Όταν το όνειρο γίνεται πραγματικότητα...

Τα φώτα σβήνουν. Οι μουσικές σταματούν και το γήπεδο αδειάζει. Τα κομφετί, τα χαρτάκια και τα χρώματα, μένουν στο έδαφος για να θυμίζουν ένα μεγάλο πάρτι που στήθηκε από μια μερίδα ανθρώπων με πολύ μεράκι και πολύ αγάπη. Τώρα μένουν μόνο οι αναμνήσεις. Ωστόσο τίποτα δεν «πεθαίνει» όσο το θυμόμαστε.

Ο προπονητής της επίλεκτης Ελληνικής ομάδας Αποστόλης Γκαϊφίλλιας και ο ποδοσφαιριστής του, Δημήτρης Καραβίδας ξετυλίγουν το κουβάρι της Ελληνικής ομάδας, κρατώντας τις αναμνήσεις από το υπέροχο τουρνουά mini EURO 2013 που θα τους συντροφεύει, όπως και όλους μας που βρεθήκαμε εκεί, για πάντα.

Πώς δημιουργήθηκε η ομάδα;
Γκ.: Δέχτηκα ένα τηλεφώνημα από τον Θανάση Παπαδόπουλο αρχές Απριλίου, ο οποίος είναι ο υπεύθυνος του Πανελληνίου πρωταθλήματος UniLeague,προτείνοντας μου να αναλάβω την επίλεκτη ομάδα, για το Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα που θα γίνει στο Ρέθυμνο. Ξεκίνησα πηγαίνοντας στον Άγιο Κοσμά, όπου διεξάγονταν τα τελικά του πρωταθλήματος, όπου μαζεύονται οι πρωταθλήτριες ομάδες όλων των νομών, παρακολούθησα τους παίκτες με σκοπό να διαλέξω τους 18 που θα απάρτιζαν την Ελληνική επίλεκτη ομάδα. Έτσι έγινε η επιλογή των παικτών. Έγινε τον Ιούνιο μια προεπιλογή και μετά τον Ιούλιο επέλεξα από τους 25, τους 18, που πήγαν στο Ρέθυμνο.

Πού έπαιζες, πως επιλέχθηκες:
Κα.: Εγώ αγωνιζόμουνα σε μια ομάδα που λεγόταν «Ράμπροτ», κατέβηκα για πρώτη φορά στο UniLeague, με τον κόουτς είχαμε μια γνωριμία από το Μπιτς Σόκερ, ωστόσο δεν είχαμε κάποια ιδιαίτερη επαφή, μας είδε σε κάποια παιχνίδια στην τελική φάση, διάλεξε στην προεπιλογή κάποια παιδιά από την ομάδα μας και μετά τελικά επιλεγήκαμε εγώ, ο Παπαδόπουλος και ο Μπεσίρης.

Πόσο δύσκολο είναι σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα να επιλέξεις το κατάλληλο ρόστερ;
Γκ.: Σε τρεις-τέσσερις μέρες δεν μπορείς να έχεις πλήρη εικόνα για ένα παίκτη. Βλέπεις αυτούς οι οποίοι ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους. Ξεκίνησα με αυτό το κριτήριο. Μετά σαν δεύτερο κριτήριο είναι να διακρίνεις ποιοι έχουν κάποια βασικά τεχνικά χαρακτηριστικά, όπως η επαφή με τη μπάλα, το κοντρόλ, ποιοι έχουν έφεση στην άμυνα, ποιοι στο σκοράρισμα κλπ. Μπορεί να μην τα βγάλουν στο 100% την περίοδο που τους βλέπεις, ωστόσο προσπαθείς να συγκεντρώσεις παίκτες με αυτά τα χαρακτηριστικά.

Υπήρχε κάποιο πλάνο ως προς τον τρόπο παιχνιδιού;
Γκ.: Δημιουργήθηκε στην προετοιμασία. Βασικός σκοπός ήταν τα παιδιά να έχουνε καλή επαφή με τη μπάλα, γιατί είναι μικροί οι χώροι, να ξέρουνε να παίζουνε μπάλα. Και μέσα από την προετοιμασία και την προπόνηση προσπαθήσαμε να εφαρμόσουμε κάποια πράγματα, ως προς τα τεχνικά χαρακτηριστικά του καθενός. Το βασικό μέλημα για μένα ήταν να βρω παίκτες που να έχουν καλή επαφή με τη μπάλα.

Πόσο σας βοήθησε η παρουσία του Τάκη Γκώνια;
Γκ.: Η συμβολή του, άσχετα αν δεν μπορούσε να παρευρεθεί στα περισσότερα παιχνίδια του miniEuro, ήταν σημαντική σε όλες τις φάσεις της προετοιμασίας, και στην επιλογή και στην προπόνηση. Βοήθησε αρκετά.

