Ουζουνίδης και... πάσης ομάδος!

Ποτέ στο παρελθόν ο Παναθηναϊκός δεν ήταν τόσο προσωποκεντρικός όσο με τον Μαρίνο Ουζουνίδη. Το ερώτημα δεν είναι βέβαια αν ο Έλληνας τεχνικός το αξίζει. Αυτό έχει απαντηθεί. Αλλά αν ο σύλλογος μπορεί να το διαχειριστεί.

Γράφει ο Θοδωρής Τσούτσος

Τριγύρω του ο Παναθηναϊκός βλέπει τους παραδοσιακούς του αντιπάλους να ενισχύονται. Κυρίως την ΑΕΚ, το τελευταίο διάστημα τον Ολυμπιακό, πλέον και τον ΠΑΟΚ. Εκείνος κινείται αφενός όσο προσεκτικά τού επιτρέπει η οικονομική του δυνατότητα και περιμένει τις επόμενες ολοκληρωμένες κινήσεις. Σε όλη αυτή τη διαδικασία έχει έναν άνθρωπο για να είναι... πολλά μαζί.

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης αποτελεί εγγύηση υπομονής. Ασφάλεια. Λόγο αισιοδοξίας. Κυματοθραύστη. Ίσως και "κράχτη" μεταγραφικών κινήσεων για ποδοσφαιριστές που γνωρίζουν τη δουλειά του. Αποτελεί όλα αυτά μαζί, μερικά ακόμα και τελικά, είναι και προπονητής.

Ο ποδοσφαιρικός Παναθηναϊκός βιώνει πιθανότατα για πρώτη φορά στην ιστορία του την πιο προσωποκεντρική εποχή που έζησε ποτέ. Οχι ως "one man show", που έχει και τη χάρη του ρε παιδί μου. Αλλά ως ένα αναγκαίο. Τώρα, καλό ή κακό θα φανεί. Αλλά πάντως αναγκαίο...

Το έχουμε συναντήσει αυτό να συμβαίνει σε ελληνικές ομάδες. Και μάλιστα επιπέδου Παναθηναϊκού, διότι σε πιο μικρά μεγέθη το φαινόμενο είναι πιο συχνό και πιο λογικό. Το έχουμε δεν στον μπασκετικό Παναθηναϊκό, με τον Ομπράντοβιτς. Το έχουμε δεν στον μπασκετικό Ολυμπιακό με Ιωαννίδη, αργότερα με τον Ιβκοβιτς. Στον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ με τον Αναστασιάδη όχι της νεότερης, αλλά της παλαιότερης εποχής. Στον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό με τον Μπάγεβιτς.

Κυρίως και με διαφορά στην ΑΕΚ. Με τον Σάντος της δεύτερης θητείας του στην ομάδα επί προεδρίας Νικολαΐδη, όταν υπήρχαν όμως δύο πολύ βασικά στηρίγματα, Κατσουράνης και Λυμπερόπουλος. Και βασικά στην "εποχή Μπάγεβιτς" (ως τέτοια χαρακτηρίζεται αυτή, δεν ήταν απλώς θητεία). Μόνο που στην περίπτωση ΑΕΚ - Μπάγεβιτς το πράγμα ήταν κάτι περισσότερο από προσωποκεντρικό. Ηταν πια προσωπολατρεία. Και αυτό πια είναι επικίνδυνο...

Η ΑΕΚ, μπορεί αυτό να το απόλαυσε όσο κράτησε, να το αξιοποίησε, να το καρπώθηκε, αλλά κάποια στιγμή όταν πλέον έπαψε να υπάρχει, το πλήρωσε. Με διάφορους τρόπους και πολύ. Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, που μάλιστα το ζει και για πρώτη φορά στη διαδρομή του, θα πρέπει να το διαχειριστεί με πολύ μεγάλη προσοχή.

Το θέμα δεν είναι αν τόσο προσωποκεντρικές καταστάσεις στον αθλητισμό μπορούν να οδηγήσουν σε θετικά αποτελέσματα. Ισως και να μπορούν, το έχουμε δει να συμβαίνει. Ούτε ασφαλώς το θέμα είναι αν ο Ουζουνίδης είναι ικανός να μπορεί να είναι περισσότερα πράγματα από όσα απαιτεί ο ρόλος του στην ομάδα. Πιθανότατα μπορεί, αν κρίνουμε από το προπονητικό παρελθόν του.

Το βασικό θέμα είναι αν αντέχει μια ομάδα του μεγέθους του Παναθηναϊκού και πλέον μια τελείως διαφορετικής εποχής σε σχέση με πριν από 30 χρόνια, να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο. Ποιους κινδύνους πρέπει να υπολογίσει για το τώρα, αλλά και για το μετά. Ας μην γελιόμαστε. Κυρίως ο σύλλογος πρέπει να το κάνει αυτό, όχι ο προπονητής, που έχει πολύ λιγότερα να χάσει.

Ο Παναθηναϊκός ασφαλώς και είναι τυχερός που σε αυτή του τη φάση έχει τον Ουζουνίδη. Αλλά θα πρέπει αυτό να το μετρήσει στο σωστό μέγεθος, διότι μόνο έτσι θα το προστατεύσει. Αν το βγάλει από το μέτρο, θα το θέσει σε κινδύνους, που μόνο χαμένο μπορούν να τον βγάλουν.