Έπρεπε να είστε εδώ.
Στην αίθουσα σύνταξης του sportfm.gr, να δείτε πώς ξανάνιωσαν οι συντάκτες στο άκουσμα της φράσης που ΠΡΕΠΕΙ να προκαλεί σαματά σε κάθε παρέα που σέβεται τον εαυτό της.
«Ρε, τι ποδοσφαιράκια παίζαμε μικροί», ειπώθηκε.
Χαμός.
Κάποιοι έκλαψαν από τη συγκίνηση, ένας έβγαλε χειριστήριο από την τσέπη και ένας άλλος μπερδεύτηκε και έριξε κατοστάρικο στην κεντρική μονάδα του υπολογιστή του.
Όσο περιμένει να μεταμορφωθεί το ποντίκι του σε μοχλό, πάμε να δούμε τα δέκα ποδοσφαιράκια που μας αρρώστησαν!
Παίζει ο Νίκος Ράλλης
Tehkan World Cup (1986)
Η πρώτη καψούρα! ΟΚ, δεν είμαστε τόσο μεγάλοι, για να το έχουμε προλάβει στα… καλά του, στα «ουφάδικα», αλλά μια χαρά το… λιώσαμε στο καράβι της γραμμής (νησιώτης ο γραφών, από την ένδοξη Κέα) και όπου αλλού το πετυχαίναμε. Αμέτρητα κατοστάρικα -όσα, τέλος πάντων, μπορούσαμε να πάρουμε από το πορτοφόλι της απηυδισμένης μάνας και από την τσέπη του αγριεμένου πατέρα- για το εμβληματικό Tehkan, ένα arcade που παιζόταν σε οριζόντια οθόνη με το joystick και τα buttons στηριγμένα στην ευθεία του τραπεζιού, και τους παίκτες να κοιτούν προς τα κάτω.
Βέβαια, σου έβγαζε την ψυχή μέχρι να φτάσεις -αν έφτανες ποτέ- στον τελικό και στην κούπα! Μιλάμε για δυσκολία… Όχι αστεία! Μετά βγήκε το FIFA, με την μπάλα, ενίοτε, να περνάει… μέσα από τους τερματοφύλακες -αν και, για να είμαστε δίκαιοι, άλλες φορές έβγαζαν μέχρι και… κουνούπια και θέλαμε να σπάσουμε το ρημάδι το βάζο, που ΔΕΝ έπρεπε να μετακινηθεί από το τραπεζάκι του σαλονιού, στο οποίο ήθελες να απλώσεις τα πόδια σου!
International Superstar Soccer (1994)
Τιμή και δόξα στον πρόγονο του Pro Evolution Soccer και στον απόγονο του Konami Hyper Soccer. Με την κυκλοφορία του -για το ΝES- ξεκίνησε και η μεγαλύτερη «μάχη» που γνώρισε ποτέ ο κόσμος του gaming, ανάμεσα σε FIFA και Pro.
Εκείνη τη χρονιά, πάντως και με την πτώχευση της Commodore (εταιρεία παραγωγής υπολογιστών), το ISS των… μετρ Ιαπώνων, έκανε… πάρτι! Μόνο και μόνο το γεγονός ότι τα τέρματα απεικονίζονταν στην οριζόντια ευθεία (και όχι διαγώνια, όπως στο πρώτο FIFA), αρκούσε για να ξυπνάμε τα σαββατοκύριακα -που δεν είχαμε σχολείο- από τα χαράματα.