Γνώριζες κάποια παιδιά από πριν:
Κα.: Τα περισσότερα παιδιά τα ήξερα, έστω εξ όψεως, διότι αφενός όλη τη χρονιά στο πρωτάθλημα ήρθαμε αντιμέτωποι με κάποιους από αυτούς, αφετέρου συναντηθήκαμε στην τελική φάση, είχα μια εικόνα.

Πώς σου ταιριάζει να παίζεις γενικά;
Κα.: Νομίζω ότι περισσότερο μου ταιριάζει να παίζω πίσω, αμυντικά. Όπως και έπαιξα. Ωστόσο αν μου ζητούσε ο κόουτς να παίξω και πιο μπροστά θα έπαιζα. Θεωρώ πως σωστά τοποθετήθηκα εκεί. Και από πριν που είχαμε μιλήσει με τον κόουτς, του το είχα πει, καλύτερα για μένα είναι να παίζω πίσω.

Ένα σχόλιο για την τελική προετοιμασία;
Γκ.: Είχα αρχίσει και διαμόρφωνα γνώμη από την προεπιλογή. Τον Ιούλιο που ξεκίνησε η προετοιμασία ξεκινήσαμε δίνοντας βάση στην αμυντική λειτουργία, πως εγώ θα ήθελα να είναι. Φάγαμε όλη τη πρώτη εβδομάδα από την άμυνα, το στήσιμο σε 5 εναντίον 5, σε υπεραριθμίες του αντιπάλου η δικές μας κλπ. Σε όλη λοιπόν την πρώτη εβδομάδα ασχοληθήκαμε με αυτό, που για μένα είναι και λίγο πιο εύκολο, σαν κομμάτι να το καταλάβει ο παίκτης, παρά τα επιθετικά συστήματα και τη δημιουργία. Στο δεύτερο κομμάτι της προετοιμασίας, αρχές Οκτωβρίου πια, λίγο πριν το τουρνουά, παρότι είχαμε και κάποια προβλήματα, το αναλώσαμε σε στημένες φάσεις, φάουλ, σε ανάπτυξη γύρω από την άμυνα και κάποιους επιθετικούς συνδυασμούς, και στο αμυντικό με κάποιες ασκήσεις. Οι προπονήσεις είχαν και δώσεις φυσικής κατάστασης, ήταν έντονες, αλλά τρέξιμο και στίβο δεν είχαμε χρόνο να κάνουμε. Πάντα δουλεύαμε με μπάλα στην προπόνηση.

Ποιό ήταν το αγωνιστικό πλάνο, επιθετικά;
Γκ.: Ουσιαστικά είχαμε ένα πλάνο στην επίθεση, με τρεις απέξω και δυο πιο μέσα. Είχαμε τον τελευταίο σταθερό (Λευκαρίτης) για να φτιάχνει παιχνίδι από πίσω, ο οποίος είχε πολύ καλή επαφή με τη μπάλα, βάζαμε ανάποδα πόδια στις δυο πλευρές, για να μπορούν να σουτάρουν, προσπαθήσαμε να έχουμε κίνηση χωρίς τη μπάλα, αλλά και πάλι δεν ήταν εύκολο, να γίνει κατανοητό με τόσες λίγες προπονήσεις. Ωστόσο το αποτέλεσμα ήταν κάτι παραπάνω από ικανοποιητικό σε σχέση με το χρόνο που είχαμε να δουλέψουμε. Ένα κομμάτι στο οποίο μείναμε πίσω και αργήσαμε να φτιάξουμε και σε αυτό φταίω εγώ, ήταν τα στημένα. Γιατί πλάγια, κόρνερ και φάουλ γίνονται συνέχεια στο 5χ5, και παρότι βάλαμε γκολ από στημένα θα μπορούσαμε να τα έχουμε δουλέψει ακόμα περισσότερο και να βάζαμε περισσότερα.

Πώς βίωσες την προετοιμασία;
Κα.: Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο για όλα τα παιδιά, γιατί είναι εντελώς διαφορετικό από το να παίζεις στο κλασικό 11x11, δεν είχαμε γνώσεις καθόλου σε συνδυασμό με το πώς παίζαμε στο πρωτάθλημα, όπου δεν υπήρχαν συστήματα κλπ, παίζαμε ότι ξέραμε. Όσο πέρναγε ο καιρός, εγώ έβλεπα ότι βελτιωνόμασταν, και όταν παίξαμε και παιχνίδια, έβλεπα ότι σε κάθε παιχνίδι ήμασταν και καλύτεροι και βγάζαμε στο γήπεδο όλο και περισσότερα πράγματα από αυτά που δουλεύαμε. Μας βοήθησαν πολύ τα παιχνίδια που δώσαμε. Τα περισσότερα παιδιά είχαν καταλάβει την φιλοσοφία που ήθελε να μας περάσει ο κόουτς, δεν ήταν και πολλά πράγματα γιατί δεν είχαμε και πολύ χρόνο, νομίζω στο τουρνουά βγάλαμε αρκετά πράγματα στο γήπεδο από αυτά που μας είπε ο κόουτς.

