Όταν το ποδόσφαιρο ΕΙΝΑΙ ζήτημα ζωής ή θανάτου…

Σαν σήμερα 20 χρόνια νωρίτερα στην πόλη Μεντεγίν της Κολομβίας, ο αμυντικός Αντρές Εσκομπάρ πλήρωνε με τη ζωή του το αυτογκόλ που σημείωσε στο παιχνίδι κόντρα στις ΗΠΑ για το Παγκόσμιο Κύπελλο και το οποίο σηματοδοτούσε τον αποκλεισμό της εθνικής ομάδας της χώρας του από τη συνέχεια της διοργάνωσης.



Οι 12 σφαίρες με τις οποίες τρεις άγνωστοι γάζωσαν τον άτυχο ποδοσφαιριστή δεν ήταν παρά το… δίκαιο αντίτιμο, τουλάχιστον σύμφωνα με τον κώδικα αξιών των καρτέλ, για την απώλεια τεράστιων χρηματικών ποσών που είχαν παιχτεί υπέρ της πρόκρισης της Κολομβίας.

Δεκαέξι χρόνια μετά τη δολοφονία του Εσκομπάρ, στην άλλη άκρη της γης, αποδεικνυόταν πως η συμμετοχή, και μόνο, σε ένα Μουντιάλ δε γίνεται ακριβώς αντιληπτή ως… γιορτή από όλους.

Στις 2 Ιουλίου 2010 η εθνική ομάδα της Βορείου Κορέας υποβαλλόταν σε δημόσια διαπόμπευση σε κεντρική πλατεία της πρωτεύουσας Πιονγκ-Γιανγκ, για τις τρεις ήττες που υπέστη στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Νοτίου Αφρικής. Το καθεστώς του δικτάτορα Κιμ Γιονγκ Ιλ προφανώς περίμενε κάτι παραπάνω από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας απέναντι στις… Βραζιλία, Πορτογαλία και Ακτή Ελεφαντοστού.

Η παρουσία στη σημαντικότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση για πρώτη φορά μετά το 1966 δεν ήταν αρκετή για να προσφέρει ασυλία στους παίκτες του πιο απομονωμένου κράτους στον πλανήτη. Ειδικά η συντριβή με 7-0 από τους Ίβηρες αντιμετωπίστηκε ως εθνική προδοσία για την οποία έπρεπε να επέλθει η ανάλογη τιμωρία.



Το δημόσιο ξεγύμνωμα, βέβαια, είναι μάλλον μια ήπια πρακτική, σε σχέση με την αποστολή σε τάγματα εργασίας που υπέστησαν οι παίκτες που συμμετείχαν στο Μουντιάλ του 1966, μετά την ήττα τους με 5-3 και πάλι από την Πορτογαλία …



και παρότι νωρίτερα είχαν νικήσει την Ιταλία με 1-0.



Αντίστοιχα περιστατικά έχουν καταγραφεί και σε άλλα καταπιεστικά καθεστώτα, όπως στο Ιρακ ή στο Ιράν και δικαιώνουν, αν μη τι άλλο, όσους υποστηρίζουν πως το ποδόσφαιρο είναι ένας από τους πιο διαυγείς καθρέφτες μιας κοινωνίας…