Όχι απλά αήττητη, αλλά ανίκητη!

Η Εθνική μας σε έξι αγώνες στον όμιλο παραμένει αήττητη. Αλλά δεν είναι αυτό που την κάνει να αισιοδοξεί ότι το καλοκαίρι του 2018 θα βρίσκεται στο Μουντιάλ της Ρωσίας. Αλλωστε, οι τρεις νίκες σε έξι αγώνες δεν είναι δα και κάποια απίθανη επίδοση. Σε αλλοτινούς καιρούς πήγαινε είχε πολύ πιο σπουδαία σερί που την έστελναν στις μεγάλες διοργανώσεις.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Το θέμα, λοιπόν, για την Εθνική μας δεν είναι ότι είναι αήττητη. Αλλά ότι μοιάζει να είναι ανίκητη. Και πάλι. Οπως τότε, όπως τις εποχές που έκανε τα ακατόρθωτα να είναι παντού και απέναντι σε οποιονδήποτε κατορθωτά. Ανίκητη στο Βέλγιο, στην έδρα μιας ομάδας που έφτασε πρόσφατα να είναι Νο1 στην κατάταξη της FIFA. Ανίκητη στην εχθρική Βοσνία, απέναντι στους "διάσημους" αντιπάλους.

Και για να το συνεχίσουμε. Ανίκητη σε κακές βραδιές, όπως με την Κύπρο εντός έδρας. Ανίκητη στην Ολλναδία, έστω σε φιλικό. Ανίκητη όχι και πολύ μετά, από τότε που έχανε ακόμη και από τις Νήσους Φερόες. Αυτό από μόνο του, ανεξάρτητα με το τι θα γίνει τελικά με την πρόκριση στο Παγκόσμιο Κύπελλο, είναι μία πολύ μεγάλη κατάκτηση. Αφενός προς αξιοποίηση, για τη συνέχεια, αφετέρου με την υποχρέωση πια να προστατευθεί με κάθε τρόπο.

Διότι όσο θα συνεχίζεται, τόσο θα γιγαντώνεται. Το ζήσαμε, το ξέρουμε ότι συμβαίνει, το έχουμε απολαύσει ως ελληνικό ποδόσφαιρο. Είναι ακριβώς αυτό, η αίσθηση ότι "κανείς δεν μας κερδίζει", που δημιούργησε τις προσωπικότητες που τόσο μας έλειψαν όταν τελικά αποχώρησαν από την Εθνική μας και που κόστισε όλη αυτή την κατρακύλα της προκριματικής φάσης του Euro 2016.

Ασφαλώς και για όλο αυτό το μέταλλο που ξαναδημιουργεί η Εθνική μας σε πολύ μεγάλο βαθμό πιστώνεται στον Μίκαελ Σκίμπε. Στις επιλογές του, που δικαιώνονται, αλλά και σε άλλες παραμέτρους της παρουσίας του στον ελληνικό πάγκο. Στον τρόπο λειτουργίας του, στην τακτική που ακολουθεί όχι απλά και μόνο στον αγωνιστικό χώρο αλλά και έξω από αυτόν, στον τρόπο με τον οποίο εμπνέει σεβασμό και εμπιστοσύνη στους ποδοσφαιριστές του. Σε Βέλγιο και Βοσνία αυτά μέτρησαν πάρα πολύ

Ηταν μάλιστα, πολύ καθοριστικό αυτό να συμβεί στα συγκεκριμένα δύο ματς. Ακριβώς σε αυτά δηλαδή που τελικά θα έχουν κρίνει και την πρόκριση στο Μουντιάλ, αν αυτή έρθει. Παράδοξο, θα πει κανείς, αλλά πραγματικότητα. Η επιτυχία να έχει έρθει από τις ισοπαλίες και όχι από τις νίκες...

Οσο για επιμέρους κομμάτια του αγώνα στη Βοσνία, είναι ξεκάθαρο ότι το ευνοϊκό αποτέλεσμα ήρθε από πολύ συλλογική προσπάθεια. Χωρίς τέτοια, άλλωστε, δεν θα μπορούσε να συμβεί. Θα ήταν άδικος κόπος για οποιονδήποτε από τους διεθνείς μας να κάνει πράματα και θάματα μέσα στον αγωνιστικό χώρο, αν ο διπλανός του δεν μπορούσε να τον ακολουθήσει. Σε αυτό το ματς, στο ματς που έπρεπε δηλαδή, ακολούθησαν όλοι...

Μία έξτρα επιβράβευση όμως σε Καρνέζη, κυρίως για την τελευταία απίθανη επέμβαση στην κεφαλιά στη δεξιά του γωνία. Στον Ζέκα, που μάλλον θα... μάρκαρε και τους υπαλλήλους του γηπέδου. Και βέβαια, σε Παπασταθόπουλο και Μανωλά. Με την επισήμανση ότι και οι δύο(!) έπαιζαν με κίτρινη κάρτα από το πρώτο ημίχρονο.

Για επίλογο... Υπάρχει σίγουρος τρόπος για την κατάκτηση τουλάχιστον της 2ης θέσης στον όμιλο, που οδηγεί στα μπαράζ. Με τέσσερα στα τέσσερα. Και το Βέλγιο; Ναι και το Βέλγιο...