«Όχι άλλα φουστάνια, δεν τα έχω ανάγκη»

Στη φαρσοκωμωδία που παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες ανάμεσα σε Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό, η λέξη «φουστάνι», υποβαθμίζεται υπέρμετρα. Αν μη τι άλλο, η γυναικεία αυτή ένδυση μας γοητεύει. Οι δύο «αιώνιο» με την συμπεριφορά τους, πετυχαίνουν να μας…ξενερώνουν. Με την υποκριτική τους στάση, απομακρύνουν αυτούς που πραγματικά αγαπάνε το άθλημα και «ρουφάνε» και την τελευταία σταγόνα της απόλαυσης που προσφέρουν στις μεταξύ τους αναμετρήσεις, ανεξάρτητα αν υποστηρίζουν τη μία ή την άλλη ομάδα. Κερδίζουν βέβαια το χειροκρότημα και την αποθέωση από τους οπαδικούς «στρατούς», που «διψούν» για τέτοιες αντεγκλήσεις.

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Όσα χρόνια και αν περάσουν, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τους έχουν ανάγκη. Δύο τόσο ισχυρές οικογένειες όπως οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι και Αγγελόπουλοι που είναι ο λόγος ύπαρξης του μπάσκετ αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Γιατί να παίζουν το παιχνίδι των ταραξιών; Είναι ανεξήγητο. Όσοι από εσάς περιμένετε απόδοση μεριδίου ευθύνης από αυτό το κείμενο, καλύτερα να μην πάτε παρακάτω. Είναι κατακριτέα κάθε συμπεριφορά που μπορεί να πυροδοτήσει το ήδη τεταμένο κλίμα, οπότε λίγο με νοιάζει ποιος ξεκίνησε, ή ποιος είναι περισσότερο «θερμός» από τον άλλο. Ανεξάρτητα με τον τρόπο πρόκλησης, ευθύνη έχουν όλοι. Μέχρι και ο Τεράστιος, Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, που αφιέρωσε δεκαπέντε λεπτά στη συνέντευξη Τύπου του πρόσφατου ντέρμπι στο ΣΕΦ, για να μιλήσει για διαιτησία! Σε ένα παιχνίδι που η ομάδα του δεν είχε κατέβει στο γήπεδο για 32 λεπτά και που σίγουρα όταν έκανε την αυτοκριτική του το βράδυ θα κατάλαβε πως έκανε λάθος.

Δεν έχει νόημα λοιπόν να αποδώσεις μερίδιο ευθύνης, όταν μπήκαν και στο μπάσκετ οι περίφημοι «κύκλοι». Αυτούς, που λανθασμένα κατά την άποψή μου αναπαράγουμε και δημοσιεύουμε ως ΜΜΕ, από τη στιγμή που δεν έχουν χαρακτήρα ανακοίνωσης ή τοποθέτησης από επίσημα χείλη. Το άθλημα μέχρι την Παρασκευή το βράδυ, είχε αποφύγει αυτές τις αστειότητες, όμως δυστυχώς, θαμπώθηκε και αυτό από το…βούρκο. Και εις ανώτερα. Αντί να αντιγράφουμε τα καλά, κοπιάρουμε πάντα τα άσχημα. Ένα ακόμα στοιχείο που έφερε την χώρα στον πάτο άλλωστε. Αδυνατώ λοιπόν να βάλω σε ζυγαριά ποια από τις δύο ΚΑΕ φταίνε περισσότερο ή λιγότερο. Όταν μέσω «κύκλων» φτάνουν στο σημείο να τσακώνονται για το ποια είχε λιγότερους «κομμένους» οπαδούς λόγω ποινικού μητρώου στον περυσινό τελικό, τότε η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά και…προσεύχεται.

Προσεύχεται στο πέμπτο κατά σειρά θέατρο του παραλόγου που θα ζήσουμε στον τελικό της 10ης Μαρτίου, η κατάσταση να μην εκτραχυνθεί περισσότερο. Διότι με αυτές τις συμπεριφορές παραγόντων, είναι μαθηματικά βέβαιο ότι θα θρηνήσουμε ξανά ανθρώπινη ζωή. Αυτοί που τώρα οπλίζουν τα ήδη φιλοπόλεμα χέρια τραμπούκων που κρύβονται πίσω από ένα χρωματιστό κασκόλ, ας μην πάρουν μετά το γνωστό θλιμμένο ύφος της παρηγοριάς στον άρρωστο. Διότι θα έχουν συμβάλει και αυτοί στο να αποτελειώσουν αυτή το σαθρή και ετοιμοθάνατη κατάσταση. Όσα κροκοδείλια δάκρια και αν τρέξουν από τα μάτια τους, η ντροπή δεν θα ξεπλένεται…

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι, πόσα από τα παραπάνω θα είχαμε αποφύγει, αν επικρατούσε η λογική και ο τελικός διεξαγόταν παρουσία μαθητών και αθλητών από τα τμήματα υποδομής. Αλλά είπαμε, όλοι όσοι επιμένουμε τόσα χρόνια για αυτό, είμαστε άσχετοι και γραφικοί…