Πάνω από όλους ο Ολυμπιακός, αλλά…

Πως το είπε στον «αέρα» του ΣΠΟΡ FM 94,6 ο Σάββας Θεοδωρίδης; «Είχα άριστες σχέσεις με τον Μάρκο Σίλβα, αλλά μπροστά στον Ολυμπιακό δεν βάζω κανέναν». Ασφαλώς και αυτή η άποψη βρίσκει σύμφωνη την πλειοψηφία των φιλάθλων, αφού κανένα πρόσωπο δεν μπαίνει πάνω από καμία ομάδα. Τα πρόσωπα πάνε κι έρχονται, αλλά οι σύλλογοι μένουν. Ο Πορτογάλος αποτελεί παρελθόν, μετά από έναν χρόνο παρουσίας και οι πρωταθλητές μπήκαν στην εποχή Βίκτορ Σάντσεθ. Ενός παλιού γνώριμου, αφού ο Ισπανός ήταν το δεξί χέρι του Μίτσελ την σεζόν 2013-14.

Προσωπικά, το γεγονός ότι το «διαζύγιο» των δύο πλευρών βγήκε μόλις την τρίτη μέρα της προετοιμασίας και δεύτερη της παραμονής της ομάδας στην Αυστρία, δεν μου… κάθεται καλά. Δεν μπορεί να μην υπήρχε η παραμικρή ένδειξη στον ένα μήνα από το τέλος της προηγούμενης σεζόν, μέχρι την έναρξη της προετοιμασίας της φετινής. Και ανεξάρτητα με το αν πραγματικά παραιτήθηκε για «προσωπικούς λόγους» ή εξωθήθηκε σε παραίτηση για λόγους που ξέρουν ο ίδιος και η διοίκηση, η ουσία είναι ότι ο Ολυμπιακός προχώρησε σε μια ακόμη αλλαγή προπονητή.

Ο Βαγγέλης Μαρινάκης συμπλήρωσε έξι χρόνια στα ηνία του συλλόγου και αν μη τι άλλο θεωρείται πετυχημένος. Λογικό, αφού στην μέχρι τώρα θητεία του, έχει πάρει ισάριθμα πρωταθλήματα και τρία κύπελλα. Ωστόσο, παρά το γεγονός ότι η ομάδα του σαρώνει τους τίτλους, εντούτοις, δεν έχει καταφέρει να βρει έναν προπονητή, που θα αποτελεί σημείο αναφοράς. Το δείχνουν και οι αριθμοί, αφού ο Βίκτορ Σάντσεθ αποτελεί τον ΕΒΔΟΜΟ προπονητή την τελευταία ΕΞΑΕΤΙΑ.

Ο Έβαλντ Λίνεν, που είχε ανακοινωθεί τον Ιούνιο του 2010, λίγο πριν αποχωρήσει ο Σωκράτης Κόκκαλης, έφυγε μετά τον αποκλεισμό από τη Μακάμπι Τελ Αβίβ. Ακολούθησε η διετία με τον Ερνέστο Βαλβέρδε, που αποχώρησε για προσωπικούς λόγους και τον διαδέχτηκε ο Λεονάρντο Ζαρντίμ, που απομακρύνθηκε στα μισά της σεζόν 2012-13, καθώς του χρεώθηκε ότι η ομάδα δεν έπαιζε ελκυστικό ποδόσφαιρο. Σειρά πήρε ο Μίτσελ, ο οποίος έμεινε, όπως και ο συμπατριώτης του για μια διετία και συγκεκριμένα μέχρι τα μισά της σεζόν 2014-15. Τον διαδέχθηκε ο Βίτορ Περέιρα, ο οποίος στο τέλος της περιόδου αντικαταστάθηκε από τον Μάρκο Σίλβα, για να έρθει το φετινό καλοκαίρι και η αλλαγή σκυτάλης με τον Βίκτορ Σάντσεθ.

Στην δική μου λογική, είναι κατανοητές οι ΣΥΧΝΕΣ αλλαγές σε ομάδες που ΔΕΝ πετυχαίνουν τους στόχους που θέτουν στο ξεκίνημα κάθε σεζόν. Όχι πάντα, βέβαια, αφού στην Ελλάδα υπάρχει έλλειψη υπομονής και τα πλάνα που οριοθετούνται και πολλές φορές παρουσιάζονται από τις διοικήσεις μετά βαΐων και κλάδων, πολύ συχνά μένουν στη μέση και δεν ολοκληρώνονται. Δεν είναι δυνατόν να αλλάζεις σχεδόν κάθε χρόνο προπονητή και την ίδια ώρα να θέλεις άμεσα αποτελέσματα, χωρίς, όμως, να του δίνεις ουσιαστικά και με πράξεις τα εχέγγυα για να πετύχει.

Όμως, οι τόσο συχνές αλλαγές στον Ολυμπιακό, που γεμίζει κάθε χρόνο την τροπαιοθήκη του, προκαλεί εντύπωση. Προφανώς και μέλημα όσων έχουν τα «γένια και τα χτένια» είναι το καλύτερο για τον σύλλογο. Όμως, το να μην έχει καταφέρει να στεριώσει κάποιος προπονητής πάνω από δύο χρόνια επί εποχής Μαρινάκη, είναι παράδοξο. Με εξαίρεση τον Βαλβέρδε και ερωτηματικό (προς το παρόν) για τον Μάρκο Σίλβα, οι υπόλοιποι τέσσερις απομακρύνθηκαν με απόφαση της διοίκησης. Η φράση «ηλεκτρική καρέκλα» ταιριάζει σε ό,τι έχει να κάνει με τον «ερυθρόλευκο» πάγκο, αλλά αν δεν υπήρχαν και οι επιτυχίες, τι θα γινόταν; Το θέμα δεν μπορεί να μην προκαλεί προβληματισμό. Στην καλύτερη, δεν περνάει απαρατήρητο!