Kick Off 2 (1990)
Απλά… τρέλα! 22… κλώνοι μέσα στον αγωνιστικό χώρο, κανένα σύστημα, αλλά -σχωράτε μας- ποιος χέστηκε; Η μπάλα να «κολλάει» στα πόδια των παικτών και να πρέπει να κινείσαι με συγκεκριμένους ελιγμούς για να μη σου φύγει! Καλά, για να κάνεις -μία απλή- ντρίμπλα, δεν το συζητάμε. Σου κλονιζόταν το νευρικό σύστημα! Έπρεπε να έχεις συνεχώς τα μάτια σου στην κίνηση της μπάλας, βάλε και την ανεξήγητα… τρελή ταχύτητα του παιχνιδιού, ε, έσπαγες ένα χειριστήριο…
Η πάσα και το σουτ, δε, ήταν μία… βρώμικη δουλειά, που κάποιος έπρεπε να κάνει. Χρειαζόταν να κρατήσεις πατημένο το κουμπί, ο παίκτης να σταματήσει να τρέχει και μετά να κάνεις τη μεταβίβαση της μπάλας, ενώ το σουτ έπρεπε να το πιάσεις πάνω στην κίνηση. Εν ολίγοις, αν το Tehkan ήταν δύσκολο, εδώ μιλάμε για Γολγοθά! Παρ’ όλα αυτά, το Kick Off 2… αρρώστησε μία ολόκληρη γενιά! Πρώτη φορά σου δινόταν η δυνατότητα να επιλέξεις την τακτική σου, το κύπελλο ή το τουρνουά, ενώ είχε 24 διαφορετικούς διαιτητές. Και στα σφυρίγματα (#%$#%)…
Sensible World of Soccer (1994)
Εδώ, ας μιλήσει η επιστήμη: Στη λίστα με τα δέκα πιο σημαντικά video games του Πανεπιστημίου του Stanford! Αυτό. Μιλάμε, ίσως, για το πιο ιστορικό, προοδευτικό και εθιστικό ποδοσφαιράκι. Απίστευτα απλό gameplay, σημείο αναφοράς για οτιδήποτε κυκλοφόρησε από εκεί και έπειτα. Και να σκεφτεί κανείς ότι όλα γίνονταν με ένα κουμπί και με τον μοχλό κατεύθυνσης. Αλλά αν είχες τα απαραίτητα σκιλς (sic), μπορούσες να… μοιράσεις σακούλες. Για πλάκα!
Ουσιαστικά οι διαφορές του με το πρώτο παιχνίδι, του 1992, σε ό,τι αφορά, τουλάχιστον, τα γραφικά, ήταν απειροελάχιστες. Είχε, όμως, κάτι επαναστατικό: Το 20ετές career mode, στο οποίο έπαιζες τόσο σαν προπονητής όσο και σαν παίκτης-προπονητής! Ένα πρώιμο managerάκι δηλαδή!
Ο χειρισμός, ωστόσο, παρέμενε δύσκολος (όχι τόσο, πάντως, όσο του Kick Off) και οι πιο… βετεράνοι, ούτε κατά διάνοια δεν χρησιμοποιούσαν το keyboard. Κατά προτίμηση, έπαιζαν με το joystick Tomahawk! Ναι, έτσι το έλεγαν! Το θυμάστε; Με το ένα κουμπί, που το πέταγες από το ρετιρέ στον δρόμο και δεν πάθαινε τίποτα (πολύ πριν βγει το NOKIA 3310). Πιο σκληρό και από του Τζερόνιμο…
NASL Soccer (1979)
Όσοι είστε γύρω στα 40… φεύγα και είχατε Atari, αποκλείεται να μην έχετε παίξει αυτό το θρυλικό παιχνίδι. Όσοι είστε μικρότεροι, ρωτήστε συγγενείς-φίλους συγγενών αν το θυμούνται, και αν ναι, κάντε ένα… τάμα να «ζει» η κονσόλα κάπου στο πατάρι τους…
Όπως έλεγε και το σλόγκαν πριν 35 χρόνια, «το Intellivision Soccer είναι τόσο ρεαλιστικό, που θα νομίζεις ότι παίζεις εσύ στον αγωνιστικό χώρο»!
Μμμ, ναι. Κάτι τέτοιο… Αξίζει, όμως, να τσεκάρετε πώς ξεκίνησαν όλα.
