Περί «πράσινης» φανέλας και κόσμου…

Αυτό που συντελέστηκε το βράδυ της Παρασκευής στο κλειστό των ολυμπιακών εγκαταστάσεων και ο τρόπος που ήρθε η νίκη του Παναθηναϊκού επί της Αναντολού Εφές, συνιστά μια μικρή υπέρβαση. Για να μην πω μεγάλη… Κι αυτό γιατί απέναντι σε μια ποιοτική ομάδα με γεμάτο ρόστερ, οι «πράσινοι» έπαιξαν ουσιαστικά με επτά παίκτες. Ο Διαμαντίδης αγωνίστηκε μόλις έξι λεπτά λόγω των ενοχλήσεων στον αχίλλειο, απλή αναφορά στο φύλλο αγώνα ήταν οι Κούζμιτς-Μποχωρίδης, ενώ στο παρκέ δεν πάτησαν οι Λούντζης-Παπαγιάννης. Προσθέστε και τους Παππά-Χαραλαμπόπουλο που βρίσκονταν εκτός 12άδας και θα καταλήξετε στο παραπάνω συμπέρασμα.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Στην εξίσωση δεν βάζω τους δύο νεοφερμένους Αμερικανούς (Μαρκίζ Χέινς και Έλιοτ Γουίλιαμς) και τον ψηλό που θα αποκτηθεί, αφού ήταν γνωστό ότι μπορούν να υπολογίζονται στον δεύτερο γύρο του Top 16 της Ευρωλίγκας, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός θα είναι πραγματικά μια άλλη ομάδα. Και εύλογα γεννάται το ερώτημα: αν οι «πράσινοι» έκλεισαν το πρώτο μισό με θετικό πρόσημο (4-3) και σερί τριών συνεχόμενων νικών, δείχνοντας πραγματικά σημάδια ανάκαμψης, τι θα γίνει όταν αυξηθούν οι επιλογές, που θα βελτιώσουν τις επιδόσεις τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα; Ο Σάσα Τζόρτζεβιτς θα… πονοκεφαλιάζει για το πώς ενώσει όσο γίνεται γρηγορότερα τα νέα κομμάτια του παζλ και οι αντίπαλοι θα προβληματίζονται γιατί ο Παναθηναϊκός βάζει πλώρη πλέον για μεγαλύτερα πράγματα.

Ο Παναθηναϊκός νίκησε χθες πιο εύκολα από ό,τι θα περίμενε κάποιος όχι μόνο γιατί είχε σε σούπερ βραδιά τον Μίροσλαβ Ραντούλιτσα. Δεν θα μπω στη διαδικασία να πλέξω το εγκώμιο και να στείλω στα… ουράνια για την χθεσινή εμφάνιση τον Σέρβου σέντερ, ο οποίος έχει ένα έμφυτο επιθετικό ταλέντο, αλλά και μειονεκτήματα στο αμυντικό κομμάτι που καταλαβαίνει και ο πλέον αδαής. Απλώς, έχω την αίσθηση ότι όλο το προηγούμενο διάστημα η στόχευση γινόταν στα αρνητικά λόγω και της συνολικής εικόνας της ομάδας. Και σε τέτοιες περιπτώσεις, η γκρίνια και τα πικρόχολα σχόλια, ειδικά στην Ελλάδα, βγαίνουν πιο εύκολα από τα στόματα όλων. Αν η ομάδα καταφέρνει μέσα από την άμυνα να τον «προστατεύει», ο ίδιος μπορεί να μετατρέπεται σε υπέρ-όπλο στην επίθεση.

Εκτός του Μίροσλαβ Ραντούλιτσα, ο Παναθηναϊκός πήρε το ροζ φύλλο αγώνα γιατί έπαιξε με μυαλό, καρδιά και «χτύπησε» σχεδόν σε όλες τις αδυναμίες της αντιπάλου του. Οι περισσότερες επιθέσεις ήταν στοχευμένες και βάσει πλάνου και θαρρώ πως ο Σάσα Τζόρτζεβιτς έδειξε χθες ένα μεγάλο μέρος του ταλέντου του στην προπονητική. Ίσως να έκανε το καλύτερό του κοουτσάρισμα με την πράσινη φόρμα και μάλιστα σε ένα ματς που «έκαιγε» και ήταν από αυτά που λέμε «must win».

Σε ένα παιχνίδι (δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο), στο οποίο αποδείχθηκε περίτρανα το γιατί η «πράσινη» φανέλα παραμένει βαριά. Και όταν ο Παναθηναϊκός παίζει με την πλάτη στον τοίχο, δεν πρέπει κανείς να τον παίρνει αψήφιστα. Αποδείχθηκε επίσης (εξίσου γνωστό) ότι το ΟΑΚΑ είναι ένα γήπεδο, το οποίο μπορεί να δώσει ώθηση στους παίκτες για να κάνουν το κάτι παραπάνω. Ασφαλώς και ο κόσμος δεν βάζει καλάθια, ούτε παίζει άμυνα, αλλά είναι φορές που με την ατμόσφαιρα που δημιουργεί, αποτελεί πραγματικά τον έκτο παίκτη της ομάδας. Υπήρξαν τέτοιες στιγμές, είτε η ομάδα κυνηγούσε στο σκορ, είτε προσπαθούσε να διατηρήσει κάποιες διαφορές. Γι’ αυτό και δημιουργούνταν το αίσθημα ότι δεν θα μπορούσε να χαθεί το χθεσινό παιχνίδι.

Υ.Γ.: Η ήττα από τον Ολυμπιακό στις 25 Ιανουαρίου 2016 στο ΣΕΦ μπορεί να προκάλεσε εσωτερικές αναταραχές και πιθανότατα να κόστισε το πλεονέκτημα έδρας στα play-offs της Basket League, αλλά τα οφέλη ίσως αποδειχθεί ότι είναι περισσότερα. Η ομάδα συσπειρώθηκε, ενισχύθηκε και τα αποτελέσματα έχουν αρχίσει να φαίνονται και στο παρκέ.