Παναθηναϊκός και ΑΕΚ 2,5 μήνες μετά...

Το προηγούμενο αθηναϊκό ντέρμπι είχε γίνει στις 15 Ιανουαρίου. Λίγοι θα το θυμούνται αυτό. Οχι την ημερομηνία, αλλά το ίδιο το ντέρμπι. Αν κανείς, λοιπόν, έβλεπε αυτά τα δύο ματς ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ χωρίς να γνωρίζει πότε είχαν διεξαχθεί, θα πίστευε ότι η απόσταση του ενός με το άλλο ήταν χαοτική. Οχι αγωνιστικά, που ήταν, αλλά χρονικά. Που δεν ήταν...

Θα πίστευε κανείς ότι οι δύο ομάδες, για να παρουσιάσουν αυτό που παρουσίασαν στο ΟΑΚΑ σε σχέση με εκείνο που είχαν δείξει στη Λεωφόρο, θα έχουν διανύσει μήνες δουλειάς. Για να μην πούμε χρόνια και το "απογειώσουμε". Κι όμως, από το πανάσχημο 0-0 της Λεωφόρου μέχρι το πανέμορφο 2-3 του ΟΑΚΑ, έχουν περάσει μόλις 2.5 μήνες. Σαν να λέμε, περίπου το 1/4 μιας σεζόν...

Μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα, λοιπόν, ΑΕΚ και Παναθηναϊκός παρουσίασαν κάτι τόσο διαφορετικό μέσα στον αγωνιστικό χώρο. Οι κιτρινόμαυροι με άλλον προπονητή τότε (Ζοσέ Μοράις) και άλλον τώρα (Μανόλο Χιμένεθ). Οι πράσινοι με τον Μαρίνο Ουζουνίδη από τότε, αλλά με "καθαρή" δουλειά από τότε που είχε αναλάβει (αρχές Δεκμβρίου) μόλις λίγες ημέρες, αφού είχαν μεσολαβήσει οι διακοπές των Χριστουγέννων.

Αλλάζουν τελικά οι προπονητές μια ομάδα; Δύο 90λεπτα τόσο διαφορετικά μεταξύ τους από δύο ίδιες ομάδες έρχονται να δώσουν αποστομωτική απάντηση. Εστω και αν ο τελικός νικητής, ο Παναθηναϊκός, είχε τώρα στους 14 που αγωνίστηκαν έξι ποδοσφαιριστές που τότε δεν είχαν παίξει (Κουλιμπαλί, Κουτρουμπής, Μολέντο, Ζέκα, Εμποκού, Κλωναρίδης). Ενώ, η ΑΕΚ από την πλευρά της μόλις τρεις (Βράνιες, Αραούχο, Μπακασέτας).

Είναι ξεκάθαρο, όμως, ότι στην προκειμένη περίπτωση τη βασική διαφορά την έχουν κάνει οι δύο προπονητές. Είναι βέβαιο ότι η ΑΕΚ έχει πάρει πολλές βοήθειες από τις μεταγραφές του Ιανουαρίου. Είναι επίσης βέβαιο ότι ο Παναθηναϊκός έχει "γεμίσει" με την ποιότητα των Αφρικανών και την επιστροφή των τραυματιών μετά τον Ιανουάριο. Αλλά αυτό που φάνηκε στο ΟΑΚΑ είναι πόσο καλά πράγματα μπορούν να κάνουν οι δύο ομάδες κυρίως με την μπάλα στα πόδια, όχι ατομικά, αλλά ως σύνολα.

Οι συνεργασίες στα τρία από τα πέντε γκολ, είναι εντυπωσιακές. Και σίγουρα αποτέλεσμα δουλειάς. Και άρα, σίγουρα θέμα προπονητών. Εστω και με τις όποιες ενστάσεις μπορεί να έχει ο καθένας, ειδικά στο συγκεκριμένο ντέρμπι για τον Χιμένεθ. Για το πώς "διάβασε" το παιχνίδι πριν την έναρξή του. Πιστώνοντας πάντως για το πώς αντέδρασε στη διάρκειά του, αλλάζοντας την εικόνα της ομάδας του από ημίχρονο σε ημίχρονο. Οσο για τον Ουζουνίδη, ο σχεδιασμός του αγώνα έτσι κι αλλιώς είχε δώσει στην ομάδα του εικόνα νικητή από το πρώτο λεπτό του ντέρμπι.

Σε Παναθηναϊκό και ΑΕΚ μπορεί κανείς να καταμαρτυρήσει πολλά για τη φετινή σεζόν. Αλλά θα πρέπει και να αναγνωρίσει το πόσο πολύ βελτίωσαν το παιχνίδι τους, όχι απαραίτητα τα αποτελέσματά τους, στη διάρκειά της. Στο μέτρο του δυνατού, βέβαια, σε σχέση με αυτό που είχαν "φτιάξει" το προηγούμενο καλοκαίρι, αλλά πάντως το έκαναν. Και το έκαναν, καθόλου συμπτωματικά βέβαια, μόλις έβαλαν στους πάγκους τους προπονητές που μπορούσαν να υποστηρίξουν την ανάγκη για αλλαγή στην αγωνιστική συμπεριφορά τους.

Το ότι το πέτυχαν μέσα σε διάστημα μόλις 1/4 μιας σεζόν, μέσα σε δουλειά κάποιων εβδομάδων δηλαδή, πραγματικά είναι αξιομνημόνευτο. Και για τους δύο. Ακόμη και αν λέμε ότι οι προπονητές δεν κάνουν θαύματα, οι περιπτώσεις Ουζουνίδη (κυρίως) και Χιμένεθ θα πρέπει να μας κάνουν να το ξανασκεφτούμε...