Πρώτα «ξεφλούδισαν» και μετά «κάηκαν»

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ο Ολυμπιακός άρχισε τον σχεδιασμό της νέας σεζόν. Δεν χρειάζεται να περιμένει την κατάληξη της χρονιάς, από τη στιγμή που το πρωτάθλημα χάθηκε, την θεωρεί αποτυχημένη και προχωράει σε αλλαγές. Σωστή και απόλυτα συνειδητή απόφαση.

Ωστόσο, για να φτάσει στο σωστό συμπέρασμα, χρειάστηκε στη διαδρομή της χρονιάς να κάνει μια σειρά από λάθη. Με μεγαλύτερο όλων ότι ο ίδιος ο Ολυμπιακός έδινε συνεχώς άλλοθι στους ποδοσφαιριστές του. Ποτέ δεν ένιωσαν ότι κυρίως εκείνοι είχαν την ευθύνη για την πορεία της ομάδας. Είτε για εκείνη που είχε διανύσει, είτε για εκείνη που είχε μπροστά της.

Στην πρώτη βαθμολογική απώλεια, στην Ξάνθη, έφταιγε ο διαιτητής. Στην δεύτερη, με τον Αστέρα εντός, έφταιγε και πάλι ο διαιτητής, που δεν είχε δει ότι η μπάλα είχε περάσει άουτ πριν το πέναλτι του αντιπάλου, ανεξάρτητα αν ο ίδιος ο Ολυμπιακός ισοφάρισε με πέναλτι στις καθυστερήσεις. Στην τρίτη, που έγινε και με πάταγο, από την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ με το 0-2 να γίνεται 3-2, έφταιγε ο Καπίνο. Και λίγο ο διαιτητής.

Στην τρίτη σερί και τέταρτη συνολικά, εντός έδρας από τον Ατρόμητο, έφταιγε σίγουρα ο διαιτητής. Κάπου εκεί, άρχισε να φταίει και ο Φορτούνης, οπότε οι υπόλοιποι μπορουσαν να αισθάνονται άνετα. Σε Τρίπολη και με ΑΕΚ εντός, χάθηκε μάλλον οριστικά ο τίτλος. Και ειδικά για το ντέρμπι, για έναν Ολυμπιακό που κατάφερε να χάσει ματς στο οποίο προηγήθηκε στο 80φεύγα, έφταιγε και πάλι ο διαιτητής. Το ίδιο και με τον Παναθηναϊκό, των δέκα ποδοσφαιριστών. Αυτόν τον Παναθηναϊκό...

Στο ενδιάμεσο έφταιγαν, βέβαια και κάποιοι προπονητές, που έρχονταν και έφευγαν. Για τους περισσότερους, πλην του Γκαρθία - λέω εγώ - ανεξάρτητα με το πώς πήγε η ομάδα επί των ημερών του, ξεκάθαρο δεν ήταν ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ούτε γιατί ήρθαν ούτε γιατί έφυγαν.

Σε ένα τέτοιο περιβάλλον οι ποδοσφαιριστές ένιωσαν άτρωτοι. Προφανώς πίστευαν ότι μπορεί κάποια στιγμή να έφταιγαν τα σκυλιά στου Ρέντη, αλλά οι ίδιοι δεν θα έφταιγαν ποτέ. Ο,τι και να γινόταν. Ή μάλλον ό,τι και να γινόταν, εκτός από ένα...

Εκτός, δηλαδή από τη στιγμή που η διοίκηση θα άρχιζε να ασχολείται και με το ποδόσφαιρο της ομάδας που δημιουργήθηκε φέτος στον Ολυμπιακό, πέρα από την επικοινωνιακή της στρατηγική. Μόλις συνέβη αυτό, αμέσως στο κάδρο μπήκαν οι ποδοσφαιριστές. Μάλιστα, συνέβη με πολύ άγαρμπο τρόπο.

Λογικό. Διότι όλη αυτή η κατάσταση είχε πια συσσωρευθεί. Είχε φέρει όχι 2-3 ήττες. Όχι μια αποτυχία. Όχι σε μία διοργάνωση. Αλλά μια γενικευμένη αγωνιστική κατάσαση του Ολυμπιακού φέτος. Αν μάλιστα, ψάξουμε για τη μοναδική επιτυχία του, θα την τοποθετήσουμε το καλοκαίρι, στην πρόκριση στους ομίλους του Champions League, με προπονητή ποιον(;), τον Χάσι.

Οι παίκτες, λοιπόν, σε όλη αυτή την πολύμηνη πορεία, έπαιρναν άλλοθι για όλα. Έβγαιναν από τον αγωνιστικό χώρο χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης για αυτό που είχαν παρουσιάσει. Και τελικά για αυτό που είχαν ως αποτέλεσμα. Διότι πολλές φορές το πρώτο δεν είχε σχέση με το δεύτερο. Ο Ολυμπιακός και σε νίκες του με κακή αγωνιστική εικόνα, ποτέ δεν αξιολόγησε τον εαυτό του. Ακόμη και τότε, κάποιος βρισκόταν να φταίει...

Έφτασε, λοιπόν, η στιγμή που από τους παίκτες βγήκε αυτός ο φλοιός προστασίας με τον οποίο ο ίδιος ο οργανισμός τούς είχε τυλίξει. Και αφού συνέβη αυτό, από εδώ και πέρα πια ό,τι και να γινόταν θα ήταν άγαρμπο για εκείνους. Θα έπρεπε να το περιμένουν, θα έπρεπε να έχουν ήδη εκείνοι κρίνει το ποδόσφαιρό τους, αλίμονο γνωρίζουν καλύτερα από τον καθένα ότι δεν ήταν καλό, για τη στιγμή που θα... ξεφλούδιζαν.

Για τον Ολυμπιακό το ζητούμενο δεν είναι πια τι θα κάνει με την ομάδα που αποχωρεί. Για εκείνη, σε μεγάλο βαθμό έχει πιθα κριθεί το μέλλον της. Το θέμα είναι πώς θα διαχειριστεί την ομάδα που θα δημιουργήσει σχεδόν από την αρχή. Με ποδοσφαιριστές που θα γνωρίζουν ότι όταν χάνουν ή αποτυγχάνουν, θα ευθύνονται κυρίως οι ίδιοι.