Πώς είναι δυνατόν να νικάει άνετα ο Παναθηναϊκός τον Ολυμπιακό;

Είθισται μετά από ένα ντέρμπι τα φώτα να πέφτουν πάνω στους νικητές. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα ματς Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός που έρχεται περίπου στο 1/3 της σεζόν, όταν ακόμη όλα είναι ρευστά και το ενδιαφέρον παραμένει υψηλό.

Οι νικητές, λοιπόν, του χθεσινού ντέρμπι αιωνίων ήταν οι τύποι με τα πράσινα οι οποίοι κατέβηκαν να παίξουν έχοντας στη φαρέτρα τους τρία πράγματα. Τη δύναμη του κόσμου ως γηπεδούχοι, τον Μαρίνο Ουζουνίδη που αποτελεί το μεγαλύτερο κεφάλαιο του συλλόγου αυτή τη χρονική στιγμή και τον προσωπικό εγωισμό τους.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αν και σημαντικά αυτά τα στοιχεία, σπανίως αποδεικνύονται αρκετά για να φέρουν επιτυχίες απέναντι σε αντιπάλους που θεωρητικά έχουν όλα τα άλλα υπέρ τους. Είναι τόσο μεγάλη η απόσταση που χωρίζει τα δύο κλαμπ πια που αναρωτιέσαι για το αν πρόκειται για ίδια μεγέθη. Το χάσμα σε οικονομικό και διοικητικό επίπεδο είναι τόσο εξόφθαλμο που προσδίδει άλλες, μεγαλύτερες από τις συνηθισμένες, προεκτάσεις στην επιτυχία των πράσινων.

Μια επιτυχία που ήρθε απολύτως δίκαια για την ομάδα που τη ζήτησε με σχέδιο και συνέπεια στον αγωνιστικό χώρο. Το τελικό 1-0 ήταν μια δικαίωση προθέσεων. Το πήρε η ομάδα, όχι που το ήθελε απλά, αλλά εκείνη που το επεδίωξε σαν να ήταν το μοναδικό αποτέλεσμα με το οποίο θα συμβιβαζόταν. Για το τριφύλλι τα πράγματα ήταν ξεκάθαρα: Τίποτα λιγότερο από τη νίκη.

Τα λόγια του Μαρίνου Ουζουνίδη αντικατοπτρίζουν μόνο ένα κομμάτι της νέας πραγματικότητας που δημιουργήθηκε μετά το ματς. «Μπράβο μάγκες, είδατε τι μπορούμε να κάνουμε», είπε ο προπονητής του Παναθηναϊκού. Κι αυτό είναι αλήθεια καθώς οι αγωνιστικές δυνατότητες της ομάδας είναι για πιο ψηλά. Το κακό είναι ότι αυτή είναι μια διαπίστωση που οφείλει να αποδεικνύεται από αγώνα σε αγώνα, με τους πράσινους να έχουν ένα μόνιμο βαρίδι στα πόδια τους. Εκείνο της οικονομικής στενότητας και της διοικητικής αβεβαιότητας που μπορεί σε ένα παιχνίδι (και μάλιστα ντέρμπι) να μπαίνει στην άκρη, αλλά είναι σχεδόν σίγουρο πως αργά ή γρήγορα θα αποδειχθεί ο μεγαλύτερος αντίπαλος της ομάδας στην κούρσα του πρωταθλήματος. Είτε επειδή μπορεί να του έρθει κάποια κατραπακιά οικονομικού χαρακτήρα λόγω της έλλειψης ρευστού, είτε κάποια «σφαλιάρα» εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν έχει την παραμικρή πρόσβαση στους «θεσμούς» που κανονίζουν τα του ποδοσφαίρου.

Και όταν η καθημερινότητα ενός συλλόγου παλινδρομεί μεταξύ προσφυγών, συζητήσεων για πωλήσεις παικτών και μόνιμο άγχος για την επόμενη μέρα, οι πιθανότητες λένε πως δεν μπορείς συνεχώς να ξεπερνάς τα όριά σου και να «ξύνεις» το ταβάνι σου.

Αν οι πράσινοι θεωρούνται ιδιάζουσα περίπτωση, τι να πει κανείς και για τους ερυθρόλευκους; Από χθες το βράδυ ο Τάκης Λεμονής μπήκε στο κάδρο των ευθυνών καθώς του χρεώνεται η αμυντική προσέγγιση, τουλάχιστον μέχρι τη στιγμή που δέχτηκε το γκολ. Το γεγονός ότι στη συνέχεια ο Ολυμπιακός πήρε τον έλεγχο κι έκανε ευκαιρίες δεν αρκεί για να υποστηρίξει κάποιος ότι όλα οφείλονται στον προπονητή του και τις οδηγίες του.

Το απόλυτο μηδέν σε τελικές προσπάθειες και κόρνερ σε ένα ολόκληρο ημίχρονο δεν μαρτυρά μόνο μια φοβισμένη αντιμετώπιση, αλλά είναι καθρέφτης της αγωνιστικότητας και των ικανοτήτων όσων έπαιξαν. Με παίκτες που υστέρησαν ξεκάθαρα ήταν επόμενο η εικόνα του συνόλου να είναι αποκαρδιωτική. Και κάπου εκεί κρύβεται, κατά την ταπεινή γνώμη μου, η ουσία του φετινού προβλήματος του Ολυμπιακού.

Οι Πειραιώτες είναι μια φανερά κακοδουλεμένη (για να μην πούμε αδούλευτη) ομάδα. Σε τέτοιο βαθμό που να γίνεται φοβική όταν μπαίνει στα ματς. Η ερυθρόλευκη ανωτερότητα που κάποτε πήγαζε σε μεγάλο βαθμό από τις μονάδες δεν υφίσταται πλέον. Η αμφισβήτηση που συνοδεύει φέτος πολλούς παίκτες είναι απολύτως ενδεικτική. Το υπέρμετρα φορτωμένο ρόστερ και οι αλλαγές στους προπονητές είναι εδώ και χρόνια η αγαπημένη απάντηση του Ολυμπιακού στα προβλήματά του. Αυτά όμως είναι ημίμετρα που φαίνονταν να λειτουργούν στο παλιό πλαίσιο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Στο νέο (ακόμα υπό διαμόρφωση όπως φαίνεται) σκηνικό, θέλει πολλή δουλειά για να νικήσεις οποιονδήποτε. Πόσω μάλλον τον Παναθηναϊκό στο γήπεδό του.

Και κάπως έτσι οι Πειραιώτες επιστρέφουν στο άγνωστο γι΄ αυτούς καθεστώς εσωστρέφειας κι αναζήτησης πραγματικών ευθυνών για το γεγονός ότι στην πραγματικότητα φέτος έχουν μαζέψει λιγότερους βαθμούς στο πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό που δεν έχει ούτε λεφτά ούτε διοίκηση ούτε γήπεδο. Και την ίδια ώρα ο Ολυμπιακός που τα διαθέτει όλα, έχει ως μοναδικά παράσημα στη χρονιά τη νίκη επί του ΠΑΟΚ στο «Καραϊσκάκης» και το γεγονός ότι στάθηκε χωρίς να συντριβεί στο «Καμπ Νόου»…