Πόσο φαρμάκι να αντέξει ακόμα ο ΑΕΚτζής;

Μέσα στο τελευταίο δεκαήμερο σε συζητήσεις που γίνονται στον ραδιοφωνικό αέρα του ΣΠΟΡ FM, έχω κάνει την εξής διαπίστωση: Επειδή τα στραπάτσα είναι τόσα πολλά και διαδοχικά στο ποδόσφαιρο και στο μπάσκετ λιγότερα αλλά σε κομβικά παιχνίδια, ο κόσμος έχει αρχίσει και τ’ αντιμετωπίζει, με μια πρωτοφανή απάθεια. Λες και είναι το πιο λογικό πράγμα του κόσμου, η ΑΕΚ να έχει 3 νίκες σε 12 παιχνίδια στο ποδόσφαιρο ή να μην έχει σταυρώσει ματς στο μπάσκετ που πάει στο τέλος (πάλι καλά που με τους Γερμανούς έγινε ξέσπασμα και το σκορ στο τελευταίο δίλεπτο είχε ξεφύγει από το οριακό επίπεδο).

Δυστυχώς, δίχως να το αντιλαμβάνεται κανένας αυτό επηρεάζει τη νοοτροπία των «Ενωσιτών». Όταν κάτι σου γίνεται συνήθεια, όσο αρνητικό και αν είναι, εθίζεσαι σε αυτό, το βιώνεις σαν μια καθημερινότητα ή ως ένα κομμάτι της και αρχίζει να μην σε πειράζει. Δεν μπορεί ο προπονητής αυτός που λέγεται Γιούρι Ζντοβτς να χάνει για πολλοστή φορά δικό του παιχνίδι και ν’ αναλαμβάνει την ευθύνη χωρίς να υπάρχει ωστόσο κάποια συνέπεια. Διαβάζω και κάποια σχόλια περί ψυχραιμίας και αυτό είναι το πιο λυπηρό.

Η έλλειψη αποτελεσματικότητας στη λήψη καθοριστικών αποφάσεων έχει οδηγήσει σε απανωτές ήττες σε ματς κρίσιμα, καθοριστικά, σε αγώνες που η ΑΕΚ έπρεπε να παίρνει και της κοστίζει ακριβά. Όταν δεν υπάρχει ένας χαρακτήρας που θα καλλιεργηθεί και η ομάδα έχει εθιστεί σε τέτοιου είδους ήττες, τότε η αλλαγή προπονητή είναι μονόδρομος. Σήμερα οι περισσότεροι παίκτες με εξαίρεση τον Ουίλιαμς και τον Μαυροειδή, έδωσαν τα πάντα, αλλά ο προπονητής αδράνησε, αφήνοντας πολύ ώρα εκτός τον Μιλόσεβιτς για να κρατάει τον πρώτο μέσα στο ματς και να χάνει κρίσιμα σουτ και με την απόφαση του να μην βάλει Ελονού στην τελευταία επίθεση και καθοριστική μέσα στη ρακέτα του.

Η ΑΕΚ έχασε από μία κατώτερη ομάδα. Κι έχασε όχι γιατί βρέθηκε σε κακή μέρα και ο αντίπαλος σε πολύ καλύτερη, αλλά γιατί σε ένα ακόμα ματς, ο προπονητής πήρε τις λάθος αποφάσεις και αυτό κόστισε στην ομάδα. Η Ένωση έχει κάνει συνώνυμο της την αποτυχία στα οριακά, όσο και κρίσιμα ματς, δηλαδή σε αυτά που υπάρχει ένα ουσιαστικό διακύβευμα σε αυτό το διάστημα του Ζντοβτς, με μοναδική αναλαμπή το ματς με τους Γερμανούς. Όπου και πάλι η ομάδα παιδεύτηκε πάρα πολύ για να κερδίσει ένα δικό της ματς στο α’ μέρος.

Στο ποδόσφαιρο, τους Ενωσίτες τους έπιασε μελαγχολία. Βλέποντας έναν άνθρωπο που με όλη την απειρία και τα στοιχεία που πρέπει να βελτιώσει, έκανε γιο-γιο την άμυνα του Ολυμπιακού και τον προσωπικό του αντίπαλο. Για τον Γιακουμάκη ξέρω πως σε κινήσεις για να μπορέσει να παίρνει επίκαιρες θέσεις ή να κινείται στο όριο του οφσάιντ, γενικά στο να παίρνει θέση σαν επιθετικός, τα πάντα γίνονται από μέρους του με το ένστικτο και χωρίς κάποιος να έχει κάτσει να του διδάξει, έστω και κάποια πράγματα. Επομένως οι ΑΕΚτζήδες έβλεπαν ένα παίκτη που έχει τα χαρακτηριστικά του κανονικού σέντερ-φορ και αναρωτιούνταν γιατί δεν τον πήρε η ομάδα τους από τώρα, έστω κι αν αυτή τη στιγμή αποτελεί έναν ακατέργαστο παίκτη που όμως θα έπαιζε για πλάκα βασικός στην Ένωση. Την ώρα που στην ομάδα τέτοιος επιθετικός δεν υπάρχει και ο Ντίας ακόμα...έρχεται και η Ένωση παιδεύεται να βρει αξιόπιστη λύση, ο Πλατανιάς διαθέτει δύο κανονικότατους επιθετικούς που έχουν παστελώσει πέντε τεμάχια έκαστος στο πρωτάθλημα.

Αν θέλει να είναι κάποιος ειλικρινής με τον εαυτό του, ακόμα και γι’ αυτή την τραγική σε αποτελέσματα και εικόνα ΑΕΚ, μη νίκη απέναντι στον αποδεκατισμένο Παναθηναϊκό, θ’ αποτελέσει μια ακόμα αποτυχία. Για μένα δεν είναι ματς γοήτρου, αλλά ένα ματς που οι συνθήκες το έφεραν η Ένωση να έχει το πάνω χέρι γιατί έχει κανονική ομάδα να παρατάξει. Οφείλει να κερδίσει για να μην χάσει κι άλλο την επαφή με την πεντάδα και για να γλυκάνει λίγο τον κόσμο. Το «δεν πειράζει» πρέπει κάποια στιγμή να τελειώσει σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο, γιατί ο κόσμος έχει πικραθεί πάρα πολύ και άλλο...φαρμάκι δεν καταπίνεται.