Tecmo World Cup '90
Άλλος ένας αδηφάγος κερματοφάγος! Ό,τι χαρτζιλίκι υπήρχε (για Milko και τυρόπιτα) εξαφανιζόταν στο ιστορικό Arcade της Ιαπωνίας, που κυκλοφόρησε το 1989. Έναν χρόνο αργότερα ήρθε και στην Ευρώπη και για καμπόσα χρόνια ρίχναμε ΤΟ ξύλο! Α, δεν θυμάστε; Δεν είχε φάουλ, τίποτα! Ούτε πέναλτι. Μπορούσες να κάνεις μαεστρική «καρατιά» στον αμυντικό, να του πάρεις την μπάλα, αφήνοντάς τον να σπαρταράει στον αγωνιστικό χώρο, και να βάλεις γκολ.
Και τι γκολ; Γκολάρες! Με «ψαλίδια», ψηλοκρεμαστά, κεφαλιές-ψαράκι! Μόνο που υπήρχαν δύο προβλήματα… Ξύλο έριχνε ατιμώρητος και ο αντίπαλος, ενώ οι τερματοφύλακες πρέπει να είχαν πέσει στην ίδια χύτρα με τον Οβελίξ. Δεν εξηγούνται αλλιώς τα αιλουροειδή αντανακλαστικά τους. Το κέρατό τους…
FIFA International Soccer (1993)
Όταν ξεκίνησε η πραγματική διασκέδαση. Το πρώτο παιχνίδι ποδοσφαίρου με ασύμμετρη θέα στον αγωνιστικό χώρο, λίγα χρόνια πριν η EA Sports… ξεπαστρέψει τον ανταγωνισμό. Ένα πραγματικό έπος. Σαν την ιδέα εκείνου που σκέφτηκε να μπορείς να αποφύγεις την κάρτα του διαιτητή, αν τρέξεις αρκετά μακριά του…
Υπήρχαν μόνο λίγοι τρόποι για να σκοράρεις, με πιο δημοφιλή τον γνωστό… αλήτικο, με διαγώνιο σουτ από τη γωνία της μεγάλης περιοχής. «Έγραφε» στο 90% των περιπτώσεων.
FIFA Road to World Cup '98
Μωρή αρρώστια! Και έπειτα από αυτό το -αντικειμενικό και δίχως ίχνος υπερβολής και ενθουσιασμού- σχόλιο, ας δούμε γιατί το FIFA '98 παραμένει μέχρι ΣΗΜΕΡΑ ένα παιχνίδι-επανάσταση. Καταρχήν, μετά τον γνωστό τύπο με την αλήτικη φωνή, που λέει αυτό…
…έρχεται αυτό:
Και αφού έκατσε ξανά η τρίχα στη θέση της, από την αρρωστημένη τραγουδάρα των Blur (Song 2) και το καλύτερο intro ΟΛΩΝ των εποχών σε ποδοσφαιράκι, μαζεύουμε τα δάκρυα συγκίνησης και ξεκινάμε.
Ναι, ωραία… Αλλά τι να πρωτογράψουμε;
Για τα απίθανα για την εποχή (πιτσιρικάδες, μη γελάτε…) 3D γραφικά;
Για το εξαιρετικό gameplay;
Για τις κεφαλιές-ψαράκι, τα μονοκόμματα σουτ, τα «ψαλιδάκια»;
Για το ιστορικό γηπεδάκι 5Χ5, μέσα στο οποίο ξεφτίλισες (έλα, παραδέξου το) άπειρες φορές την… Παπούα Νέα Γουινέα -ή κάποιο άλλο νησιωτικό σύμπλεγμα- με τη Βραζιλία, με κάτι σκορ τύπου 150-3 ή 204-12;
Για το πιο πλήρες campaign Παγκοσμίου Κυπέλλου, που σου έδινε τη δυνατότητα να πάρεις τα περίφημα… Νησιά Κουκ και να τα φτάσεις ως τον τελικό του Μουντιάλ της Γαλλίας;
Για τις άπειρες δυνατότητες στο customisation παικτών και ομάδων; Αλήθεια, ποιος ΔΕΝ έφαγε ώρες ατελείωτες για να αντικαταστήσει κάτι… αστεία πρωταθλήματα τύπου Μπουντεσλίγκα -ή το μαλαισιανό και το σκοτσέζικο- για να φτιάξει την Α’ Εθνική;
Για τους πανηγυρισμούς στα γκολ και τη δυνατότητα να προσθέτεις, πατώντας συγκεκριμένα κουμπιά, τύμπανα, ιαχές και καραμούζες;
Βασικά, παίζει να τα γράψαμε όλα… Πάμε τώρα να κατεβάσουμε το SEGA Saturn από το πατάρι, με την ελπίδα το χειριστήριό του να κρέμεται ακόμα -κυριολεκτικά- από ένα καλώδιο, και η πατέντα με το σελοτέιπ να έχει αντέξει.