Είχατε στο μυαλό σας τι θα συμβεί εκεί που θα πάτε, τί εικόνα είχατε δημιουργήσει;
Κα.: Εμείς οι παίκτες σε καμία περίπτωση. Δεν το περιμέναμε, ότι θα ήταν τόσο οργανωμένο και θα ήταν μια τόσο καλή εμπειρία. Περιμέναμε ότι θα ήταν μια διοργάνωση ξεχωριστή, αλλά σε τέτοιο βαθμό δεν το περιμέναμε. Εμένα προσωπικά με βοήθησε πάρα πολύ που υπήρχε κόσμος, παρότι τα περισσότερα παιδιά ήταν αγχωμένα πολύ.
Γκ.: Άλλο η εικόνα που βλέπεις την ώρα που πας και άλλο τι σου λένε πριν. Περιμέναμε ανταπόκριση από τον κόσμο αλλά όχι αυτό το πράγμα. Ίσως ειδικά στο πρώτο ματς να αποτέλεσε και τροχοπέδη η παρουσία τόσου κόσμου, γιατί ήταν και ιδιαίτερο σαν παιχνίδι λόγω της Τουρκίας, από την πρώτη μέρα που φτάσαμε στο Ρέθυμνο ο κόσμος απαιτούσε να τους κερδίσουμε, και για μας δεν ήταν εύκολο διότι δεν έχουμε μάθει να παίζουμε σε τέτοιες συνθήκες, γιατί είναι άλλο να παίζεις μπροστά σε 5.000 κόσμο, με αποτέλεσμα να νιώθεις την υποχρέωση να κερδίσεις. Ναι μεν ο κόσμος σε ενθαρρύνει, αλλά από την άλλη υπάρχει και πίεση. Ίσως αυτό με την Τουρκία φάνηκε. Και γενικά σε όλα τα παιχνίδια φάνηκε. Θεωρώ πως αν παίζαμε χωρίς τόσο κόσμο, ίσως να τα πηγαίναμε λίγο καλύτερα. Όλο αυτό έχει να κάνει με την ψυχολογία και με τι καταστάσεις έχει βιώσει όλη η ομάδα. Μην ξεχνάμε πως τα παιδιά είναι ερασιτέχνες και δεν είναι εύκολο να βιώσουν τέτοιες καταστάσεις. Και ας είναι προς όφελός τους αυτή η διαδικασία και η εμπειρία που ζήσανε. Όλα τα παιδιά είχαν θέληση και όρεξη και μπήκαν με μεγάλη διάθεση, ωστόσο είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το γεγονός να μην φέρουν κακό αποτέλεσμα, μη στενοχωρήσουν τον κόσμο και όλα αυτά.

Τα συναισθήματα μόλις φτάσατε στο γήπεδο 1 ώρα πριν το ματς με τη Τουρκία; Τί λες στα παιδιά πριν το ματς;
Γκ.: Για όλους η πρώτη εικόνα με το που φτάσαμε στο γήπεδο, παρότι είχαμε πάρει μια μυρωδιά, πηγαίνοντας εκεί στο δρόμο με τον κόσμο να μας μιλάει κλπ, μας είχαν προϊδεάσει λίγο, αλλά μόλις φτάσαμε στο γήπεδο και είδαμε 2.000 κόσμο μέσα και άλλους τόσους και περισσότερους απέξω, να σηκώνονται να μας χειροκροτούν, ήταν μια πρωτόγνωρη στιγμή, ακόμα και τώρα που το λέω ανατριχιάζω, για όλους μας, διότι κάποιοι άσημοι που απλά παίζουν ποδόσφαιρο, τους έμελλε να βρεθούν στο Ρέθυμνο, είχαμε μια τέτοια αντιμετώπιση επειδή εκπροσωπούσαμε την Ελλάδα. Εύχομαι πρώτα από όλα να το ξαναζήσω. Φτάνοντας εκεί, εγκλιματιστήκαμε λίγο και καταλάβαμε τι θα επακολουθούσε, μπήκαμε στα αποδυτήρια. Εγώ το μόνο που τους είπα, είναι μπείτε μέσα και απολαύστε το, δεν μπήκα σε τεχνικά κομμάτια. Οι συνθήκες ήταν τόσο ιδανικές ώστε να μπεις μέσα και να απολαύσεις αυτό. Να το ζήσουν από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό, χωρίς να έχουν στο μυαλό τους το αποτέλεσμα. Τα παιδιά σαφώς το είχανε, αλλά η αποφόρτιση για μένα ήταν να τους πω αυτό. Θεώρησα σωστό να τους πω να το απολαύσουν. Η αλήθεια είναι πως ήταν το μοναδικό ματς που δεν είχα και εγώ άγχος για το αποτέλεσμα. Πιο πολύ αγχωμένος ήμουν στο ματς με τη Λιθουανία, παρά με την Τουρκία.
Κα.: Πρώτα από όλα είναι πολύ μεγάλη ευχαρίστηση και χαρά, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, τα συναισθήματα που νιώθαμε όταν μπήκαμε και μας χειροκροτούσε όλο το γήπεδο. Κανένας μας δεν είχε ζήσει κάτι τέτοιο. Από την ώρα που μπήκαμε μέσα στο γήπεδο, όλοι περιμέναμε να σφυρίξει ο διαιτητής και να ξεκινήσει το παιχνίδι. Ήταν τόσο μεγάλη η αγωνία που είχαμε για να ξεκινήσει το παιχνίδι, που δεν νομίζω ότι μπορούσαμε να σκεφτούμε και πάρα πολλά πράγματα. Εγώ προσωπικά, είχα στο μυαλό μου να περάσει η ώρα να σφυρίξει ο διαιτητής να αρχίσει το ματς. Να παίξουμε μπροστά στον κόσμο μας. Υπήρχε άγχος διότι ήταν μια πρωτόγνωρη εμπειρία, αλλά είχα πολύ όρεξη και διάθεση για να παίξω και να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Την ώρα που ξεκινά το παιχνίδι καθαρίζει το μυαλό σου τελείως, δεν έχεις κάτι άλλο στο μυαλό σου, παρά μόνο το αγωνιστικό, και αυτό είναι το σωστό να κάνεις. Σίγουρα είναι σημαντικό στην αρχή να ξεκινήσεις καλά, και νομίζω ότι στην αρχή του παιχνιδιού με την Τουρκία με την ώθηση που είχαμε από τον κόσμο, βγάλαμε τον καλύτερο μας εαυτό. Το πρώτο δεκάλεπτο εκείνου του αγώνα, έδειξε όλη τη διάθεση που είχαμε σε αυτό το τουρνουά. Το καλύτερο μας κομμάτι ήταν η αρχή με την Τουρκία.

