Σαμαράς: «Τότε γονάτισα…»

Κάποια στιγμή του 'πεσαν όλα μαζί και δεν άντεξε... Ο Γιώργος Σαμαράς μιλάει για την προ μηνών περιπέτειά του όπου κλήθηκε να ξεπεράσει (χωρίς ακόμα να τα 'χει καταφέρει) τον θάνατο του αγαπημένου του παππού, ενώ αποκαλύπτει το στόρι με τα απανωτά ταξίδια για να παρευρεθεί στην κηδεία του και στη συνέχεια στα βραβεία ΠΣΑΤ, όπου συνάντησε ξανά τον μικρό Jay.

Αποσπάσματα όσων είπε στο περιοδικό People (κυκλοφορεί την Κυριακή):

«Κάποια στιγμή γονάτισα, που δεν είναι του χαρακτήρα μου. Αυτό που συνέβη και που δεν μπορώ ακόμα να ξεπεράσω είναι ο θάνατος του παππού μου, τον περασμένο Δεκέμβριο. Ήταν ο άνθρωπός μου. Κάθε καλοκαίρι πήγαινα στη Χαλκιδική, στα Αρναία όπου ζούσε, και περνούσα μαζί του μια βδομάδα. Ακόμα κι όσο έλειπα μακριά, μιλούσαμε πολύ συχνά στο τηλέφωνο. Χωρίς να ξέρει τίποτα από όσα συνέβαιναν στην προσωπική μου ζωή, χωρίς να γνωρίζει από ποδόσφαιρο μου προσέφερε πολλά μέσα από μια γενική κουβέντα για τη ζωή, η οποία πάντα παραλληλιζόταν με ένα πρόβλημά που με απασχολούσε εκείνη τη περίοδο! Είχε μια απίστευτη διαίσθηση και χτίσαμε μια ξεχωριστή επικοινωνία, μια χημεία πνευματική. Την ίδια μέρα της κηδείας, ήταν και τα βραβεία ΠΣΑΤ όπου ήρθε και ο μικρός Jay «Όσο χαρούμενος κι αν φαινόμουν, όσο κι αν χαμογελούσα στην εκδήλωση μέσα μου γινόταν πόλεμος».

Τι λέει όμως για εκείνη την περίοδο και πώς βίωσε την ασθένεια, τον θάνατο του παππού του, αλλά και τα βραβεία ΠΣΑΤ: «Είχα πάθει μια λοίμωξη όσο ήμουν στο Μπέρμιγχαμ που οδήγησε σε αφυδάτωση γιατί ήμουν μόνος και δεν πρόσεξα σωστά τον εαυτό μου. Παρολ’αυτά έπρεπε να ταξιδέψω για τα βραβεία του ΠΣΑΤ, που ήταν Δευτέρα. Την Κυριακή αργά το βράδυ, ενώ είμαι στο σπίτι με φίλους, γελάμε και περνάμε καλά, με παίρνουν τηλέφωνο για να μου πουν για τον παππού μου. Χωρίς να πάρω τίποτα μαζί μου, επιβιβάστηκα στη πρώτη πτήση για Θεσσαλονίκη και μετά ταξίδεψα στη Χαλκιδική για την κηδεία που ήταν το μεσημέρι. Το ίδιο απόγευμα στις 17.00 έφυγα από το χωριό για να πάρω ξανά το αεροπλάνο για Αθήνα και ζήτησα από τους ανθρώπους του ΠΣΑΤ να καθυστερήσουν την εκδήλωση για να προλάβω. Σκέψου ότι στα βραβεία πήγα με τα ίδια ρούχα που είχα φύγει τα ξημερώματα και με τα οποία πήγα στην κηδεία. Οριακά πρόλαβα το βραβείο του Jay. Ευτυχώς όμως τα κατάφερα και επιβεβαίωσα για άλλη μία φορά πως η ζωή κάνει κύκλους και προχωράει».

Η αλήθεια είναι πως το χαμόγελό του και η ενθάρρυνση που έδειξε στο μεγαλύτερο θαυμαστή του από την εποχή της Σέλτικ, τον μικρό Jay που έχει σύνδρομο down, δεν φανέρωνε καθόλου πως είχε περάσει μια τόσο δύσκολη ημέρα συναισθηματικά και ψυχικά. «Όταν γύρισα σπίτι εκείνο το βράδυ ξέσπασα, αλλά το επόμενο πρωί συνειδητοποίησα πόση δύναμη έχω μέσα μου. Ο περασμένος Δεκέμβριος ήταν για μένα ένα μήνας με πολλές σκληρές στιγμές, αλλά κατάλαβα πως οτιδήποτε δύσκολο συμβαίνει μπορώ να το προσπεράσω ομαλά, αντί να το βλέπω σαν ένα βουνό που πρέπει να σκαρφαλώσω. Παραδέχομαι όμως ότι λύγισα και η ιδέα πως δεν έχω τον παππού μου δίπλα μου με πληγώνει καθημερινά».

Για το μέλλον του: «Αυτήν την στιγμή το μόνο σίγουρο είναι πως δεν επιστρέφω στη Σαουδική Αραβία. Δεν ενεργοποίησαν την option να μείνω στην Αλ Χιλάλ για τα επόμενα δύο χρόνια. Βρίσκομαι σε διαπραγματεύσεις με ομάδες που μου προσφέρουν μία πολύ καλή και πολυετή προοπτική».