Η αναγκαία αλλαγή πλεύσης για τον Άρη

Η παταγώδης αποτυχία της μεταγραφής Μήτρογλου και το συνεπακόλουθο επώδυνο διαζύγιο, στο οικονομικό της σκέλος, θίγουν κατά την ταπεινή μου άποψη ένα θεμελιώδες ζήτημα για τον Άρη και συγκεκριμένες επιλογές.

Ο Άρης επένδυσε σε ένα… ξεθωριασμένο ποδοσφαιρικά brand name, στερώντας από την ομάδα την δυνατότητα, σε μια πολλά υποσχόμενη σεζόν, να κάνει και ένα βηματάκι παραπάνω, λύνοντας το πρόβλημα του εύκολου γκολ.

Αντιθέτως όχι μόνο δεν το έλυσε και στέρησε από τον προπονητή από μια πιο αξιόπιστη επιλογή αλλά προσέθεσε ακόμη ένα… αγκάθι του 1κ ευρώ, στα ήδη υπάρχοντα. Για μένα το ζήτημα είναι πολυσύνθετο και δεν αφορά μόνο τα χρήματα.

Αυτό που εγώ καταλαβαίνω, για λόγους που ακριβώς δεν μπορώ να εξηγήσω είναι ότι κάθε φορά που το club, επιχειρεί να ξοδέψει αρκετά μεγάλα ποσά για να… βάλει ονόματα στο ρόστερ του, το αγωνιστικό κέρδος είναι αντιστρόφως ανάλογο των χρημάτων που δαπανώνται.

Είναι αρκετά τα παραδείγματα με πιο πρόσφατο αυτό του Καμαρά που χωρίς να αμφισβητεί κανείς ότι πρόκειται για προικισμένο ποδοσφαιριστή, το πρόβλημα που ήρθε θεωρητικά να λύσει, παραμένει. Σε μικρότερο βαθμό γιατί μιλάμε και για μικρότερα νούμερα, ισχύει και με τους Ντιαγέ, Ιτούρμπε.

Παίκτες αδιαμφισβήτητης ποιότητας που όμως στερούνται σταθερότητας και σίγουρα δεν έχουν κάνει τη διαφορά. Η πρακτική που ακολουθήθηκε σε αρκετές περιπτώσεις… φωτογραφίζει την ανάγκη αλλαγής πλεύσης. Ίσως μεταγραφικής φιλοσοφίας.

Ποδοσφαιριστές νεότεροι, με μηδαμινό οικονομικό ρίσκο και με προοπτική υψηλού κέρδους. Όπως καλή ώρα ο Μαντσίνι που αποκτήθηκε με λίγα χρήματα, σε καλή ηλικία και έφτασε σήμερα να είναι ο παίκτης με την μεγαλύτερη χρηματιστηριακή αποτίμηση.

Οι πρόσφατες επιλογές των Εμπακατά, Πάλμα και λιγότερο του Ντουκουρέ (αυτός λόγω ηλικίας και σοβαρών τραυματισμών) που αμείβονται με πολύ μικρότερα συμβόλαια… ίσως δείχνει την επόμενη μέρα. Χωρίς να αλλοιώνουν την ποιότητα του ρόστερ, με δεδομένο το αυξημένο προσωπικό κίνητρο και την προοπτική εξέλιξης. Κανείς δεν υπογράφει συμβόλαιο με την επιτυχία.

Ακόμη και αν δεν… σου βγουν όμως, το ρίσκο είναι πολύ μικρό για να ανησυχείς. Η φιλοσοφία αυτή ίσως είναι και μονόδρομος με το νέο FFP και τους συνεχείς ελέγχους. Για μένα εξίσου σημαντικό είναι και το περιβάλλον στο οποίο καλείται να… ζήσει, να εξελιχθεί και να προσφέρει ο ποδοσφαιριστής. Η λεγόμενη καθημερινότητα.

Ειδικά εφόσον μιλάμε για παίκτες με παραστάσεις υψηλού επιπέδου που έρχονται από πρωταθλήματα και ομάδες στις οποίες ζητήματα υποδομών και καθημερινότητας είναι λυμένα. Στο κομμάτι αυτό ο Άρης έχει ακόμη πολλά περιθώρια βελτίωσης.