Λειτούργησε θετικά το γεγονός πως σκοράρατε νωρίς; Άσχετα με το τελικό αποτέλεσμα;
Κα.: Σίγουρα το να ξεκινάς με γκολ τόσο νωρίς είναι θετικό, σου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση και είμαστε στην ψυχολογία ότι πάμε να βάλουμε και το δεύτερο, μας έλυσε τα πόδια.
Γκ.: Σαφώς το να πετυχαίνεις γκολ στο πρώτο λεπτό, στην πρεμιέρα είναι κάτι πολύ θετικό και φάνηκε ότι τα παιδιά ήθελαν και προσπάθησαν και για δέυτερο. Μας έδωσε φτερά και καταφέραμε και δημιουργήσαμε 2-3 κλασικές ευκαιρίες, όπου θα μπορούσαμε να κάνουμε το 2-0, αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέραμε.

Πώς διαχειριστήκατε την πίεση του κόσμου και όλο αυτό που ήταν πρωτόγνωρο για όλους σας; Τι σκεφτήκατε μετά και τη λήξη του αγώνα με την Τουρκία;
Γκ.: Δεν πέρασε καμία σκέψη από το μυαλό μου ως προς τον κόσμο, διότι πραγματικά ήταν ο 7ος παίκτης για μας. Το είχαν αντιληφθεί και τα παιδιά, εγώ αυτό που έβλεπα στα πρόσωπα τους ήταν ότι και μετά από δυο ώρες μετά το ματς, αν τους έλεγα ξαναμπείτε και παίξτε θα το έκαναν. Δεν υπήρχε κάτι αρνητικό ως προς αυτό. Λίγο η πίεση του αποτελέσματος υπήρχε, τίποτα άλλο.
Κα.: Εγώ νομίζω ότι όσο καθίσαμε στο Ρέθυμνο, άθελα του ο κόσμος μας δημιουργούσε μια πίεση, λέγοντας μας μεταξύ αστείου και σοβαρού «μην κάνετε κάνα αστείο και δεν κερδίσετε τους Τούρκους η τους Γερμανούς», πάντα στην πλάκα και ωστόσο εμείς είχαμε στο μυαλό μας να τους ευχαριστήσουμε και να τους ανταποδώσουμε την στήριξη, οπότε αυτό μας δημιουργούσε μια πίεση. Όπου πήγαμε σαν επίσκεψη ως Ελληνική ομάδα και στα σχολεία όλοι μας έλεγαν κερδίστε, πράγματα που ζουν επαγγελματίες παίκτες.

