωγραφική και να σταθεί με ύφος επιτιμητικό ή υποτιμητικό απέναντι στη στάση ζωής και τα πεπραγμένα του.

Σε αυτήν την τελευταία αποστροφή της παραπάνω πρότασης, όμως, κρύβεται και όλο το μυστικό...

O David Bowie δεν κράτησε κάποια στάση ζωής έτσι όπως την συναντά κανείς με τη στενή έννοια του όρου. Υπήρξε στρατευμένος μόνο απέναντι στον εαυτό του και τα πράγματα ή τους ανθρώπους που αγάπησε. Οι περιορισμοί και οι αγκυλώσεις που κρατούν την πλειοψηφία του κόσμου αλυσοδεμένη με τα «πιστεύω» της, δεν είχαν πάνω του την παραμικρή επιρροή.

Η ευκολία με την οποία μεταλλασσόταν από τη μία περσόνα στην άλλη, ο τρόπος που άλλαζε προτιμήσεις, στυλ, ρόλους, σεξουαλική ταυτότητα ήταν μοναδικός και αδιάψευστος μάρτυρας πως ο Bowie υπήρξε ό,τι πιο ελεύθερο μπορούσε να συναντήσει κανείς εκεί έξω.

Ίσως, λοιπόν, τώρα που όπως λένε πέθανε, δίπλα στο λήμμα «ελευθερία» να ήταν σωστό να κοτσάρουμε όχι μία, αλλά μερικές χιλιάδες φωτογραφίες του μπας και πάρουν οι επόμενες γενιές μια μικρή ιδέα του τι σημαίνει πραγματικά αυτός ο όρος.

Κι αυτό διότι τούτος ο ερμαφρόδιτος εξωγήινος με το γυάλινο μάτι έμοιαζε σαν να έπεσε από το διάστημα. Δεν επηρεάστηκε από τις καταβολές ή το περιβάλλον του, αλλά το διαμόρφωνε διαρκώς ο ίδιος, ακόμη και με τις όποιες ενστάσεις για τις υπερβολές του. Δεν επέτρεψε στα «μην» τα «δεν» και τα «πρέπει» να τον καθορίσουν, αλλά ήταν εκείνος ο καταλύτης και παράλληλα ο δολοφόνος κάθε μορφής αστικού καθωσπρεπισμού.

Λες και επρόκειτο για κάποια κοσμική φάρσα, άφησε την τελευταία του πνοή λίγες ώρες μετά τα 69α γενέθλιά του. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, μάλλον αυτές είναι οι λέξεις που τον περιγράφουν καλύτερα. Μια «κοσμική φάρσα»... Αυτό ήταν ο David Bowie. Μια «κοσμική φάρσα» που φύτρωσε μάλλον κατά τύχη σε τούτον τον πλανήτη και βάλθηκε -ο αλήτης- να ζήσει τις ζωές που οι περισσότεροι όχι μόνο δεν θα ζήσουμε, αλλά θα φροντίσουμε να τιμωρήσουμε τους εαυτούς μας επειδή τις ονειρεύτηκαν.

«Now it's time to leave the capsule if you dare»...