Παθιασμένος Παναθηναϊκός, αγνώριστος Ολυμπιακός

Το σκηνικό που είχε στηθεί πριν τον νοκ άουτ ημιτελικό του κυπέλλου, θύμιζε σε μεγάλο βαθμό τον περυσινό τελικό των δύο ομάδων στο «ελληνικό». Ο Παναθηναϊκός έχοντας κακή εικόνα μέχρι τώρα στη σεζόν, έπαιζε μεγάλο μέρος της εσωτερικής του ηρεμίας στο ματς με τον Ολυμπιακό, που προερχόμενος από 23 νίκες, είχε θεωρητικά το πάνω χέρι. Μόνο που στον αθλητισμό οι παράγοντες «πάθος», «διάθεση» και «θέληση», πολλές φορές διαγράφουν όλα τα αγωνιστικά δεδομένα. Οι «πράσινοι», όπως και με την κατάκτηση του κυπέλλου πέρυσι, έτσι και με την πρόκριση απόψε, εξαργύρωσαν όλα τα παραπάνω, με μία νίκη που μπορεί κάλλιστα να αλλάξει τον ρου της φετινής τους ιστορίας.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Σε ένα κακό ποιοτικά, αλλά πλούσιο τακτικά παιχνίδι, ο Παναθηναϊκός πήρε καλύτερο βαθμό σχεδόν σε όλες τις λεπτομέρειες που κρίνουν τις μεγάλες αναμετρήσεις και κυρίως, επέβαλε σε ένα ακόμα ντέρμπι τον δικό του ρυθμό. Ακόμα και ο πιο αδαής, θα του έδινε προβάδισμα νίκης αν το παιχνίδι πήγαινε στους 120-125 πόντους και είχε αργό τέμπο. Ο Αργύρης Πεδουλάκης, σχεδίασε ένα άριστο αμυντικά πλάνο αντιμετώπισης των ατού του Ολυμπιακού, που αναλώθηκε σε διαγωνισμό -άστοχων- τριπόντων, μη μπορώντας να περάσει τη μπάλα στο «ζωγραφιστό» και περισσότερο, να παίξει το αγαπημένο του run n’ gun παιχνίδι, αφού οι «πράσινοι» κατέβαζαν τα επιθετικά ριμπάουντ με περισσή ευκολία.

Ο Παναθηναϊκός, πήρε τη νίκη λόγω της ομαδικής δουλειάς, επειδή «γυάλιζε» το μάτι του και κατάφερε να χαλάσει στον μέγιστο βαθμό την άριστη κυκλοφορία μπάλας που έχει φέτος ο Ολυμπιακός. Θωράκισε σωστά τη ρακέτα του, έπαιξε επιθετική άμυνα και πήγαινε με τόλμη και θάρρος σε κάθε μπάλα. Την ίδια ώρα οι «ερυθρόλευκοι», έχαναν αμυντικά ριμπάουντ μέσα από τα χέρια τους, έκαναν λάθη σε σπλιτ άουτ πάσες και εξαιρουμένου του Σλούκα, δεν είχαν άλλο παίκτη απόλυτα συγκεντρωμένο και στις δύο πλευρές του παρκέ. Ο τεχνικός των «πράσινων» πήρε κάτι σχεδόν απ’ όλους τους παίκτες που χρησιμοποίησε, με τον πανέτοιμο όπως αποδείχθηκε Παππά να δίνει το έναυσμα και τον επίσης έτοιμο Ματσιούλις να εκτελεί άριστα μαζί με τον Μπράμο το πλάνο. Μαζί με τις πολύτιμες «ανάσες» που έδωσαν Κάρι και Διαμαντίδης, ήταν ό,τι καλύτερο είχαν να επιδείξουν ατομικά οι νικητές.