Ένα σχόλιο για τα παιχνίδια;
Γκ.: Με την Τουρκία από το πρώτο λεπτό φανήκαμε δυνατοί και θέλαμε να πάρουμε το ματς, κάνουμε το 1-0 δεν αξιοποιούμε τις υπόλοιπες ευκαιρίες και στην ουσία την μια καλή φάση από τις δυο που έκαναν οι Τούρκοι, κατάφεραν και ισοφάρισαν. Στη συνέχεια πάλι πιέσαμε για να ξαναπετύχουμε γκολ, αλλά δεν τα καταφέραμε.
Με τη Λιθουανία θεωρώ, πως ήμασταν αρκετά καλύτεροι, ίσως μπήκαμε σε περιπέτειες με το πέναλτι, αλλά και πάλι ακόμα και να έμπαινε δεν πιστεύω πως υπήρχε περίπτωση να γυρίσει το ματς.
Το πιο περίεργο ματς από πλευράς συναισθημάτων ήταν με την Ιταλία, παρόλο που είχαμε 4 βαθμούς, γνωρίζαμε ότι ακόμα και με ισοπαλία θα μπορούσαμε να περάσουμε, αλλά μόνο ως 2οι. Μπήκαμε στο ματς, όπως σε όλα τα παιχνίδια και προηγηθήκαμε, εκείνοι το γύρισαν σε 2-1, ξέραμε ότι ήταν η καλύτερη ομάδα στα στημένα, εμείς στη διαχείριση λίγο το χάσαμε το ματς σε αυτό το σημείο. Στο δεύτερο ημίχρονο πιέζαμε, οι Ιταλοί έμειναν λίγο πίσω, ευτυχήσαμε να ισοφαρίσουμε και μετά επί της ουσίας μας έδωσαν το παιχνίδι οι Ιταλοί από μόνοι τους στη φάση με την κόκκινη κάρτα.
Σε όλα τα παιχνίδια, έτσι έγινε και με τους Γερμανούς, πάλι μπήκαμε δυνατά, πάλι προηγηθήκαμε, είχαμε πολλές ευκαιρίες να κάνουμε το 2-0, δεν το κάναμε και μοιραία δεχτήκαμε το γκολ της ισοφάρισης.

Ποιό ήταν το δυνατό και ποιο το αδύνατο σημείο της ομάδας σε όλο το τουρνουά;
Γκ.: Το δυνατό σημείο της ομάδας ήταν το ότι υπήρχε μια ομοιογένεια ειδικά στην αρχή, δεν υπήρχαν στιγμές που ήμασταν στην ουσία εκτός παιχνιδιού η ρυθμού. Όποτε συνέβη αυτό, το πληρώσαμε με γκολ. Σε όλα τα παιχνίδια είχαμε ένα νεκρό διάστημα, από το 30-35 και εκεί δεχόμασταν το γκολ. Το αδύνατο μας σημείο ήταν αυτό. Αν εξαιρέσεις το ματς με τη Λιθουανία σε όλα τα υπόλοιπα τα γκολ τα τρώμε εκεί. Με την Ιταλία το κακό μας πεντάλεπτο απλά είχε προηγηθεί στο πρώτο ημίχρονο. Σε όλα τα άλλα παιχνίδια είχαμε το κακό μας σημείο όταν πηγαίναμε να κρατήσουμε το σκορ διότι μας βόλευε εκείνη την ώρα. Και σε όλα τα παιχνίδια μετά το 35 δημιουργούσαμε πολύ καλές ευκαιρίες.
Κα.: Νομίζω ότι ήμασταν καλύτερη ομάδα από όλες με τις οποίες αγωνιστήκαμε. Εμένα αν με ρωτούσες δεν έβρισκα τον τρόπο να σου πω πως η ομάδα μας θα χάσει. Από την αρχή που είχα μιλήσει και με τον κόουτς του είχα πει ότι πιστεύω ότι έτσι όπως είναι η ομάδα η δική μας, πολύ δύσκολα θα κάνουμε ήττα, αλλά πολύ δύσκολα θα κερδίσουμε και ένα παιχνίδι με ευκολία. Δεν ξέρω γιατί μου είχε δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση, δικαιώθηκα κατά κάποιο τρόπο. Αλλά νομίζω ότι όλα μας τα παιχνίδια ήταν ντέρμπι άμα τα βάλεις κάτω. Και με τη Λιθουανία που θεωρητικά ήταν ένα εύκολο παιχνίδι, το κάναμε δύσκολο από μόνοι μας. Γενικά βάλαμε πολλά γκολ συγκριτικά και με τις υπόλοιπες ομάδες, δεν γίνεται να μπαίνουν και όλα, σε κάθε ματς ήταν διαφορετικές οι συνθήκες. Αυτό που πληρώσαμε ήταν κάποιες στιγμές αδυναμίας σε κάθε παιχνίδι. Τα νεκρά διαστήματα ήταν αυτά που μας κοστίσανε και όχι η αναποτελεσματικότητα.

Τί είναι αυτό που μπορεί να κάνει ένας προπονητής λίγο πριν την κρίσιμη διεξαγωγή των πέναλτι, στο ματς με τη Γερμανία;
Γκ.: Τα πέναλτι είναι ιδιαίτερη περίπτωση, είναι θέμα τύχης. Τη συγκεκριμένη στιγμή θεωρώ σε ένα τόσο κρίσιμο παιχνίδι, πάλι θα αναφερθώ στον κόσμο και υπήρχε μια ψυχολογική πίεση. Το θέμα στο μυαλό σου είναι όχι αν θα το βάλεις, αλλά αν θα το χάσεις. Εγώ το μόνο που τους έλεγα εκείνη τη στιγμή είναι πιστεύω ότι θα περάσουμε με χαμόγελο. Όπως και να χει σε μια τέτοια διαδικασία δεν μπορείς να πεις πολλά πράγματα, κάλλιστα ο Γερμανοί θα μπορούσαν να είχαν στείλει τη μπάλα έξω η στο δοκάρι σε κάποιο χτύπημα, γενικά είναι μια διαδικασία που πρέπει να την αποφεύγεις όταν είσαι καλύτερη ομάδα.

