Παραδοχή ήττας και νίκη του ρεαλισμού!

Όποτε οι "μεγάλοι" υπογράφουν συμφωνίες, αφενός χρειάζονται εισαγωγικά. Οχι στους "μεγάλους", αλλά στις συμφωνίες. Αφετέρου, χρειάζονται αποστάσεις. Και από την ώρα που μπήκαν οι υπογραφές, αλλά κυρίως από την ίδια την ουσία του πράγματος.

Ο λόγος είναι πολύ ξεκαθαρος. Τα συμφέροντα είναι τεράστια. Τα κέρδη και η χασούρα έχουν τρομακτικό αντίκτυπο, θετικό και καταστροφικό αντίστοιχα. Οπότε και τα κίνητρα για τις "συμφωνίες" δεν μπορούν να εξηγούνται απλώς και μόνο με ένα... "για το καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου". Είναι πολλά περισσότερα, δυστυχώς είναι και πιο σημαντικά...

Του Θοδωρή Τσούτσου

Εστω, λοιπόν, για το "καλό του ελληνικού ποδοσφαίρου" αυτό αλλάζει. Για την ακρίβεια, το πρωτάθλημα της Super League αλλάζει, αλλά και η γενίκευση δεν είναι άστοχη. Διότι ζούμε στην εποχή που το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι η Super League. Αλλάζει με τα πλέι οφ που αφορούν πλέον και στην ανάδειξη του πρωταθλητή, αλλά και με τη μείωση των ομάδων.

Καλώς αλλάζει, λίγο πολύ συμφωνούμε όλοι σε αυτό. Αλλά γιατί αλλάζει; Η απάντηση "για το καλό", εδώ πλέον δεν καλύπτει. Χρειάζεται ερμηνεία, γιατί αν μείνουμε σε αυτήν, τελικά δεν θα έχει ουσία όλο αυτό που αποφασίστηκε να συμβεί και το οποίο έγινε δεκτό με τη λέξη "ιστορικό".

Το ελληνικό ποδόσφαιρο αλλάζει, γιατί έχασε. Αυτή είναι η πραγματικότητα. Διότι στην προσπάθειά του να γίνει καλύτερο, όπως κατά καιρούς κι άλλες φορές "συμφωνούσαν" μικροί και μεγάλοι, αυτό δεν το κατάφερε βάζοντας μεγαλύτερο θέαμα μέσα στους αγωνιστικούς χώρους. Ούτε γεμίζοντας περισσότερο το γήπεδα. Ούτε διώχνοντας τη βία από αυτά. Ούτε με πιο ανταγωνιστικό πρωτάθλημα. Ούτε με τα πλέι οφ. Ούτε με τις 18 ομάδες. Ούτε με καλύτερες πορείες σε ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Ούτε με τίποτα από αυτά που - θεωρητικά ή πρακτικά - δοκίμασε.

Για την ακρίβεια, από όσα έλεγε ότι δοκίμαζε, τελικά συνέβαινε το αντίθετο. Αρα, είτε δεν τα δοκίμαζε, απλά τα υποσχόταν, είτε δεν το έκανε αυτό με το σωστό τρόπο. Με λίγα λόγια, όλα αυτά τα χρόνια το ελληνικό ποδόσφαιρο και άρα όσοι το όριζαν έχανε. Συνεχώς, χωρίς σταματημό, πιθανόν και χωρίς αυτό να ενδιαφέρει τους ανθρώπους του...

Οι αλλαγές που αποφασίστηκαν (και πιθανώς να αποφασιστούν και στη συνέχεια) είναι στη σωστή κατεύθυνση. Μοιάζουν με απαραίτητες για ένα πρωτάθλημα που θα ήθελε να διεξάγεται όπως το αγγλικό (20 ομάδες), το ιταλικό (20 ομάδες), το ισπανικό (20 ομάδες), το γερμανικό (18 ομάδες), έστω το γαλλικό (20 ομάδες) και χωρίς πλέι οφ, αλλά τελικά ρεαλιστικά και όχι ουτοπικά μπορεί να ακολουθήσει το κυπριακό (14 ομάδες), άντε το βελγικό (16 ομάδες) με πλέι οφ.

Δεν είναι υποτιμητικό για τα συγκεκριμένα πρωταθλήματα, που άλλωστε είναι σε άνοδο, όχι σε πτώση. Απλά είναι ο τρόπος για να τεθεί σε σωστή βάση αυτό που έχει "συμφωνηθεί" στη δική μας διοργάνωση. Μία παραδοχή συνολικής ήττας. Ολων (έστω στην υπερβολή του). Αν, λοιπόν, αυτό γίνει συνείδηση όλων (χωρίς υπερβολή πια), τότε υπάρχει ελπίδα οι "συμφωνίες" να βγάλουν πια τα εισαγωγικά. Και το ελληνικό πρωτάθλημα να τα βάλει όταν θα προσπαθούμε να το περιγράψουμε...