Να κάνει επενδύσεις στις υποδομές και στη βελτίωση της καθημερινότητας, είτε αφορά την προπονητική, ακόμη και το επίπεδο αποκατάστασης, πρόληψης τραυματισμών, εξέλιξης ταχυδυναμικοτητας μέσω υλικοτεχνικού εξοπλισμού, παρακολούθησης αντιπάλων αλλά και της εξέλιξης των δικών του παικτών, βελτίωσης της προβολής της ομάδας και του brand στα ΜΜΕ κλπ. Ένα πρόσφατο παράδειγμα.

Ο Άρης επένδυσε ορθά κατ’ εμέ σε ένα υπερσύγχρονο χλοοτάπητα αγοράζοντας και τα κατάλληλα μηχανήματα υποστήριξής του και ήδη εκτός από τον θαυμασμό των ποδοσφαιριστών της εκάστοτε αντίπαλης ομάδας, εισπράττει και τις ικανότητες των δικών του στο χορτάρι. Και κάτι ακόμη.

Το πρόσφατο φιάσκο (για τους ενορχηστρωτές του) της αφαίρεσης και επιστροφής των έξι βαθμών δείχνει κατά την γνώμη μου, ιδιαίτερα σε σύγκριση και με τον τρόπο που η ΚΑΕ Άρης αντιμετώπισε παρόμοιο πρόβλημα, τα ζητήματα που πρέπει να λύσει ο Άρης και στο θέμα επικοινωνίας.

Δεν αμφιβάλει κάνεις για τον τρόπο που ο Καρυπίδης χειρίστηκε την υπόθεση. Δεν αναζήτησε, αντιγράφοντας πρόσφατες προοπτικές, κάποια κυβερνητική παρέμβαση, δεν απείλησε με μεταβολή συνόρων, αρκέστηκε σε μια λακωνική δήλωση περί βεβαιότητας δικαίωσης στο CAS.

Και πως άλλωστε να μην ήταν βέβαιος για την δικαίωση όταν ήρθε αντιμέτωπος με την πιο κακοσχεδιασμένη υπόθεση αλλοίωσης του πρωταθλήματος τις τελευταίες δεκαετίες, μια παρωδία που ώθησε τον αρχηγό της Εθνικής του 2004 και εκλεκτό για την προεδρία της ΕΠΟ σε θορυβώδη παραίτηση.

Ωστόσο, αυτή η μεθόδευση σήμερα μάλλον ξεχάστηκε ήδη, ωστόσο για τους έχοντες γνώση των πραγματικών γεγονότων και απίστευτων αποφάσεων, αποτελεί μια καλή αρχή για να ξετυλιχθεί το κουβάρι του σκιώδους ελέγχου και της επιρροής στο χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου, στα ανώτερα κλιμάκια του.

Με τον ίδιο τρόπο ελάχιστα έχει αναδειχθεί το οξύμωρο να εξελίσσεται ένα πρωτάθλημα, και ιδιαίτερα τα play off που κρίνουν στόχους, δύο ταχυτήτων, αγώνες που διεξάγονται με ξένους διαιτητές και αγώνες και κρίνονται από τη δυναμική των ομάδων, και αγώνες που κρίνονται από Έλληνες διαιτητές.

Από την 5αδα των ομάδων που διεκδικούν κάτι στα play off, η δυσαρέσκεια του Άρη δεν ιδρώνει το αυτί του αρχιδιαιτητή, αντιθέτως η δυσαρέσκεια των ομάδων που βολεύονται με τις ελληνικές σφυρίχτρες στοιχίζει ψήφους για τον Κλάτεμπεργκ.

Αυτή η παρωδία, μια ακόμη ελληνική πατέντα, σαφώς και επηρέασε και θα επηρεάσει την εξέλιξη των play off, και ο Άρης οφείλει επικοινωνιακά να υψώσει το ανάστημα που αναλογεί στην αγωνιστική του θέση και στη δυναμική του.