Έχει στήσει τη μπάλα ο Παπαδόπουλος με το σκορ να είναι 6-5. Τι εικόνες περνάνε από το μυαλό σου εκείνη την ώρα;
Κα.: Αφού σούταραν αυτοί πρώτοι, υπάρχει το άγχος πιο πολύ πάνω σου. Βλέπεις ότι οι Γερμανοί δεν αστοχούν με αποτέλεσμα το άγχος σε αυτόν που πήγαινε να σουτάρει ήταν ακόμα μεγαλύτερο. Αυτό έπαιξε μεγάλο ρόλο σε όλη τη διαδικασία και ας βάλαμε 5 πέναλτι. Μετά στεναχώρια, απογοήτευση για όλα τα παιδιά, γιατί νομίζω ότι αξίζαμε κάτι καλύτερο. Απογοήτευση γιατί ο κόσμος ήρθε κοντά μας και θέλανε πολύ να περάσουμε, παίζαμε και με τη Γερμανία, ήταν ένας λόγος παραπάνω να δώσουμε μια μικρή χαρά στον κόσμο. Για την επιλογή του ποιος θα χτυπήσει το πέναλτι, νομίζω είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας.

Υπάρχει μια πικρία από το αποτέλεσμα; Το έχετε συνειδητοποιήσει ή ακόμα το σκέφτεστε;
Γκ.: Ακόμα το σκεφτόμαστε. Μου έχει μείνει ο ήχος του δοκαριού στα αυτιά μου. Και για την πικρία που ένιωσε ο κόσμος, ότι δεν συνεχίσαμε. Ιδίως στα πρώτα πέντε λεπτά και παραπάνω δεν μπορούσα να το χωνέψω ότι όντως είχαμε αποκλειστεί, όχι μόνο γιατί η ομάδα άξιζε να συνεχίσει αλλά και για αυτόν τον κόσμο που δεν θα είχε τη χαρά να μας ξαναδεί και να του χαρίσουμε άλλο ένα αγώνα για να έρθει να μας υποστηρίξει. Αυτό μας πείραξε πάρα πολύ. Μας πείραξε και για τα παιδιά τα οποία έκαναν μια πολύ μεγάλη προσπάθεια και δεν άξιζαν να αποκλειστούν στα πέναλτι. Μια ομάδα που σε 4 αγώνες δεν έχει χάσει κανέναν, ξαφνικά βρίσκεται εκτός διοργάνωσης. Σε μια διοργάνωση που είναι στο Ρέθυμνο που υποστηρίχθηκε από όλο τον κόσμο. Γενικά όλα τα συναισθήματα και όλη η εικόνα που είχαμε από τη πρώτη στιγμή που πατήσαμε στο γήπεδο με την Τουρκία, όλα πέρασαν από το μυαλό μου και σκέφτηκα ότι δεν θα τα ξαναζήσω δυστυχώς.
Κα.: Η πικρία και η στενοχώρια που χάσαμε με αυτόν τον τρόπο ήταν πολύ μεγάλη, αλλά όποιο παιδί και αν ρωτήσεις από την ομάδα το σκέφτεται ακόμα. Εγώ προσωπικά έχω δει σε βίντεο 5-6 φορές το παιχνίδι με τη Γερμανία. Προσπαθώ να χωνέψω πως χάσαμε αυτό το παιχνίδι. Ήταν κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μας έτσι όπως εξελίχθηκε. Ήταν ο τρόπος που φάγαμε το γκολ, χωρίς να δεχτούμε κάποια πίεση, είχανε μεν κατοχή μπάλας οι Γερμανοί αλλά δεν κάνανε και τις μεγάλες ευκαιρίες. Το γκολ το φάγαμε από λάθος δικό μας καθαρά. Ο κόσμος παρόλο που αποκλειστήκαμε πάλι μας αντάμειψε, όλοι μας έδιναν συγχαρητήρια, μπράβο και γενικά έμεινε ικανοποιημένος και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Και αυτό είναι που κρατάμε περισσότερο.

