Ο… πελάτης, το ορθολογικό σχήμα και ένας «τελικός»

Αυτό το «μία κρύο, μια ζέστη» φαίνεται ότι έχει αγαπημένη συνήθεια του φετινού Άρη. Να υποβάλει σε διαδοχικά σκωτσέζικα ντους το κοινό του και από εκεί που μοιάζει στριμωγμένος στα σχοινιά μετά τις δύο ήττες από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, ξαφνικά να σηκώνεται και να βρίσκει ένα ακόμη δυνατό...ντιρέκτ στον αντίπαλο, ανακτώντας τις δικές του…αισθήσεις. Αν πάλι αυτός τυγχάνει να είναι ο ΠΑΟΚ, ακόμη καλύτερα, αφού οι τρεις φετινές νίκες και η μία ισοπαλία, δίχως μάλιστα να δεχθεί γκολ, συνιστούν μια πελατειακή σχέση με τον αιώνιο αντίπαλό του, που δεν λέει να σηκώσει κεφάλι όταν βρίσκει απέναντί του τον Άρη. Μεταξύ σοβαρού και αστείου, μήπως να έπαιζε κάθε Κυριακή με τον ΠΑΟΚ;

Στην Τούμπα έχω την εντύπωση ότι αποδείχθηκε περίτρανα το εξής. Ότι αν ο Άρης ακολουθεί την πεπατημένη και δεν προσπαθεί να αλλοιώσει την αγωνιστική του φιλοσοφία, βγαίνει συνήθως κερδισμένος. Φάνηκε δηλαδή ότι σε μεγάλο βαθμό οι δύο πρόσφατες ήττες του από Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό και η αδυναμία του να κερδίσει τον ΠΑΣ είχαν ως αιτία τις…περίεργες αγωνιστικές επιλογές του προπονητή του και το συνεπακόλουθο μπέρδεμα που επέφεραν στην ομάδα οι αλλαγές σχηματισμών και οι τοποθετήσεις παικτών σε διαφορετικές θέσεις μαζί με την περιθωριοποίηση κάποιων ποδοσφαιριστών. Ο Άρης τέσσερα χρόνια τώρα είναι μια ομάδα που έχει μάθει να λειτουργεί και να εκμεταλλεύεται τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά των παικτών της και να μακιγιάρει τις αδυναμίες της. Αυτό έκανε ο Άρης και χθες. Έγινε απλά πιο ορθολογικός. Επανήλθε στο δοκιμασμένο 4-2-3-1, με τον Μπερτόγλιο να συνδέει απλά τη μεσαία με την επιθετική γραμμή, τους Μαντσίνι (κυρίως αυτόν) και Ιτούρμπε να παίζουν στις θέσεις τους και να κάνουν καλά αυτό με το οποίο έχουν μάθει να βγάζουν το ψωμί τους, τον Σούντγκρεν να επανέρχεται στις καλές εμφανίσεις παίζοντας και βασικός, αλλά και στη θέση του τον μεγάλο πρωταγωνιστή Καμαρά, να βρίσκει τους χώρους χωρίς να… μπερδεύεται με κάποιον άλλον δίπλα του. Τρεις φορές έκανε τα αγαπημένα του ξεπετάγματα στο χώρο. Τη μία του έφυγε το κοντρόλ σε ένα ανεπανάληπτο τετ-α-τετ, στη δεύτερη σκόραρε εκθέτοντας τον Ίνγκασον και την τρίτη λίγο έλειψε να μπει με την μπάλα στα δίχτυα. Και όλα αυτά δίχως κάποιος από πλευράς Άρη να κάνει τη…μαγική εμφάνιση. Οι δυο χαφ ήταν καταπονημένοι από τα σερί παιχνίδια και δίχως εναλλακτική στον πάγκο για να πάρουν ανάσες, ο Ιτούρμπε από ένα σημείο και έπειτα…παρέδωσε πνεύμα, οι δύο στόπερ παίζουν στα όριά τους. Υπήρχε όμως σοβαρότητα, πειθαρχία και άπαντες ήξεραν τι να κάνουν στο χορτάρι. Ακόμη και οι αλλαγές (Σάκιτς, Ματέο, Δεληζήσης) ήταν απολύτως χρήσιμοι και απέδειξαν ότι δεν περισσεύει κανείς τώρα που δίνεται η ύστατη μάχη.

Το δεύτερο μέσα στην ίδια σεζόν διπλό στην Τούμπα καθιστά τον αγώνα του Σαββάτου με την ΑΕΚ τον πιο σημαντικό της χρονιάς. Ο Άρης κατάφερε και πάλι να ορίζει ο ίδιος την τύχη του. Απλά κερδίζει την ΑΕΚ το Σάββατο στο «καμίνι» του Βικελίδης και σφραγίζει για 4η σερί χρονιά την ευρωπαϊκή του έξοδο, αφού θα έχει την ισοβαθμία.

Η επιλογή ξένου elite διαιτητή για τους τελευταίους αγώνες όλων των ομάδων με αγωνιστικό ενδιαφέρον είναι μονόδρομος για την αξιοπιστία του πρωταθλήματος. Πόσω δε μάλλον σε αυτόν του Σαββάτου. Όχι κάποιου απίθανου Πορτογάλου συντοπίτη του Μέλο Περέιρα ούτε κάποιου από τα διεθνή αζήτητα. Διαιτητή με το κύρος και την αξιοπρέπεια ενός Μπριχ. Ακριβοδίκαιος διαιτητής που σφύριζε με τον ίδιο τρόπο και τις δύο ομάδες. Κάνοντας πιο ξεκάθαρο στον ποδοσφαιρικό κόσμο ότι η θέση του ΠΑΟΚ στο βαθμολογικό πίνακα σχετίζεται αποκλειστικά και μόνο στο απίστευτο ρεκόρ πέναλτι που του έχουν δοθεί. Μόλις σταμάτησαν οι διαιτητές να επιβραβεύουν τις βουτιές και να αναζητούν εναγωνίως στο VAR αφορμή για να διευκολύνουν το δρόμο προς τα δίχτυα, έκλεισε και η στρόφιγγα των γκολ και των νικών. Δέκα αγωνιστικές δίχως νίκη μόνο ομάδα που μάχεται για την παραμονή μπορεί να επιδείξει!

Και κάτι τελευταίο. Καμία έκπληξη από τις αντιδράσεις και τις λεκτικές επιθέσεις σε παίκτες και προπονητή μετά την ήττα από τον Άρη, σε αντίθεση με τη στωική μη αντίδραση μετά την ήττα που επέφερε την κατάκτηση του πρωταθλήματος από τον Ολυμπιακό στο ίδιο γήπεδο. Επίσης καμία έκπληξη για το εμετικό σύνθημα «Τον σκότωσα γιατί ήταν Αρειανός» που ακούστηκε στο τελευταίο 15λεπτο του αγώνα. Η ποδοσφαιρική και μη Ελλάδα έχει κατατάξει τον καθένα εκεί που του αξίζει…