Pro Evolution Soccer 6 (2006)
ΟΚ, αυτό είναι πολύ μετά. Αλλά, πλάκα πλάκα, πέρασαν δέκα χρόνια από το παιχνίδι που αποτέλεσε καμπή, τόσο για την Konami όσο και για τη… μισητή της αντίπαλο, EA Sports. Έχοντας βρεθεί στο απόγειο -ειδικά- με το απίστευτο 4, αλλά και με το 5, οι Ιάπωνες το… τερμάτισαν το 2006, βγάζοντας το κορυφαίο ποδοσφαιράκι της σειράς. Για τα δεδομένα της εποχής πάντα… Οπότε μην αρχίσετε τις κραυγές και τα «τι λέτε, ρε άσχετοι, το 13 ήταν κορυφή»! Ναι, και το Last of Us είναι μυθικό παιχνίδι, αλλά αν δεν έχεις παίξει Resident Evil 1 το 1996 (αγνοώντας επιδεικτικά την ένδειξη +18), για να φοβάσαι να πας μέχρι και για κατούρημα, δεν καταλαβαίνεις τι θα πει τρόμος.
Τα ΣΩΣΤΑ ονόματα παικτών και ομάδων ήταν πολύ περισσότερα, υπήρχε, δε, το τρομερά εθιστικό mode «International Challenge», που… έκλεισε σπίτια, ενώ απλά δεν υπολογίζονται οι ατέλειωτες ώρες για να φτιάξεις την αρχοντιά σου στο ανανεωμένο customisation. Το θέμα είναι ότι από τότε και υστέρα, η Konami «έκατσε» πάνω στην τεράστια επιτυχία της, επιδεικνύοντας μια κάποια στασιμότητα. Γεγονός που εκμεταλλεύτηκε το FIFA… που είναι καλύτερο πλέον. Κράξτε τώρα.
Virtua Striker 2 (1997)
Και κλείνουμε με αυτό.
- «Έχεις σχολείο αύριο».
- «Ναι ναι, άλλο ένα και πάω για ύπνο».
Πόσες φορές; Πόσες φορές αυτή η στιχομυθία; Αλλά τι να κάνεις; Πώς μπορείς να παίξεις ΜΟΝΟ άλλο ένα; Μιλάμε για ένα απίθανο 3D ποδοσφαιράκι, της… αναθεματισμένης -για τους γονείς- SEGA, με τη σειρά Virtua (Virtua Cop, Virtua Striker, Virtua Tennis) γενικώς να… τα σπάει, με την προηγμένη τεχνολογία της.
Ρεαλιστικότατες (για πριν 20 χρόνια) κινήσεις των παικτών, πανέμορφη ατμόσφαιρα στην εξέδρα, μακρινές μπαλιές, τρομερές σουτάρες και… κατσαπλιάδες τερματοφύλακες. Αλλά αυτός που έκλεβε την παράσταση ήταν ο… συνάδελφος σπίκερ. Εκεί που ξεχνούσαμε πως το παιχνίδι… καλύπτεται δημοσιογραφικά, ξυπνούσε μέσα του ο διάολος και με μια πολεμική ιαχή, ο -κάτι ανάμεσα σε Ιάπωνα και Γεωργούντζο- εκφωνητής μάς προκαλούσε κάθε φορά και μία μικρή καρδιακή προσβολή.
Α! Μη φύγετε. Υπάρχει και αυτό…
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
