Πήρε το πρωτάθλημα, ώρα να γίνει και πρωταθλήτρια!

Το 1989, την επόμενη ημέρα του τίτλου, το ζήτημα πια ήταν αν η ΑΕΚ θα αποκτήσει τον Ντανιέλ Μπατίστα. Το "μεγάλο κόλπο" της εποχής. Το 1992 αν θα φύγει ο Γιώργος Σαββίδης. Το 1993 αν θα μείνει ο Βασίλης Δημητριάδης και βέβαια ο Ντούσαν Μπάγεβιτς. Το 1994 αν τελικά θα φύγει, που έφυγε, ο Αλεξανδρής.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Στα αλήθεια, δεν είναι στην υπερβολή του αυτό που γράφουμε. Την ακριβώς επόμενη ημέρα, στα ρεπορτάζ των μέσων της εποχής, μαζί με τα μπουζούκια αυτά ήταν τα θέματα που κυριαρχούσαν. Όπως, για παράδειγμα, τώρα του Λάζαρου Χριστοδουλόπουλου. Για την ΑΕΚ, λοιπόν, αυτό είναι πια το μεγάλο ζητούμενο.

Να αξιοποιήσει το πλεονέκτημα που πάντα έχει, ή πιο σωστά που πάντα πρέπει να έχει, ο πρωταθλητής, ενόψει της νέας σεζόν. Πώς; Δημιουργώντας τις δομές της ομάδας που θα διεκδικήσει και τη νέα σεζόν τους στόχους της. Κάπως έτσι τότε, το 1993 συνέβη ό,τι και το 1992. Και το 1994 συνέβη ό,τι και το 1993.

Αυτό δεν σημαίνει ότι θα πρέπει από αύριο να αρχίσει να αραδιάζει μεταγραφές. Υπάρχει καιρός, υπάρχει άλλωστε και ένα πρωτάθλημα για να χαρεί. Υπάρχει και ένας τελικός για να διεκδικήσει. Θα πρέπει, όμως, να αρχίσει να συμπεριφέρεται και ως πρωταθλήτρια. Αυτό πλέον μπορεί να αποδειχθεί καθοριστικό για το μέλλον της.

Ως εδώ έφτασε μέσα από μια με ακρίβεια σχεδιασμένη διαδρομή. Όχι μόνο φέτος. Αλλά από τότε που επέστρεψε, για να μην πούμε από τότε που ήταν "πεσμένη". Από τότε, δηλαδή, που άρχισε να ετοιμάζεται για την κανονικότητά της. Τώρα πια, όμως, η διαδρομή αυτή αλλάζει. Η ΑΕΚ θα την βαδίζει ως πρωταθλήτρια όχι ως διεκδικήτρια. Έχει τη σημασία του.

Η ΑΕΚ θα πρέπει να την σχεδιάσει κι αυτή. Ίσως και με μεγαλύτερη ακρίβεια, σε σχέση με τη διαδρομή της μέχρι την κορυφή. Η ομάδα, όταν είναι πρωταθλήτρια, αλλάζει επίπεδο αυτόματα. Διότι αγωνίζεται ως πρωταθλήτρια, αντιμετωπίζεται ως πρωταθλήτρια, διαπραγματεύεται ως πρωταθλήτρια, σχεδιάζεται ως πρωταθλήτρια, συνομιλεί και συνδιαλέγεται ως πρωταθλήτρια.

Σε όλη αυτή την - ασφαλώς - πολύ ευχάριστη και πολύ ελκυστική διαδικασία, η ΑΕΚ έχει ένα πολύ μεγάλο όπλο. Ότι τα τελευταία χρόνια, σε ό,τι και να έκανε, ακόμη και τότε που ανέβαινε από την Γ' Εθνική στην Β', ή από τότε που ανέβαινε από την Β' στην Α' ή και από πέρυσι μέχρι φέτος, πάντα άφηνε παρακαταθήκη για την επόμενη σεζόν.

Αυτό ήταν πολύτιμο για τη συνέχειά της. Και ήταν ακριβώς αντίθετο με τα προηγούμενα χρόνια που κάθε χρόνο έχτιζε - τουλάχιστον νόμιζε - μέχρι τον ουρανό, αλλά στην ουσία δεν μπορούσε καν να τον δει. Διότι τα θεμέλια δεν προλάβαιναν να βγουν από το έδαφος, προτού γκρεμιστούν. Και δώστου πάλι από την αρχή.

Αυτή τη φορά η ΑΕΚ δεν έκανε αυτό. Έχτισε μεν από την αρχή, αλλά το έκανε τούβλο - τούβλο. Μέρα με τη μέρα. Ιδρώτα με τον ιδρώτα. Κι τελικά, σεζόν με την σεζόν. Από παραπρόπερσι στο πρόπερσι, του Κυπέλλου, από πρόπερσι στο πέρυσι, της επιστροφής στην Ευρώπη, από το πέρυσι στο φέτος, της κατάκτησης του πρωταθλήματος και όλων όσων απίθανων έχει κάνει φέτος. Και από το φέτος στο... του χρόνου.

Αυτό είναι πια το επόμενο σημαντικό ίσως και καθοριστικό στοιχείο της Ένωσης. Τι μένει ως παρακαταθήκη; Και μάλλον μένει το πιο σημαντικό. Ότι αυτή η ομάδα με τον τρόπο που διαχειρίστηκε τον εαυτό της φέτος, έχει ήδη φροντίσει για τη συνέχειά της. Αγωνιστικά, όπως φαίνεται από τη φύση του ρόστερ της, αλλά και σε όλα τα υπόλοιπα, όπως φαίνεται από τις δομές της.