Οι «πράσινοι» επεδίωκαν καταστάσεις ένας εναντίον ενός με αποτέλεσμα να πάρουν επαφές και περισσότερες βολές, την ώρα που ο Ολυμπιακός συνέχιζε εκνευριστικά να απειλεί και να μένει κοντά στο σκορ με κάποια μεγάλα σουτ. Όταν ζεις και… πεθαίνεις με το τρίποντο σε μία τόσο δύσκολη έδρα όμως, οι πιθανότητες νίκης μειώνονται αισθητά. Ο Σπανούλης και η όποια προσπάθειά του να παίξει πικ εν ρολ, εγκλωβίστηκε άριστα από την άμυνα του Παναθηναϊκού –και το τρικ με το 4αρι να τον μαρκάρει-, ο Λο ήταν φανερά ανέτοιμος για να προσφέρει, ενώ ο Λοτζέσκι και γενικότερα όλοι οι «νεοφερμένοι» ξένοι κακοί. Έτσι, ο πιο δημιουργικός συνολικά Ολυμπιακός, εγκλωβίστηκε λόγω της μονοδιάστατης επιθετικής του λειτουργίας και φυσικά λόγω των χαμένων ριμπάουντ.

Ακόμα και στα τελευταία λεπτά όπου η υπόθεση νίκη ήταν ανοικτή, ο Παναθηναϊκός είχε πιο καθαρό μυαλό, «διάβασε» το μις ματς Ματσιούλις-Λο και έδωσε την χαριστική… βολή. Ο Μπαρτζώκας «χαμήλωσε» το σχήμα για να έχει καλύτερη κυκλοφορία, αλλά το πλήρωσε με αλλεπάλληλα χαμένα «σκουπίδια», αφού ανεξήγητα ο Πρίντεζης έμεινε μέχρι το 38΄ στον πάγκο και στο «4» ήταν ο Περπέρογλου, την ώρα που το δίδυμο ψηλών του Πεδουλάκη αποτελούνταν από τους Γκιστ και Λάσμε. Οι δύο τους μπορεί μα μην σκόραραν αρκετά, αλλά βοήθησαν σημαντικά στους αφανείς τομείς του παιχνιδιού, όπως και ο Φώτσης.

Ο απόηχος του ματς, βρίσκει τον Παναθηναϊκό μία ανάσα από ένα ακόμα κύπελλο, αφού ο Άρης έχει λογικά πιάσει… ταβάνι με την πρόκριση του στον τελικό. Η νίκη του κόντρα στον αήττητο μέχρι σήμερα Ολυμπιακό, έχει μεγάλη αξία για ψυχολογικούς λόγους και για το πρεστίζ, αλλά ενόψει του δύσκολου Top 16 που ακολουθεί, δεν θα πρέπει να καμουφλάρει τις αδυναμίες που δεδομένα έχει ακόμα ως ομάδα. Με την πλήρη αποθεραπεία των τραυματιών, ο χρόνος δουλεύει για τους «πράσινους», που δεν έγιναν μέσα σε μία νύχτα υπερομάδα.

Όπως και για τους «ερυθρόλευκους» ισχύει το ότι μία ήττα δεν καταστρέφει ο,τι ωραίο έχει προηγηθεί. Ίσως μάλιστα να αποδειχθεί χρήσιμη. Κάποια στιγμή θα ερχόταν, για να αναδείξει αυτό που και οι ίδιοι οι συντελεστές του παραδέχονταν, για τον βαθμό ετοιμότητάς τους σε συνάρτηση με αυτά που μπορούν να κάνουν όταν φτάσουν στο 100%. Ο εγωισμός μπορεί να πληγώθηκε σημαντικά από την απώλεια του πρώτου τίτλου, όμως η μεγάλες ομάδες οφείλουν να προβληματίζονται, αλλά να μένουν όρθιες και στα δύσκολα.

Υ.Γ.: Ο Σχινάς, με την κίνησή του να πάρει τον Ολυμπιακό στα αποδυτήρια στην πρώτη κροτίδα που έπεσε, εξασφάλισε την ομαλή διεξαγωγή του στη συνέχεια και έδειξε για μία ακόμα φορά διαιτητική μαγκιά. Το κακό είναι ότι του την «χάλασε» -σε ένα ματς που δεν κρίθηκε από τη διαιτησία- με τα λανθασμένα σφυρίγματά του ο Τανατζής… Ελπίζω στο επόμενο ντέρμπι η ΚΕΔ να μην κρίνει φορμαρισμένο τον συγκεκριμένο ρέφερι, διότι θα «ξεγυμνωθεί», για πολλοστή φορά, από μόνη της.

Follow @ZervasNikolaos