Ουφ, το πήραμε κι αυτό… Αυτό το αίσθημα ανακούφισης που συνδυαζόταν με μεγάλη χαρά και μερικά χαμόγελα, είχαν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού αμέσως μετά τον νικηφόρο τελικό του Σούπερ Καπ κόντρα στον αξιόμαχο Προμηθέα.
Για 27η διαδοχική σεζόν λοιπόν, οι «πράσινοι» πανηγύρισαν την κατάκτηση ενός (τουλάχιστον) τροπαίου, σε ένα μοναδικό επίτευγμα στο σπορ. Η συγκεκριμένη «κούπα» έχει και σημειολογική αξία, καθώς κατακτήθηκε στο γήπεδο, όπου ξεκίνησε το προαναφερθέν σερί: στις 24/3 του 1996 με τη νίκη στον τελικό Κυπέλλου κόντρα στον Ηρακλή.
Για να επιστρέψουμε στο σήμερα… Σκεφτείτε να ξεκινούσε η χρονιά και το «τριφύλλι» να είχε αποτύχει στη συγκεκριμένη διοργάνωση, όπως συνέβη πέρσι. Είναι που είναι έτσι η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, φανταστείτε να έχανε το τρόπαιο η ομάδα. Τι μουρμούρα θα υπήρχε και τι θα άκουγαν όλοι στον «οργανισμό». Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο.
Ο υποφαινόμενος -ως νέος στο ρεπορτάζ του μπασκετικού Παναθηναϊκού- αντιλαμβάνεται συνεχώς όλο αυτό το διάστημα το οικογενειακό κλίμα που υπάρχει και το γεγονός πως άπαντες δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους χτίζοντας από το πρωί μέχρι το βράδυ για να αντέξει αυτό το τεράστιο οικοδόμημα.
Για αρχή ο Δημήτρης Πρίφτης, που λατρεύει αυτό που κάνει και φαίνεται σε κάθε κουβέντα μαζί του. Ζει και αναπνέει για το μπάσκετ. Μάλλον είναι ευτύχημα ότι σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία για τους «πράσινους» βρίσκεται στον πάγκο τους ο 52χρονος τεχνικός, ο οποίος έρχεται από μια εξαιρετική σεζόν με την Ούνιξ και συγχρόνως έχει ένα μεγάλο αβαντάζ σε σχέση με τον προκάτοχό του (Κάτας): καίριες αλλαγές κατά τη διάρκεια της αναμέτρησης, σωστή χρήση των τάιμ άουτ και «καμουφλάρισμα» των αδυναμιών της ομάδας μέσα στο ματς, στοιχεία που προκύπτουν από το διάβασμα του αγώνα. Συν ότι παίρνει όσα περισσότερα μπορεί από κάθε παίκτη του, όπως έπραξε με τον Καββαδά, που τον χρησιμοποίησε λίγο στον τελικό, αλλά του έδωσε αυτό που ήθελε εκείνη τη στιγμή.
Από ‘κει και πέρα, στον τελικό βγήκαν μπροστά οι δύο… Παπάδες του «τριφυλλιού». Για τον Παπαπέτρου το έχουμε επισημάνει αρκετές φορές στο πρόσφατο παρελθόν. Ο αρχηγός προσθέτει συνεχώς καινούρια στοιχεία στο παιχνίδι του, έχει αποκτήσει τρομερή αυτοπεποίθηση, εκτελεί με μεγαλύτερη συνέπεια από απόσταση και μοιάζει ακαταμάχητος στο «ένας εναντίον ενός». Είτε με πλάτη προς το καλάθι και fade away σουτ, είτε με κάποια διείσδυση αν βρει τον κενό διάδρομο. Ηγέτης!
Στο ματς με τον Προμηθέα ο τίτλος του MVP πήγε στον Παπαγιάννη. Δικαίως. Όπως και στην περίπτωση του Παπαπέτρου, έτσι και ο Έλληνας σέντερ βελτιώνεται χρόνο με τον χρόνο. Κόντρα στους Αχαιούς ήταν επιβλητικός και στις δύο ρακέτες. Ήταν ο Παπαγιάννης που θέλουν να βλέπουν οι φίλοι της ομάδας. Ένας σέντερ-σκιάχτρο κάτω από τη ρακέτα, που παράλληλα σουτάρει με εξαιρετικά ποσοστά από τα 5-6 μέτρα. Αν καταφέρουν οι «πράσινοι» να τον τροφοδοτήσουν σωστά και να εκμεταλλευτούν τα προσόντα του, τότε ο Big Papa θα κάνει σεζόν καριέρας. Δείτε πόσο σωστά διαβάζει τη φάση ο Νέντοβιτς στο φινάλε της 3ης περιόδου και πασάρει όταν πρέπει στον συμπαίκτη του, που ευστοχεί στο buzzer beater.
