Όχι επιστροφή στα πέτρινα χρόνια

Ως ποδοσφαιρικό έθνος η Ελλάδα έχει βιώσει αρκετές βαριές ήττες, τις περισσότερες εξ αυτών από παραδοσιακές δυνάμεις και σε εποχές που η γαλανόλευκη δεν ήταν ανταγωνιστική. Η χθεσινή ήττα από τα Νησιά Φερόε, ωστόσο, έστω και με 1-0, μπορεί να χαρακτηριστεί κάλλιστα η πιο «μαύρη» σελίδα στην ιστορία της. Τόσο γιατί προήλθε από έναν ανίσχυρο αντίπαλο που αποτελείται από… χομπίστες ποδοσφαιριστές, όσο και γιατί ήρθε σε ένα καθοριστικό παιχνίδι και επί ελληνικού εδάφους.

Κακά τα ψέματα, η υπόθεση «πρόκριση στο Euro 2016», που μετά την κλήρωση, την αλλαγή του συστήματος διεξαγωγής των προκριματικών και με βάση την εικόνα της Εθνικής που είχαμε μέχρι και το Μουντιάλ, έμοιαζε εύκολη υπόθεση, έχει πλέον γίνει σχεδόν αδύνατη. Ο ένας βαθμός μετά από τέσσερα ματς και με τρεις ήττες σε ισάριθμα παιχνίδια στην Ελλάδα συνιστά ιστορικό χαμηλό, που φέρνει τη «γαλανόλευκη» στο -6 από την τρίτη Ουγγαρία για τη θέση που οδηγεί στα μπαράζ. Η απόσταση που πρέπει να καλυφθεί στις έξι τελευταίες αγωνιστικές του ομίλου μοιάζει και είναι τεράστια και θα χρειαστεί υπερπροσπάθεια από ελληνικής πλευράς, αλλά και… δώρα από τους αντιπάλους για να καλυφθεί.

Πάνω από όλα, ωστόσο, απαιτείται αγωνιστική μεταμόρφωση, γιατί με εμφανίσεις σαν τη χθεσινή μπορεί τα χειρότερα να μην έχουν έρθει ακόμη. Ο Κλαούντιο Ρανιέρι, που είναι ο βασικός αλλά όχι αποκλειστικός υπεύθυνος για το πιο εφιαλτικό δίμηνο στην ιστορία της Εθνικής, αναμένεται να αποτελέσει παρελθόν. Η ΕΠΟ θα χρυσοπληρώσει το λάθος της για να απαλλαγεί από το βαρύ συμβόλαιο του Ιταλού προπονητή, με το διαζύγιο να ανακοινώνεται ακόμη και μέσα στη μέρα, αλλά με άγνωστο ποιος θα βρίσκεται στον πάγκο στο φιλικό της Τρίτης στα Χανιά με τη Σερβία, που αυτή την ώρα μοιάζει με αγγαρεία.

Αυτοί που θα… μείνουν, η διοίκηση της ομοσπονδίας και οι παίκτες, οφείλουν να αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες και να διορθωθούν. Γιατί μεγαλύτερη ζημιά από την απουσία από το Euro 2016, θα είναι η απαξίωση της ομάδας και η επιστροφή στα πέτρινα χρόνια. Τότε που οι προκρίσεις σε τελικές φάσεις μεγάλων διοργανώσεων ήταν η… εξαίρεση κι όχι ο κανόνας που εφαρμοζόταν τα τελευταία δέκα χρόνια με παρουσία της Εθνικής σε πέντε από τα έξι μεγάλα τελευταία ραντεβού.

Στα έξι ματς που απομένουν για την ολοκλήρωση της προκριματικής φάσης, η Εθνική οφείλει να θυμίσει κάτι από την ομάδα που αγάπησαν όλοι οι Έλληνες τα τελευταία δώδεκα χρόνια. Εκείνη που κατέκτησε το Euro 2004, που έφτασε στα προημιτελικά το 2012, που άγγιξε την οκτάδα του Μουντιάλ το 2014, που κέρδιζε-έστω και με άγχος-τους μικρομεσαίους της Ευρώπης, που όρθωνε ανάστημα απέναντι στους ισχυρούς και χάρισε στιγμές χαράς και περηφάνιας σε έναν ταλαιπωρημένο λαό.

Ακόμη κι αν η Εθνική τελικά δεν καταφέρει να κάνει τη μεγάλη ανατροπή και να φτάσει-κόντρα σε όλα τα προγνωστικά πλέον-στην πρόκριση στα τελικά της Γαλλίας, δεν θα πρέπει… τελειώσει ο κόσμος. Η απουσία από μια μεγάλη διοργάνωση, έστω κι αν μοιάζει στην προκειμένη περίπτωση με αυτοχειρία, μπορεί να της… συγχωρεθεί. Συνέβη και σε χώρες με πολύ μεγαλύτερη ποδοσφαιρική παράδοση από την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και δεν χάθηκαν.

Όμως σε κάθε περίπτωση θα πρέπει στο υπόλοιπο της προκριματικής φάσης να περιοριστεί η ζημιά με την κατρακύλα της Εθνικής στην παγκόσμια κατάταξη της FIFA, προκειμένου οι επόμενες κληρώσεις να μη φέρουν στο δρόμο της απροσπέλαστα εμπόδια και να μη γυρίσει σε προ Euro 2004 εποχές, όταν το παιχνίδι έμοιαζε χαμένο πριν καν αρχίσει.

Η διακοπή που υπάρχει μέχρι τις 29 Μαρτίου και το παιχνίδι με την Ουγγαρία στη Βουδαπέστη προσφέρεται για αυτοκριτική, αναγκαίες αποφάσεις και ριζικές αλλαγές. Το μέλλον θα δείξει αν ο εφιάλτης που ζει η Εθνική Σεπτέμβρη, Οκτώβρη και Νοέμβρη του 2014 θα γίνει μια κακή παρένθεση ή όσα ζήσαμε από το 2003 και μετά ήταν ένα όμορφο όνειρο από το οποίο ξυπνήσαμε απότομα.