Tα μάτια καίνε, τα βλέφαρα τσούζουν και οι θερμοί τοίχοι της γραφικής και απόκεντρης εκκλησίας που παλιά αντηχούσαν από τις ανέμελες φωνές χαράς, τώρα κλαίνε.
Πότε άλλοτε μια άσπρη εκκλησία δεν ήταν τόσο μαύρη.
Πότε άλλοτε ένας χώρος λατρείας δεν είχε μετατραπεί σε ένα θέατρο άφατου πόνου.
Γράφει ο Παναγιώτης Ιωάννου
Άπαντες ήταν εκεί στον τόσο άωρο αποχαιρετισμό. Πρώτη ξεπρόβαλε η τραγική φιγούρα της συντρόφου του.
Το βλέμμα της που ανέβλυζε την ατσάλινη, αλύγιστη θέληση, την αδιαπέραστη σιγουριά, τη διακαή φιλοδοξία, την ακλόνητη πίστη, την ατέρμονη επιθυμία για δημιουργία, τώρα φαντάζει κενό, μολονότι είναι περιστοιχισμένο από τόσα άλλα μάτια.
Ο αγαπημένος της, Πιερμάριο Μοροσίνι, «έσβησε» προδομένος από την καρδιά του, μόλις στα 25 του χρόνια, φορώντας τη φανέλα της Λιβόρνο στον εκτός έδρας αγώνα απέναντι στην Πεσκάρα για το πρωτάθλημα της δεύτερης κατηγορίας της Ιταλίας.
Κάποια στιγμή εκείνη έσκυψε να του δώσει ένα τρυφερό φιλί για στερνή φορά. Τέτοιο σπαραξικάρδιο αναφιλητό και νεκρούς ανασταίνει. Αλίμονο, όμως οι νεκροί δεν επιστρέφουν πίσω. Ο μόνος που επέστρεψε ήταν ο πόνος.
Το χρονικό της τραγωδίας
Το ρολόι σημάδευε το 31’ της αναμέτρησης στο «Stadio Adriatico», όταν ο χρόνος πάγωσε. Ξαφνικά ο ποδοσφαιριστής των φιλοξενούμενων, Πιερμάριο Μοροζίνι, αρχίζει να παραπάτα. Κάνει ένα - δύο βήματα και ύστερα καταρρέει, χάνοντας τις αισθήσεις του. Μόλις έχει υποστεί καρδιακή προσβολή.
Οι οιωνοί από τον ήχο του ασθενοφόρου που στρίγγλιζε σαν δαιμονισμένο, μόνο ευοίωνοι δεν προδιαγράφονταν και δυστυχώς επιβεβαιώθηκαν. Η εικόνα των υπόλοιπων ποδοσφαιριστών να ξεσπούν σε λυγμούς μόλις αντιλαμβάνονται τι έχει συμβεί, αποτελεί ακόμα και σήμερα γροθιά στο στομάχι.
Οι προσπάθειες του ιατρικού επιτελείου των δύο ομάδων στο γήπεδο για να τον επαναφέρουν στη ζωή, απέβησαν άκαρπες. Αν και φρόντισαν για τη γρήγορη διακομιδή του στο τοπικό νοσοκομείο «Santo Spirito» με ασθενοφόρο, ο παίκτης δεν άντεξε. Υπέστη δεύτερη ανακοπή καρδιάς κατά τη διάρκεια της μεταφοράς και κατέληξε.
Οι ευθύνες
Αξιοσημείωτο είναι ότι το Σεπτέμβριο του 2012 διατάχθηκε έρευνα για τους τρεις γιατρούς, οι οποίοι έσπευσαν να παράσχουν τις πρώτες βοήθειες στον αποθανόντα, τη στιγμή που κατέρρευσε στο χορτάρι.
Συγκεκριμένα, επρόκειτο για τον γιατρό της Πεσκάρα, Ερνέστο Σαμπατίνι, τον φυσιοθεραπευτή της Λιβόρνο, Μανλίο Πορτσελίνι, και τον γιατρό του γηπέδου, Βίτο Μολφέζε.
Το Σεπτέμβριο του 2016 το δικαστήριο έκρινε ένοχους τους τρεις άντρες για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Αναλυτικότερα, ο Βίτο Μολφέζε καταδικάστηκε σε έναν χρόνο φυλάκισης. Ανάλογη ήταν η τύχη των, Μανλίο Πορτσελίνι, και Ερνέστο Σαμπαστίνι, στους οποίους επιβλήθηκε ποινή κάθειρξης οκτώ μηνών.
Σε ισάριθμες περιπτώσεις, το σκεπτικό της καταδίκης όσον αφορά στο τραγικό περιστατικό εδραζόταν στο ότι δεν εφαρμόστηκε το ιατρικό πρωτόκολλο, το οποίο απαιτούσε τη χρήση απινιδωτή κατά τα πρώτα λεπτά του συμβάντος.