Τί θα δίνατε να γυρνούσε ο χρόνος πίσω και να μπορούσε να επαναληφθεί ο αγώνας με τη Γερμανία;
Γκ.: Θα ήθελα να υπήρχε ένα τηλεκοντρόλ να πατούσα το κουμπάκι αν γυρνούσα το χρόνο πίσω. Θα το ήθελα 1.000% αλλά δυστυχώς δεν γίνεται. Αλλά αν γινότανε ίσως θα έπρεπε να διορθώσουμε κάποια πραγματάκια κυρίως στο αμυντικό μας κομμάτι. Αλλά ίσως και το ότι αποκλειστήκαμε με ψηλά το κεφάλι, αφήνει κατά κάποιο τρόπο μια ικανοποίηση στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι ήμασταν εκεί, το παλέψαμε φτάσαμε εκεί που φτάσαμε. Ίσως ο μόνος λόγος που δεν θα ήθελα να γυρίσω το χρόνο πίσω είναι ότι πέσαμε μαχόμενοι.
Κα.: Όλα τα παιδιά θα θέλαμε να ξαναπαίξουμε το παιχνίδι για να το κερδίσουμε. Αλλά δυστυχώς έτσι είναι το ποδόσφαιρο, δεν κερδίζει πάντα ο καλύτερος, υπάρχουν οι στιγμές της χαράς και οι στιγμές της λύπης. Και από τις δυο καταστάσεις πρέπει να κρατάς τα θετικά μόνο και γίνεσαι πιο δυνατός. Είτε κερδίζεις, είτε χάνεις.


Από δω και πέρα; Έχεις μιλήσει με τους υπευθύνους, υπάρχει η πρόθεση από μεριά τους να συνεχίσεις στην ομάδα; Εσύ τι θα ήθελες;
Γκ.: Εμένα η επιθυμία μου είναι σαφώς να είμαι παρών και στην επόμενη διοργάνωση. Όπου και αν λάβει μέρος. Με τους υπεύθυνους δεν έχω μιλήσει ακόμα για να γνωρίζω τις προθέσεις τους, αλλά θα συναντηθούμε με τον Θανάση (σ.σ. Παπαδόπουλο) να μιλήσουμε. Είμαι αισιόδοξος.

Αν τελικά παραμείνεις, υπάρχει κάποιο πλάνο από μεριάς σου, ως προς το στήσιμο της ομάδας;
Γκ.: Από την πρώτη στιγμή που είχα συναντήσει τα παιδιά, από την πρώτη προπόνηση, είχα πει στα παιδιά ότι το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να γίνουμε φίλοι. Να μάθει ο ένας τις συνήθειες του άλλου, τι ομάδα είναι, αν έχει κοπέλα, τι χόμπι έχει, που του αρέσει να βγαίνει, τι μουσική ακούει. Το πρώτο μέλημα ήταν αυτό. Να γίνουμε πρώτα από όλα φίλοι μεταξύ μας, να γίνουμε μια οικογένεια διότι δεν είμαστε μια ομάδα που προπονείται όλο το χρόνο μαζί, είμαστε μια επίλεκτη ομάδα που θα πάει σε μια διοργάνωση. Έπρεπε λοιπόν να γίνουμε ένα σύνολο, μια παρέα. Το λέω αυτό γιατί, αν κληθώ να είμαι του χρόνου πάλι σε αυτή τη θέση, σαφώς θα ήθελα το μεγαλύτερο κομμάτι των παικτών να απαρτίζονται από την ομάδα που πήγε στο Ρέθυμνο. Και σαν ευχαρίστηση πως στο πρόσωπό τους, γιατί με στηρίξανε αλλά και αγωνιστικά αλλά κυρίως γιατί υπάρχει μια ομοιογένεια στο εξωαγωνιστικό κομμάτι. Θέλω να κρατήσω αυτόν τον κορμό, πέρα ότι αγωνιστικά αξίζουν αλλά γιατί δεν θέλω να το χαλάσω. Είναι και πιο δίκαιο. Και για μένα θα είναι πιο εύκολο, γιατί δεν θα χρειαστεί να ξεκινήσω από την αρχή, απλά θα εμπλουτίσουμε αυτά που έχουμε μάθει και θα μπορούμε εκ των πραγμάτων να δουλέψουμε και διαφορετικά και αν μπορούμε να μαζευόμαστε πιο συχνά.

Εσύ Δημήτρη; Αν σε καλούσαν, θα πήγαινες ξανά;
Κα.: Με μεγάλη μου χαρά. Και νομίζω όλα τα παιδιά που ήταν να έρθουν αλλά τελικά δεν ήρθαν, νομίζω ότι τώρα καταλαβαίνουν ότι έχασαν την ευκαιρία να ζήσουν αυτό που ζήσαμε εμείς. Οπότε νομίζω ότι όποιος και να είναι με μεγάλη του χαρά θα πάει να ξαναπαίξει.