Από ‘κει και πέρα, ο Οκάρο έκανε εξαιρετικό τουρνουά και απέδειξε την ποιότητά του. Μπορεί στον τελικό να φορτώθηκε νωρίς με φάουλ και να άργησε να πάρει μπρος, αλλά στο δεύτερο ημίχρονο ήταν πραγματικός «ταύρος». Κέρδισε όλες τις προσωπικές μονομαχίες κοντά στο καλάθι, ορμούσε αγριεμένος για τα ριμπάουντ και βοήθησε πολύ όταν τον είχε ανάγκη η ομάδα του. Αφήστε δε, που ολοκλήρωσε το ματς με 11/11 βολές!
Για τον Σαντ-Ρος τι να πρωτοπείς; Ο τύπος τα κάνει όλα και συμφέρει. Για ένα ακόμα ματς είχε πληθωρική παρουσία και φρόντισε να είναι εκεί όταν τον χρειάστηκε η ομάδα του για να «σφίξει» αμυντικά. Προσθέστε ότι και στον ημιτελικό βγήκε μπροστά (7 πόντοι και 2 καθοριστικά κλεψίματα στην 4η περίοδο) τη στιγμή που ο Παναθηναϊκός έδειχνε να έχει βραχυκυκλώσει τελείως. Άλλωστε, η παραμονή του Κουβανού ήταν μία από τις πρώτες επιθυμίες του Δημήτρη Πρίφτη.
Το συμπέρασμα λοιπόν που βγαίνει από το διήμερο του Σούπερ Καπ είναι ότι οι «πράσινοι» θα… σκυλιάζουν στην άμυνα και θα προσπαθούν μέσω της μαχητικότητάς τους και της συλλογικής προσπάθειας να καλύψουν το έλλειμμα ποιότητας που υπάρχει. Όσον αφορά την επίθεση, είδαμε καλή κυκλοφορία, αποφυγή υπερβολών (πλην κάποιων ενεργειών του Μέικον) και σωστό «ακούμπημα» της μπάλας στα 4-5 μέτρα για εκμετάλλευση των mismatch.
ΟΚ, είναι αρνητικό στοιχείο ότι δεν μπήκαν τα τρίποντα (12/53 συνολικά στο τουρνουά), αλλά κι αυτό θα έρθει με τον καιρό, όταν θα βρουν ρυθμό κάποια «όπλα» (βλ. Νέντοβιτς, Μέικον). Προφανώς, τα βλέμματα τώρα στρέφονται στη Μονακό. Τώρα αρχίζουν τα (πιο) σημαντικά. Η ομάδα πήρε την ψυχολογική ώθηση που χρειαζόταν στην αρχή της περιόδου και οφείλει να δουλέψει ακόμα περισσότερο για την έναρξη της Ευρωλίγκας.
Υ.Γ. Πόσο κρίμα που ο κόσμος της ομάδας δεν βρέθηκε στο «Δημήτρης Τόφαλος» για να τη στηρίξει. Κι αυτό δεν έκανε καθόλου καλή εντύπωση. Τελικός ήταν, ένα τρόπαιο κατακτήθηκε. Σε μια πόλη που οι φίλαθλοι του Παναθηναϊκού έδιναν το «παρών»…
Υ.Γ. 2 Value for money επιλογές δείχνουν οι Πέρι, Μέικον και Φλόιντ. Κι αυτό πιστώνεται πρωτίστως στον τεχνικό διευθυντή της ομάδας, Νίκο Παππά. Για να αντιληφθούμε λίγο περί τίνος πρόκειται, τα συμβόλαια των 3 προαναφερθέντων στοιχίζουν συνολικά περί τις 700 χιλιάδες ευρώ…
Υ. Γ. 3 Μακάρι να υπήρχε η οικονομική δυνατότητα για να αποκτηθούν παίκτες τύπου Φέρελ (ή ακόμα καλύτερα για τον Πάνγκος, που αποτελεί και μπασκετική «καψούρα» του υποφαινόμενου). Μόνο που οι απαιτήσεις τέτοιων παικτών δεν «καλύπτονται» από τα τωρινά δεδομένα του Παναθηναϊκού.
Υ. Γ. 4 Για τον Κασελάκη το έχουμε αναφέρει πολλές φορές. Δεν διαθέτει το ταλέντο και την κλάση άλλων παικτών, όμως προσφέρει αυτό που μπορεί κάθε φορά… ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube
_173646.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
