Πήραμε πίσω τις Κυριακές και χάσαμε τις Πέμπτες

Το σχέδιο και η ανάγκη αποδέσμευσης του ελληνικού ποδοσφαίρου από τη μονοκρατορία του Ολυμπιακού εδώ και δύο δεκαετίες, με ελάχιστα διαλείμματα για... διαφημίσεις, εκφράστηκε από το σύνθημα «φέρτε πίσω τις Κυριακές μας», κάτω από την ομπρέλα του οποίου στριμώχτηκαν οι οπαδοί των υπολοίπων ομάδων. Τουλάχιστον εκείνων που είχαν μάθει να διεκδικούν, λιγότερο ή περισσότερο συστηματικά, τους τίτλους.

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Αυτό στη βάση, στον κόσμο, στους φιλάθλους (εντός κι εκτός εισαγωγικών). Στην κορυφή της πυραμίδας βρέθηκαν οι διοικητικοί ηγέτες Παναθηναϊκού, ΑΕΚ και ΠΑΟΚ, που οργάνωσαν μια άτυπη συμμαχία η οποία ουδέποτε απέκτησε ξεκάθαρη μορφή και στόχους και περιορίστηκε στην ασαφή και θολή έννοια της «εξυγίανσης».

Υπήρξε -και υπάρχει άλλωστε- πολύ μεγάλη ανομοιομορφία στο ιστορικό, τις μεθόδους και τα όπλα που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν Αλαφούζος, Μελισσανίδης και Σαββίδης για να πετύχουν τους σκοπούς τους. Υποτίθεται πως ο κοινός εχθρός κατοικοέδρευε στον Πειραιά κι εφόσον εκείνος έβγαινε από τη μέση, οι υπόλοιποι θα ζούσαν μονιασμένοι, έχοντας πάρει πίσω τις Κυριακές τους.

Μια μικρή αναδρομή στα όσα συνέβησαν στο φετινό πρωτάθλημα δείχνει πώς κύλησε αυτή η ιστορία και από πότε οι σφυρίχτρες ξεκίνησαν να παίζουν άλλους σκοπούς από εκείνους που είχαμε συνηθίσει για καιρό. Το κακό, όχι μόνο με τις σφυρίχτρες αλλά με όλα τα όργανα γενικότερα, είναι πως δεν γίνεται να βγάζουν δύο (και πολύ περισσότερο τρεις) μελωδίες ταυτόχρονα. Μοιραία κάποιος θα έμενε δυσαρεστημένος από τις μουσικές που δεν θα ήταν ευχάριστες στα αυτιά του.

Οι λιγότερο αφελείς πόνταραν με σχετική ασφάλεια τα λεφτά τους στο πράσινο. Στο ότι αυτός που θα έμενε στην απέξω θα ήταν ο Παναθηναϊκός. Και μετά το χθεσινό ματς στην Τούμπα μπορούν να περάσουν από το ταμείο και να πληρωθούν.

Όσα ακολούθησαν, δεν διαφέρουν από αυτά που θα είχαν συμβεί εάν απλά άλλαζες τα χρώματα στις φανέλες των ομάδων και γυρνούσες το χρόνο πίσω μέχρι να σταματήσεις σε οποιαδήποτε χρονική περίοδο χαρακτηρίστηκε από τον εκάστοτε «αφέντη» του ποδοσφαίρου. Απλά μεταβάλλεται η μοιρασιά των ρόλων, όμως το σενάριο παραμένει το ίδιο. Ο «ευνοημένος» δεν βλέπει τίποτα μεμπτό, τουλάχιστον σε σημείο που να δικαιολογεί τον «αδικημένο», που στα δικά του αυτιά απλά... σκούζει. Οι κούλες γίνονται κούληδες, η ΕΠΟ από άντρο ακολασίας μετατρέπεται σε ευαγές ίδρυμα, οι διαιτητές από «χιλιοτραγουδισμένοι» βαφτίζονται παλικάρια και πάει λέγοντας.

Για την πλειοψηφία των οπαδών η λεπτή κλωστή που χωρίζει την αποτυχία από την επιτυχία είναι εύκολο να σπάσει. Η ιαχή «Ιβάν Σαββίδης» που δονούσε την Τούμπα όταν οι παίκτες του Ίβιτς έριχναν τις χαριστικές βολές στον πεσμένο στο καναβάτσο Παναθηναϊκό, τα είπε όλα. Οι φίλοι του ΠΑΟΚ απέδωσαν τα εύσημα σε αυτόν στον οποίο άξιζε το μεγαλύτερο μερίδιο του θριάμβου, τον ιδιοκτήτη. Δεν το έκαναν ούτε όταν ρύθμιζε τα χρέη της ομάδας ούτε όταν ανακοίνωνε σχέδια για γήπεδο και προπονητικό κέντρο ούτε όταν έριχνε λεφτά σε μεταγραφές, που σε έναν κανονικό κόσμο θα ήταν τα σωστά βήματα για τη μεγέθυνση του συλλόγου και θα έδιναν σιγουριά για το μέλλον του.

Για τον ομογενή επιχειρηματία που τα προηγούμενα χρόνια δεν καταλάβαινε τι έκανε λάθος και δεν τον... αγαπούσαν, ήρθε η δικαίωση. Ασφαλώς και του αξίζουν συγχαρητήρια. Του πήρε χρόνο να αντιληφθεί τους κανόνες του παιχνιδιού, ενώ ακόμη και μέχρι χθες το βράδυ πολλοί ίσως να πίστευαν πως την ώρα της τελικής κρίσης, της τελικής αναμέτρησης, θα έμοιαζε με το κορόιδο που άθελά του δούλευε για λογαριασμό άλλων. Η επίδειξη δύναμης στο χορτάρι της Τούμπας και οι δηλώσεις που ακολούθησαν, μαρτυρούν ακριβώς το αντίθετο. Πως είναι ο Σαββίδης, δηλαδή, εκείνος που εκμεταλλεύτηκε τις συμμαχίες, τα μέσα και την τεχνογνωσία των άλλων προς όφελός του, όπως θα έκανε κάθε σωστός μπίζνεσμαν για να προστατέψει το προϊόν και την επένδυσή του.

Ο Μάιος θα είναι ένας φανταστικός μήνας για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Ο πολυαναμενόμενος πλέον τελικός Κυπέλλου μεταξύ ΑΕΚ και ΠΑΟΚ εξάπτει τη φαντασία και μετατρέπεται σε μονομαχία τύπου γουέστερν για να μάθουμε ποιος θα είναι ο «last man standing». Υπάρχουν όμως και τα πλέι οφ με τα νέα επεισόδια αυτού του έργου που θα αποδειχτεί απλή κομεντί όταν θα παιχτεί η βασική ταινία του φεστιβάλ. Μετά τις 31 του μήνα, όταν και ολοκληρώνεται η θητεία της Προσωρινής Διοικούσας Επιτροπής (για την οποία κατά καιρούς όλοι έχουν κάνει κωλοτούμπα στις κρίσεις τους) και θα ακολουθήσουν οι εκλογές στην ΕΠΟ. Κακά τα ψέματα, εκεί θα γελάσουν και τα παρδαλά κατσίκια. Ακόμη κι αυτά που ζητούσαν πίσω τις Κυριακές τους και τώρα έχασαν τις Πέμπτες τους.