Ήμαρτον πια…

Αν είσαι οπαδός του Άρη και πίστευες ότι τα έχεις δει όλα στο θεσμό του κυπέλλου με τα δυο γκολ του Λιβάγια και το απίθανο του Μπουχαλάκη, ήρθε το χθεσινό απίστευτο ματς στη Λαμία να σου αποδείξει ότι αυτή η ομάδα έχει στο… ρεπερτόριό της κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο για να γράφει κάθε φορά και ένα καινούργιο κεφάλαιο στο βιβλίο «πώς να χάνεις μια πρόκριση μέσα από τα χέρια σου».

Να σε εκπλήσσει δυσάρεστα. Για την ακρίβεια να προσθέτει ακόμη μια κηλίδα στη σύγχρονη ιστορία της.

Να μπήγει πιο βαθιά το… μαχαίρι στις πληγές των φίλων της που μάταια δεκαετίες ολόκληρες ζουν με την ελπίδα ενός τίτλου. Και φέτος θα μείνουν με το όνειρο αφού πλέον οι ποδοσφαιριστές του Άρη, δεν μπορούν να… ματώσουν το δίχτυ ούτε από την άσπρη βούλα. Για μένα, μετά το χθεσινό είναι πλέον ξεκάθαρα τα πράγματα. Φαίνεται ποιοι μπορούν και ποιοι όχι.

Ποιοι έχουν την προσωπικότητα και τα… κάκαλα να βγάλουν το κάρο από τη λάσπη και να κρατήσουν το φετινό όνειρο ζωντανό.

Και πείτε μου τώρα εσείς ότι φταίει ο Μάντζιος που ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του ρόστερ, ο Καμαρά, χάνει το πέναλτι στο 15΄ και μαζί και την ευκαιρία να… ξεκλειδώσει το ματς και πιθανότατα την πρόκριση με το καλημέρα. Που ο πιο έμπειρος ποδοσφαιριστής του ρόστερ, ο Γκάμα, πέφτει από το Λευκό Πύργο στο 124΄ και ενώ βρίσκει πορτοφόλι, αυτό του φεύγει μέσα από τα χέρια και συνάμα μια πρόκριση-βάλσαμο.

Που ο…πολύς Ιτούρμπε δυο φορές σε μαρς ευκαιρίες δεν μπορεί να κάνει ένα τελείωμα της προκοπής. Η μία μάλιστα αμέσως μετά το γκολ του Τζανετόπουλου. Που ο Σούντγκρεν…χαρίζει στο 118΄ ένα κόρνερ στην Λαμία από το οποίο ο Τζανετόπουλος σκοράρει.

Που ο Μπράμπετς δεν τον… έχει πιάσει από τον «λαιμό» και τον αφήνει να πηδήξει ανενόχλητος και να εκτελέσει τον Σιαμπάνη. Και άλλα πολλά που καταδεικνύουν περίτρανα ότι στην ομάδα υπάρχει έλλειμμα προσωπικότητας. Μια ηγετική φυσιογνωμία που θα πάρει την ομάδα στις πλάτες της. Παράπονο δεν μπορεί να έχει κανείς από την προσπάθεια των παικτών του Μάντζιου χθες. Ήταν καλύτεροι, έτρεξαν, μόχθησαν, έκαναν ευκαιρίες το πάλεψαν μέχρι τα… χασομέρια.

Είδαν το χάρο με τα μάτια τους στο 118΄ αλλά ακόμη και τότε έβγαλαν αντίδραση και θα μπορούσαν με Ιτούρμπε και το πέναλτι του Γκάμα να είναι αυτοί που σήμερα θα χαμογελούσαν περιμένοντας δυο ματς με τον Παναθηναϊκό στα ημιτελικά.

Η μέρα που ξημέρωσε βρίσκει τον Άρη εκτός του βασικού του φετινού στόχου, με την ψυχολογία στο ναδίρ και με μονόδρομο την αντεπίθεση στο πρωτάθλημα ώστε τουλάχιστον να μπει η ομάδα στα πλει-οφ, γιατί η σεζόν κινδυνεύει να πάει περίπατο, πριν καν βγει ο Γενάρης. Δεν θα αποτελέσει την κολυμβήθρα του Σιλωάμ αλλά είναι το λιγότερο που οφείλουν να πράξουν απέναντι στους οπαδούς τους οι ποδοσφαιριστές.

Ο Θόδωρος Καρυπίδης πρέπει να διαχειριστεί μία πολύ δύσκολη κατάσταση σε πολλά επίπεδα και πρώτα από όλα μια αίσθηση που εδραιώνεται σιγά-σιγά, ότι αυτή η ομάδα ολοκληρώνει τον κύκλο της αφού ούτε αυτοί που ήρθαν έχουν καταφέρει να την ανεβάσουν ένα σκαλοπάτι πιο πάνω.

ΥΓ.
Ο κόσμος του Άρη έχει συνηθίσει στην απογοήτευση. Έχει ξύσει τον πάτο του βαρελιού πολύ πρόσφατα κιόλας, επομένως ούτε το χθεσινό θα του κάμψει τις αντιστάσεις. Ούτε θα τον πτοήσει. Απλά κάποια στιγμή και αυτές οι αξιοθαύμαστες αντοχές του αξίζουν μια αγωνιστική επιβράβευση…

ΥΓ 2.
Είναι πραγματικά να απορεί κανείς με την αγωνιστικό κατήφορο του Ματέο. Σου δίνει την αίσθηση ότι κοροϊδεύει το ποδόσφαιρο και τη θέση του εξτρέμ. Παίκτες της Λαμίας στο 1/4 των αμοιβών, σε αυτή τη σειρά των 3 αγώνων έδωσαν μάχες και τις κέρδισαν, προώθησαν το παιχνίδι, κέρδισαν φάουλ. Σε αντίθεση με τον ίδιο που σε μια σειρά κρίσιμων αγώνων δεν προσφέρει απολύτως τίποτα θετικό, αλλά αντίθετα προβληματίζει και τη μεσαία γραμμή και την άμυνα της ίδιας του της ομάδας με τα λάθη του.

ΥΓ 3.
Με τις αυτοκτονικές τάσεις που επέδειξε ο χθεσινός Άρης δυστυχώς περνάει σε δεύτερη μοίρα η φάση του 64΄ που φαίνεται η μπάλα να περνάει ολόκληρη τη γραμμή στο γύρισμα του Τζανδάρη.