Πάντερ: «Όταν ήμουν στο Λαύριο, παραλίγο να με κόψει ο Σερέλης - Έμαθα από τον Σπανούλη, έχει δολοφονική νοοτροπία»

Ο Κέβιν Πάντερ αποτελεί έναν από τους πιο ταλαντούχους σκόρερ στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή, φορώντας τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Η καριέρα του στη γηραιά ήπειρο ξεκίνησε στην Ελλάδα από το Λαύριο, ενώ στην πορεία έπαιξε στην ΑΕΚ Betsson και στον Ολυμπιακό.

Ο Αμερικανός περιφερειακός έδωσε συνέντευξη στο Amerikanos24 και αναφέρθηκε σε περιστατικά από την καριέρα του στη χώρα μας, όπως όταν παραλίγο να τον «κόψει» ο Χρήστος Σερέλης αλλά και η συνύπαρξη με τον Βασίλη Σπανούλη, τον οποίο αποθέωσε.

Αναλυτικά όσα ανέφερε:

Για το Λαύριο και τον Σερέλη: Όταν πρωτοήρθα στην Ευρώπη δεν ήξερα τίποτα για αυτήν. Δεν είχα καν διαβατήριο δύο εβδομάδες πριν ταξιδέψω. Έχω μια τρελή ιστορία. Ο Σερέλης που είναι βοηθός του Αταμάν στον Παναθηναϊκό και εγώ είμαστε πολύ κοντά. Ήταν προπονητής μου όταν ήμουν στο Λαύριο την πρώτη μου χρονιά. Παίζαμε με τον Παναθηναϊκό εκείνη τη χρονιά. Ήμασταν στην έδρα μας και με βγάζει από το παιχνίδι. Εγώ είχα συνηθίσει να παίζω 37 λεπτά στο κολλέγιο. Μου έδωσε το χέρι του, δεν του το έδωσα εγώ. Τον αγνόησα. Ήρθε και μου μιλούσε και τον αγνόησα πάλι. Και μου λέει «φύγε για τα αποδυτήρια». Εγώ προσπαθούσα να προσαρμοστώ ακόμη και ήμουν σε φάση «δεν με νοιάζει». Και την επόμενη μέρα είχαμε μίτινγκ και ήταν να με κόψουν. Τελικά δεν με έκοψαν και από τότε φτιάξαμε τη σχέση μας. Ακόμη και σήμερα είμαστε σε επαφή. Ήταν δύσκολη εποχή αλλά άντεξα.

Για τους λόγους που οι Αμερικανοί συχνά «σνομπάρουν» την Ευρωλίγκα: Δεν μεγαλώσαμε βλέποντας Ευρωλίγκα. Τόσο απλό. Ένας Αμερικανός παίκτης δεν μεγαλώνει βλέποντας Ευρωλίγκα. Μόνο ΝΒΑ. Και δεν φταίμε εμείς. Είναι απλά η αμερικάνικη κουλτούρα. Το ΝΒΑ είναι το καλύτερο πρωτάθλημα και αυτό βλέπεις. Δεν μεγαλώσαμε λέγοντας «θέλουμε να πάμε στην Ευρώπη». Απλά δεν είναι στο μυαλό μας. δεν είναι κάτι κακό για την Ευρώπη αυτό. Πρέπει όμως να πας στην Ευρώπη για να την καταλάβεις.

Για τη συνύπαρξη με τον Βασίλη Σπανούλη στον Ολυμπιακό: Ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος και στην προπόνηση. Ένα πράγμα που είχα παρατηρήσει, όταν ήμουν στην ΑΕΚ παίξαμε αντίπαλοι και είχαμε μια κόντρα κατά τη διάρκεια του αγώνα. Και αυτό είναι που με έκανε να σέβομαι πραγματικά τον Μπίλι. Από την εμπειρία μου ως συμπαίκτης του έχει αυτή τη δολοφονική νοοτροπία. Έχει αυτόν τον “δολοφόνο” μέσα του. Προσπαθεί να σε “σκοτώσει συνέχεια”. Είτε είναι σε προπόνηση είτε σε παιχνίδι.

Ναι, φαινόταν σοβαρός, αλλά απλά είναι συγκεντρωμένος. Καταλαβαίνετε τι λέω; Συγκεντρωμένος εκατό τοις εκατό. Έτσι, λόγω αυτού πιστεύω πως μόλις έφτασα στον Ολυμπιακό, αισθάνομαι πως κάναμε κλικ κατευθείαν. Γιατί έχω την ίδια νοοτροπία. Εγώ του μιλούσα κι εκείνος που έδινε συμβουλές για τα πάντα. Μου είπε να είμαι ο εαυτός μου ό,τι και να γίνει, καταλαβαίνεις τι λέω; Και πάντα έχοντας αυτή τη δολοφονική νοοτροπία. Όπως είπα, την είχα ήδη, αλλά απλά βλέποντάς τον σε αυτή την ηλικία. Σε αυτό το σημείο της καριέρας τους πολλοί δεν έχουν αυτό το επίπεδο δολοφόνου μέσα τους. Και προφανώς ήταν διαφορετικός παίκτης τότε σε σχέση με το prime του.

Αλλά αυτός απλά έχει τη συγκεκριμένη νοοτροπία. Το έβλεπα κάθε μέρα. Σε αυτή την ηλικία που ήταν να είναι πάντα σε μια αίθουσα με βάρη, δουλεύοντας το σώμα του. Κάνοντας πάντα ό,τι επιπλέον σουτ χρειαζόταν. Κινούταν λες και ήταν νέος. Έμαθα από τον Σπανούλη σίγουρα. Προσπάθησα πολλές φορές να τον πείσω να παίξουμε 1ον1 μετά την προπόνηση αλλά δεν τα κατάφερα.