Ένα σχόλιο για όλο αυτό που ζήσατε εκείνη την εβδομάδα στο Ρέθυμνο;
Γκ.: Καταρχήν αν μου λέγανε το τι θα ζήσεις και ότι μπορεί να μου λέγανε ότι θα γίνεις προπονητής σε αυτή την ομάδα πριν μου γίνει η πρόταση, μου είχαν περιγράψει τι θα γινότανε, θα έβαζα βύσμα για να πάω. Αφήνουμε έξω το αγωνιστικό κομμάτι, που σαφώς για αυτό κληθήκαμε, το οποίο εμμέσως πλην σαφώς ήταν επιτυχημένο, αλλά θα μπορούσαμε να πάμε και καλύτερα, αλλά θα σταθώ κυρίως στο προσωπικό κομμάτι και σε αυτό που ένιωσα κάνοντας παρέα με τα παιδιά και παρόλο που με την Εθνική ομάδα Σάλας έχω πάει σε αρκετές διοργανώσεις, υπήρξε για πρώτη φορά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα τόσο δέσιμο συναισθηματικό. Με 17 διαφορετικούς χαρακτήρες δεν υπήρξε πρόβλημα ούτε αντιζηλίας, ούτε αν έπαιξα η δεν έπαιξα, ήταν όλα τόσο αγγελικά πλασμένα που ήταν για καλό της ομάδας. Από τη μέρα που τέλειωσε του τουρνουά μιλάω με τα παιδιά κάθε μέρα και αυτό που με χαροποιεί ιδιαίτερα είναι ότι απέκτησα 15 νέους φίλους. Είναι φίλοι μου και ότι και να μου ζητήσουν είτε καλό η κακό θα προσπαθήσω να τους στηρίξω. Το μεγαλύτερο κέρδος για μένα από αυτή τη διοργάνωση είναι ότι έκανα φιλίες, κέρδισα εμπειρίες και σαν προπονητής αλλά πάνω από όλα σαν άνθρωπος. Όσο αφορά τη διοργάνωση, το μεγαλύτερο κέρδος ήταν η εικόνα που δείξαμε σαν Ελλάδα προς τα έξω. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό, το ότι ήρθαν 23 χώρες σε μια χώρα που δεν ξέρω τι εικόνα έχουν οι περισσότεροι από τα ΜΜΕ, ωστόσο είδαν μια χώρα η οποία σφύζει από ζωή, έτοιμη να υποδεχτεί τον οποιοδήποτε να τον φιλοξενήσει, δείξαμε τις ομορφιές μας και φυσικά το μεγαλύτερο μας προσόν, τη φιλοξενία. Ήταν το μεγαλύτερο κέρδος θεωρώ για την Ελλάδα και κυρίως για την εποχή που ζούμε τώρα. Και το μεγαλύτερο μπράβο πρέπει να δοθεί στους διοργανωτές που καταφέρανε και φέρανε εις πέρας ίσως τη μεγαλύτερη διοργάνωση μετά τους Ολυμπιακούς, που ανέλαβε μια μικρή ομάδα ανθρώπων και ήταν όλα καθαρά από το μεράκι τους και από την προσπάθειά τους. Χωρίς να υπάρχει κάποιος οργανισμός από πίσω να δίνει λεφτά, μια ομάδα ανθρώπων κατάφερε να διοργανώσει ένα τουρνουά 24 χωρών και να διαφημίσει την Ελλάδα τόσο επάξια. Είναι πραγματικά εκπληκτικό αυτό που κατάφεραν. Θέλω να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Ρέθυμνο, στον Δημήτρη Σταράκη για όλη την επικοινωνία που είχαμε και φυσικά στον πρόεδρο της ΕΠΣ Ρεθύμνου τον Γιώργο Σταράκη, και το σημαντικό είναι ότι κάναμε φιλίες που θα μας ακολουθούν και όλοι μας και οι παίκτες και εγώ σκοπός μας είναι κάποια στιγμή αν ξαναπάμε εκεί, για οποιοδήποτε λόγο, πάλι όλοι μαζί. Οι διοργανωτές έκαναν τρομερή δουλειά και μπράβο τους, πραγματικά.
Κα.: Θα συμφωνήσω με τον κόουτς, ότι αυτό που μας μένει είναι ότι καταφέραμε και γίναμε μια παρέα από την αρχή, ζήσαμε πολύ έντονα αυτό το τουρνουά, πραγματικά όλα τα παιδιά, κλαίγαμε όλοι μαζί, στεναχωρηθήκαμε όλοι μαζί για την ήττα, κάναμε τα πάντα μαζί, μαζί χαιρόμασταν, μαζί κλαίγαμε και είναι πολύ σημαντικό αυτό για μια ομάδα. Και επειδή εγώ παίζω 10-12 χρόνια μπάλα δεν έχω ξαναζήσει κάτι τέτοιο, είναι κάτι που δεν μπορείς να το ζήσεις εύκολα. Ήταν μεγάλο συν, ότι φορούσαμε το εθνόσημο, το ότι είχαμε τον κόσμο μαζί μας, ότι οι διοργανωτές έκαναν μια απίστευτη διοργάνωση. Από όλα αυτά το μόνο που μπορούμε να κρατήσουμε είναι ότι περάσαμε πάρα πολύ όμορφα και είμαστε όλοι πάρα πολύ χαρούμενοι και περιμένουμε με ανυπομονησία του χρόνου το επόμενο τουρνουά.