Παλαιάς κοπής, αλλά «φονιάς» ο Λούκα Τόνι!

Η είδηση ότι ο Λούκα Τόνι κρεμάει τα ποδοσφαιρικά παπούτσια του στο τέλος της σεζόν, μετά από 22 χρόνια καριέρας, δεν συνιστά και καμιά μεγάλη έκπληξη! Με δεδομένο ότι στις 26 Μαΐου θα κλείσει 39 χρόνια ζωής, κάπου ήταν αναμενόμενο. Πόσω μάλλον, μετά την κάκιστη χρονιά που πραγματοποίησε φέτος και την οποία ο ίδιος χαρακτήρισε ως την χειρότερη σεζόν της καριέρας του, σε αγωνιστικό και πνευματικό επίπεδο. «Χρειαζόμουν μια μεγάλη απογοήτευση για να πάρω αυτήν την απόφαση και ήρθε μια τεράστια απογοήτευση», ήταν τα λόγια του.

Του Τάσου Νικολόπουλου

Και πώς να μην είναι τέτοια, όταν σε 22 συμμετοχές στη Serie A και άλλες δύο Coppa Italia, μετράει μόλις 6(!) τέρματα, δηλαδή κατά μέσο όρο ένα γκολ ανά τρία παιχνίδια και ένα ημίχρονο. Μπορεί οι δύο προηγούμενες χρονιές με τη φανέλα της Βερόνα να ήταν εντυπωσιακές, αφού μέτρησε 44 γκολ σε 75 συμμετοχές, αλλά η φετινή ήταν κάκιστη. Πραγματικά άσχημα νούμερα για έναν επιθετικό του δικού του βεληνεκούς. Και η δική του αφλογιστία, σε συνδυασμό με την γενικότερη επιθετική δυστοκία της ομάδας, την οδήγησαν στον υποβιβασμό στη Serie B.

Ο Ιταλός επιθετικός αγαπήθηκε και έγινε σύνθημα στα χείλη των οπαδών των ομάδων στις οποίες αγωνίστηκε, αλλά σημαία δεν υπήρξε ποτέ! Και πως θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο, αφού σε 22 χρόνια έπαιξε σε 15 ομάδες. Πάρτε ανάσα και διαβάστε: Μοντένα, Έμπολι, Φιορεντζουόλα, Λοντιτζιάνι, Τρεβίζο, Βιτσέντζα, Μπρέσια, Παλέρμο, Φιορεντίνα, Μπάγερν Μονάχου, Ρόμα, Τζένοα, Γιουβέντους, Αλ Νασρ, Βερόνα. Η τελευταία τριετία στη Βερόνα (2013-16) και αυτή στην Μπάγερν (2007-10) ήταν το μεγαλύτερο διάστημα που αγωνίστηκε ποτέ με την ίδια ομάδα. Σε αυτή μπορεί να προστεθεί και η Φιορεντίνα, αλλά σε δύο θητείες (2005-07 και 2012-13).

Δεν υπήρξε ποτέ αέρινος επιθετικός, ούτε διακρινόταν για την ταχύτητά του. Ήταν, όμως, ένας παίκτης που ήξερε να κινείται σωστά και να παίρνει τις κατάλληλες θέσεις μέσα στο «κουτί», αλλά και λίγο έξω από αυτό και φυσικά να τελειώνει τις φάσεις με τον ενδεδειγμένο τρόπο. Ποιος ήταν αυτός; Να στέλνει την μπάλα στα αντίπαλα δίχτυα, είτε με το πόδι, είτε με το κεφάλι, αφού διακρινόταν και για την δύναμή του στον αέρα, που τον κατέστησε έναν από τους καλύτερους κεφαλοσφαιριστές στην ιστορία του ιταλικού ποδοσφαίρου.

Πολλές φορές το στυλ του χαρακτηρίστηκε ανορθόδοξο, αλλά, η ικανότητά του να παίζει και με πλάτη προς την εστία, κρατώντας τη μπάλα, ανοίγοντας διαδρόμους και βγάζοντας ασίστ στους συμπαίκτες του, μάλλον ως πλεονέκτημα μπορεί να λογίζεται. Κι επειδή καθρέφτης είναι πάντα το χορτάρι, εκεί ο Λούκα Τόνι έδινε μέχρι το τέλος τα πάντα με το ίδιο πάθος και την ίδια τρέλα που είχε στα πρώτα χρόνια της καριέρας του. Μιας καριέρας, τα νούμερα της οποίας προκαλούν «ίλιγγο». 272 γκολ σε 545 επίσημα παιχνίδια, δεν τα λες και λίγα…

Η απόφαση του Λούκα Τόνι να κρεμάσει τα παπούτσια του, σηματοδοτεί επί της ουσίας και το τέλος της εποχής των επιθετικών… παλαιάς κοπής. Κι αυτό γιατί σύμφωνα με τον κανόνα της σημερινής εποχής, η αμυντική λειτουργία μιας ομάδας ξεκινάει από τους παίκτες της γραμμής κρούσης, οι οποίοι πρέπει να διαθέτουν μπόλικη ενέργεια και πολλά τρεξίματα για να μαρκάρουν τους αντίπαλους αμυντικούς. Αυτά τα χαρακτηριστικά δεν τα διέθετε ποτέ ο Ιταλός επιθετικός και επειδή το ποδόσφαιρο εξελίσσεται, οι παίκτες με το δικό του καλούπι αποτελούν είδος προς… εξαφάνιση. Ή καλύτερα έχουν πλέον εκλείψει.

Παρ’ όλα αυτά και μολονότι ο Λούκα Τόνι δεν αποτέλεσε την επιτομή του σύγχρονου επιθετικού ή του ποδοσφαιριστή που θα ακολουθούσε τα «πρέπει» της εποχής και τα «θέλω» των προπονητών, εντούτοις, βρήκε συμβόλαια μέχρι το τέλος της καριέρας του. Αυτό που έμαθε να κάνει καλά από μικρό παιδί, το υπηρέτησε στον μέγιστο βαθμό, δείγμα της ποιότητας που είχε ως παίκτης και του «φονικού» ενστίκτου που τον διέκρινε όταν έπαιρνε τη μπάλα μέσα στο κουτί!