Σάμπως και στο... άλλο Grexit το ίδιο δεν έγινε;

Η επιστολή του προέδρου παρακολούθησης της FIFA δεν είναι απλώς απειλητική. Είναι στην ουσία τελεσίδικη. Ταυτόχρονα, όμως, είναι και ξεκάθαρη και ίσως - για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια - μπαίνει στην ουσία.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Θα πει κανείς τον αποθεώνουμε; Όχι βέβαια, αν η εισήγησή του γίνει πράξη το ελληνικό ποδόσφαιρο επιστρέφει στο σημείο μηδέν. Διότι άλλο επανεκκίνηση, σίγουρα χρειάζεται τέτοια και άλλο χτίσιμο από την αρχή. Αυτό το δεύτερο, το να χτίσεις σε θεμέλια τόσο αδύναμα και να χτίσεις σε τέτοιο οικονομικό περιβάλλον κάτι που αποτελεί ολόκληρη βιομηχανία, μοιάζει αδύνατο.

Παρεμπιπτόντως, ας πάψει πια αυτή η σύγκριση με την Αγγλία και τις ομάδες που αποκλείστηκαν από την Ευρώπη, είναι και λάθος και άκαιρη. Άλλο η δεκαετία του '80 και άλλο το 2018. Το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει τόσο πολύ από τότε, μπορεί όχι σε κανονισμούς, αλλά στους κανόνες με τους οποίους υπάρχει. Είναι πια πολύ πιο ακριβό...

Για να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, το τετ α τετ με τον Grexit, το ελληνικό ποδόσφαιρο γέμισε με παθογένειες. Με καταστάσεις που πραγματικά κάποιες φορές ξεπερνούσαν τη φαντασία οποιουδήποτε νου. Γιατί; Διότι είναι τέτοια τα συμφέροντα. Απλή απάντηση και κατανοητή.

Η επιστολή του Χούμπελ, όμως, ήρθε να αναδείξει με ουσία την κατάσταση. Διότι ξεκάθαρα λέει γιατί η επιτροπή της FIFA υπό την προεδρεία του εισηγείται ομόφωνα τον αποκλεισμό. Όχι με γενικότητες, όχι αόριστα, αλλά συγκεκριμένα. Γράφει, λοιπόν, όσα γράφει για την ΕΠΟ, λέει ό,τι λέει για τη βία στα ελληνικά γήπεδα, σημειώνει όσα σημειώνει για την καθυστερήση στις ποινές από τα δικαστικά όργανα, εμείς όμως μεταξύ μας την αλήθεια την γνωρίζουμε καλύτερα. Μπορούμε άραγε να τού την πούμε;

Μπορούμε να τού πούμε ότι όταν ένα ποδοσφαιρικό παιχνίδι διακόπτεται με ξύλο μέσα στον αγωνιστικό χώρο, σε έναν ολόκληρο Δήμο θα κλείσουν τα σχολεία αν υπάρξουν τιμωρίες;

Ότι μια απόφαση δεν βγαίνει γιατί αλλιώς πώς θα τολμήσει να πάει στην πόλη της ομάδας που τιμωρήθηκε ο πρωθυπουργός; Ότι προτού αντιδράσουν για τις αποφάσεις οι ίδιοι οι σύλλογοι, έχουν προλάβει να γεμίσουν το tweeter οι πολιτικοί; Ή υποψήφιοι πολιτικοί, που κοιτάζουν την επόμενη μέρα τους; Ότι οι δικαστικοί λειτουργοί έπρεπε σε ένα τέτοιο περιβάλλον, με ξεκάθαρα πολιτική χροιά την οποία σε όλους τους τόνους έδιναν οι ίδιοι οι πολιτευτές και μάλιστα χωρίς κανέναν... κόμπο στη γλώσσα, έπρεπε να πάρουν αποφάσεις; Μην τυχόν και πειραχθεί η ομάδα του τόπου τους, γιατί πώς θα κυκλοφορήσουν σε αυτήν...

Ότι ένα οφσάιντ έγινε σημείο αντιπαράθεσης μέσα στην ελληνική Βουλή; Ότι οι παράγοντες του ελληνικού ποδοσφαίρου, για τους οποίους όλοι οι υπόλοιποι συμφωνούν ότι καταστρέφουν το προϊόν τους, ακούνε τους ανθρώπους που εκπροσωπούν την ελληνική πολιτεία να τους χτυπάνε παλαμάκια.

Ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, social media, πρόθυμο ακροατήριο και τελικά εύπλαστο. Γιατί; Για μερικές ψήφους. Για μερικές ακόμη επενδύσεις στις περιφέρειες και τα εκλογικά σώματα που ορίζουν. Για ένα... "μνήσθητί μου Κύριε όταν έλθης εν τη Βασιλεία σου". Μήπως και τους ξεχάσουν μέχρι τότε.

Ο κ. Χούμπελ πιστεύει ότι μια ΕΠΟ, μια Super League ίσως, οι παράγοντες και πάπαλα συμπληρώνουν ολόκληρο το περίγραμμα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Πού να ξέρει ο άνθρωπος ότι το Grexit, εφόσον αυτό από απόφαση γίνει πια και εφαρμογή, θα το έχει προκαλέσει η ίδια η πολιτεία, ανεξαρτήτως κομματικής προσέλευσης; Και θα επικοινωνεί κιόλας, ότι προσπάθησε να το αποτρέψει, μήπως και κερδίσει μερικά ακόμη ψηφοδέλτια. Αλλά, σάμπως και στο ...άλλο Grexit, το ίδιο δεν έγινε;