Πόσα, δηλαδή, να αλλάξει o αμυντικός χαφ;

Ο Παναθηναϊκός, στην προσπάθεια που κάνει να ξαναθυμίσει ομάδα, θα βρει Πλατανιάδες μπροστά του. Βραδιές, δηλαδή, που ο ίδιος θα είναι τόσο κακός, ώστε μια ομάδα τέτοιας δυναμικής να τον ξεστρατίζει. Και τότε τι θα γίνεται; Δώστου και πάλι από την αρχή (περίπου) για να φτάσει ξανά στο σημείο που ήταν μετά τις δύο νίκες με Ατρόμητο και ΠΑΟΚ.

Τέτοια πισωγυρίσματα, σε αυτή τη δύσκολη δουλειά που έχει ξεκινήσει ο Παναθηναϊκός, θα τα έχει. Ηταν σε τέτοια κατάσταση η ομάδα και είναι τέτοια η "ανηφόρα" που έχει να ανέβει για να φτάσει σε ένα κάποιο επίπεδο, που κάποιες φορές θα ξαναγλιστράει...

Σε όλη αυτή την προσπάθεια, όμως, πέρα από την αυτογνωσία που πρέπει να έχει ως οργανισμός για το τι τον περιμένει, πρέπει να υπάρχει και ισορροπία. Συναισθημάτων σίγουρα, αλλά όχι μόνο. Χρειάζεται ισορροπία και διαχείριση των (τέτοιων) στιγμών που ζει ως ομάδα και όσων την αποτελούν.

Η περίπτωση του Δημήτρη Κουρμπέλη, που έκανε το ντεμπούτο του σε μια από τις κακές στιγμές του Παναθηναϊκού, είναι πολύ ενδεικτική. Στην ιστορία του παγκοσμίου ποδοσφαίρου πολύ σπάνια ένας αμυντικός μέσος κατάφερε να αλλάξει την ιστορία μιας ομάδας. Έχουμε παραδείγματα επιθετικών, επιτελικών, τερματοφυλάκων, ακόμη και κεντρικών αμυντικών, που είτε ξεκίνησαν μια νέα εποχή στους συλλόγους τους, για να μην πούμε στις χώρες τους, είτε έστω έβαλαν τη σφραγίδα τους σε μία σεζόν.

Παραδείγματα αμυντικών μέσων που κυρίως εκείνοι να μνημονεύονται στις πετυχημένες χρονιές ομάδων, σπανίζουν. Πάντα ήταν οι "ουρές" ενός μεγάλου φορ, ενός απίστευτου 10αριού, ενός ανίκητου τερματoφύλακα, ενός σύγχρονου σέντερ μπακ. Οι αμυντικοί χαφ ήταν απλώς η επιβεβαίωση του... "φέτος έχουμε καλή ομάδα". Σχεδόν ποτέ δεν ήταν εκείνοι τα "πρώτα βιολιά".

Για να το πούμε καλύτερα, ακόμη και να ήταν, ποτέ δεν φαίνονταν περισσότερο από ένα σπουδαίο γκολ ή μια μαγική ασίστ ή μια απόκρουση που κράτησε το μηδέν στο 90'. Πάντα η τελική πάσα κάνει μεγαλύτερο γκελ από εκείνη που απλώς προωθεί την μπάλα. Πάντα το τάκλιν μέσα στην περιοχή μετράει περισσότερο από εκείνο στη μεσαία γραμμή. Και κάπως έτσι, ποτέ κι εμείς δεν φερόμασταν στους αμυντικούς χαφ, ακόμη και στους καλύτερους του είδους, όπως τους έπρεπε.

Ο Κουρμπέλης, ακόμη και αν κόστισε πολύ, περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον τα τελευταία χρόνια, ακόμη και αν πήγε στον Παναθηναϊκό στην καλύτερη ηλικία και με τις καλύτερες "συστάσεις", δεν μπορεί να είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που ήταν πάντα όλοι οι ποδοσφαιριστές στο χώρο του. Η συμμετοχή του στο παιχνίδι έχει όρια, λόγω θέσης λίγο πιο χαμηλά από τις άλλες που χαρακτηρίζονται ή θα χαρακτηριστούν "σπουδαίες μεταγραφές".

Στον Παναθηναϊκό αυτό δεν το έχουν προσέξει πολύ. Και πρέπει να το κάνουν. Διότι παραείναι, λοιπόν, βαρύ και επικίνδυνο για τον ποδοσφαριστή να δημιουργούνται προσδοκίες στις οποίες πώς να ανταποκριθεί, όταν ακόμη και αν το κάνει, πιθανόν δεν θα το καταλάβει κανείς...