Πρόοδος όταν μετά από ισοπαλία φεύγεις «γεμάτος» από το γήπεδο

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Ο Άρης δεν κέρδισε τον Πανιώνιο και μαζί την ευκαιρία με +8 από Παναιτωλικό και Ξάνθη να «καπαρώσει» από χθες την 5η θέση και με μεγαλύτερη άνεση να κοιτάξει και λίγο πιο ψηλά. Κέρδισε όμως μια σειρά από άλλα πράγματα που κατά πάσα πιθανότητα θα του δώσουν ένα ευρωπαϊκό εισιτήριο. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που ο κόσμος, μετά από μια, εκτός προγράμματος, ισοπαλία, κόντρα σε ομάδα της δεύτερης 8άδας έφυγε από το γήπεδο «γεμάτος». Πλήρης και ευχαριστημένος από αυτό που είδε. Και πεπεισμένος ότι ως το τελευταίο δευτερόλεπτο θα ερχόταν και το δεύτερο γκολ της νίκης. Το ένιωθες στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα και στο σπρώξιμο της κερκίδας ως το σφύριγμα της λήξης. Αντιλαμβανόσουν ότι είχες μπροστά σου μια ομάδα δουλεμένη, που πλέον εκτός από αυτοπεποίθηση έχει και την σφραγίδα του προπονητή της. Που δείχνει να είναι ξεκάθαρα στο σωστό δρόμο, δικαιώνοντας αυτούς που επέμειναν στην παραμονή του Έλληνα τεχνικού που με δουλειά και δίχως φανφάρες προσπαθεί να βάλει την ομάδα σε ένα σωστό μονοπάτι.

Ούτε κουβέντα φυσικά ότι σε συνθήκες έντεκα εναντίον έντεκα, ο Άρης πιθανότατα θα κέρδιζε και μάλιστα εύκολα. Όταν, μετά την αποβολή στο 11΄ βλέπεις την ομάδα που αγωνίζεται με αριθμητικό μειονέκτημα να υπερτερεί στο γήπεδο σε όλους τους τομείς, να τρέχει ακατάπαυστα, να καλύπτει υποδειγματικά τους χώρους και να απειλεί και από την άλλη τον αντίπαλο που έχει τον παίκτη παραπάνω, να μην παίρνει καθόλου ρίσκα, καταλαβαίνεις ότι εύκολα ή δύσκολα θα κερδίσει. Και θα κέρδιζε αν η ομάδα του Σάββα Παντελίδη κρατούσε λίγο παραπάνω το 1-0. Ήταν τότε που οι παίκτες του Άρη, από την υπερπροσπάθεια, άρχισαν να βγάζουν κούραση. Δεν είναι μικρό πράγμα να παίζεις για 85΄ δίχως κλασικό εξάρι με τον συγκινητικό Τόνσο να τρέχει όσο δεν έχει τρέξει ποτέ στα χρόνια που τον έχουμε στα μέρη μας.
Είναι η στιγμή που ο Παντελίδης αντιλαμβάνεται ότι η ομάδα του χρειάζεται βοήθεια από τον πάγκο και ρίχνει στη μάχη τον Βέλεθ. Ο τραυματισμός του Δεληζήση του ανατρέπει λίγο αργότερα και πάλι τα σχέδια και δεν παίρνει και τη βοήθεια που προσδοκούσε από την είσοδο του Φετφατζίδη. Αν μπορούσε να το προβλέψει ο προπονητής του Άρη είμαι βέβαιος ότι θα έριχνε στη μάχη τον Γιουνές και θα πήγαινε στην πλευρά τον Ντιγκινί. Γιατί από την άλλη πλευρά υπήρχε η λίρα εκατό που ακούσει στο όνομα Λάρσον. Κάτι παραπάνω από winger ο Σουηδός που κάνει δέκα δουλειές στο γήπεδο και αποδεικνύεται μια πολύ εύστοχη επιλογή του Διαμαντόπουλου και του σκάουτινγκ. Ειρήσθω εν παρόδω, στις προσθήκες του Ιανουαρίου ο Άρης στόχευσε σωστά. Αν ο Φετφατζίδης μπει λίγο παραπάνω στο κλίμα της ομάδας τότε θα μιλάμε για 100% επιτυχία.

Για τον Μπάσα δεν χρειάζεται ούτε ανάθεμα αλλά ούτε και χάδι. Κρέμασε την ομάδα του με το αδικαιολόγητο για την πείρα του τάκλιν και της στέρησε από δυο βαθμούς. Το ποδόσφαιρο βρίθει από τέτοιες ιστορίες και δεν θα τον κρεμάσουμε από την πλατεία Αριστοτέλους. Το club που έχει «καεί» από τέτοιες διαπομπεύσεις στο παρελθόν όμως οφείλει να τον τιμωρήσει για να κρατήσει τις ισορροπίες στα αποδυτήρια.

Ο Άρης πάει πλέον στο σετ των ντέρμπι με ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Ολυμπιακό έχοντας μια διαφορά δυο νικών από τους βασικούς διώκτες του αλλά με την αίσθηση ότι μπορεί να τους κοιτάξει στα μάτια, να είναι ανταγωνιστικός και να πάρει πράγματα, αφήνοντας μια και καλή στο παρελθόν (όχι στη λήθη) την ήττα από τον Λεβαδειακό και την τρικυμία που ακολούθησε.

ΥΓ Την περασμένη εβδομάδα ο Μέλο Περέιρα έδειξε στους διαιτητές βίντεο από παιχνίδια του Άρη. Μήπως να τους καλέσει και αυτή την εβδομάδα και να τους δείξει το κοντρόλ χέρι στο γκολ του Τσιλούλη (συμφωνώ ότι είναι δύσκολη φάση ) και το χέρι στο 85΄ που είναι ίδια ακριβώς φάση με το χέρι του Τζανακάκη στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ; Εκτός αν υπάρχουν άλλα μέτρα και άλλα σταθμά.