Κατά την ακροαματική διαδικασία ειπώθηκε χαρακτηριστικά: «Δεν θα μάθουμε ποτέ, εάν στην περίπτωση που είχε τηρηθεί το ιατρικό πρωτόκολλο, ο Μοροζίνι θα ζούσε σήμερα.
Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι αποδεκτό, έστω και αν υπήρχε το ελάχιστο ενδεχόμενο διάσωσής του, ότι αυτοί οι οποίοι μπορούσαν να κάνουν κάτι για να αποτρέψουν το μοιραίο, δεν το έχουν πράξει».
Πάντως, το 2019 το ανώτατο δικαστήριο ακύρωσε την καταδικαστική απόφαση για τον Βίτο Μολφέζε που είχε εκδώσει σε πρώτο βαθμό το δικαστήριο της Πεσκάρα και επικύρωσε το αντίστοιχο εφετείο. Κατόπιν τούτου, τον παρέπεμψε στο εφετείο της Περούτζια για νέα δίκη.
Το τραγικό παιχνίδι της μοίρας
Οι περισσότεροι ερμηνεύουν καθετί προτάσσοντας τη λογική και δεν παρασύρονται από συμπτώσεις. Εντούτοις, υπάρχουν περιστάσεις στις οποίες όταν συνθέτεις το παζλ των γεγονότων, αδυνατείς να συνειδητοποιήσεις πώς μια αλληλουχία πραγμάτων έγινε τυχαία.
Γεννημένος στο Μπέργκαμο στις 5 Ιουλίου 1986, από τα εφηβικά του χρόνια αντίκρισε το σκληρό πρόσωπο της ζωής.
Στα 15 του έχασε τη μητέρα του, στα 17 τον πατέρα του, ενώ λίγο καιρό μετά αυτοκτόνησε και ο ανάπηρος αδελφός του, αφήνοντάς τον μόνο να φροντίζει τη διανοητικά ανάπηρη αδελφή του, η οποία χρειαζόταν συνεχή φροντίδα.
Θαρρείς λοιπόν σαν η μοίρα να είχε σημαδέψει τον πρωταγωνιστή. Για όσους παραμένουν δύσπιστοι, ο περί ου ο λόγος «έκλεισε» τα μάτια στα 25, δηλαδή το τελευταίο νούμερο που φορούσε στους «βυσσινί» (αποσύρθηκε τιμής ένεκεν από τη Λιβόρνο και τη Βιτσέντζα).
Η αδελφή του, Μαρία Κάρλα, συνιστά την έσχατη «κληρονόμο» αυτής της «κατάρας» και το πλέον άτυχο πρόσωπο της ιστορίας. Ο Πιερμάριο κάλυπτε όλα τα έξοδα για τη νοσηλεία της σε κλινική.
Σε μια κίνηση, η οποία απέδειξε ότι εκτός από ένας τεράστιος ποδοσφαιριστής αποτελεί πάνω απ’ όλα έναν σπουδαίο άνθρωπο ο αρχηγός της Ουντινέζε, Αντόνιο Ντι Νατάλε, δεσμεύτηκε ότι η Μαρία Κάρλα θα απολαμβάνει οικονομικής και ψυχολογικής συμπαράστασης από το σύλλογο.
«Σας διαβεβαιώνουμε ότι δεν θα την εγκαταλείψουμε. Ήδη έχει χάσει ολόκληρη την οικογένειά της. Είναι απαραίτητο να μείνουμε στο πλευρό της για όλη της τη ζωή. Μας χρειάζεται και θέλουμε να τη βοηθήσουμε, τόσο για την ίδια, όσο και για τον Πιερμάριο», υπογράμμιζε ο παλαίμαχος σήμερα εμβληματικός κάπτεν των «μικρών ζεβρών».
Για την ιστορία, ο Μοροζίνι είχε περάσει από τις Ουντινέζε, Μπολόνια, Βιτσέντζα, Ρετζίνα, Πάντοβα και φυσικά Λιβόρνο. Επίσης, ήταν διεθνής με τις μικρές εθνικές ομάδες της Ιταλίας.
Το ανεκπλήρωτο όνειρο
«Συχνά αναρωτιέμαι γιατί μου έχουν συμβεί όλα αυτά, αλλά ποτέ δεν παίρνω απάντηση και αυτό με πονάει περισσότερο. Η ζωή συνεχίζεται. Τέτοιες καταστάσεις σημαδεύουν και αλλάζουν τη ζωή σου. Ταυτόχρονα, όμως, σε προτρέπουν να συνεχίσεις να κυνηγάς τα όνειρά σου με ακόμα περισσότερη δύναμη. Θέλω να γίνω ένας σπουδαίος ποδοσφαιριστής, διότι εκτός από δικό μου όνειρο, υπήρξε και των γονιών μου. Έτσι, θα τους σκέφτομαι ευτυχισμένους», δήλωνε το 2005.
Μα δεν πρόφτασε να τα καταφέρει…
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
