Όταν σπέρνεις ανέμους, θερίζεις θύελλες

«Bing Bang» στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο οι βάσεις του οποίου τραντάχτηκαν συθέμελα μόνο στο άκουσμα ότι δώδεκα «δυνατοί» παίκτες θα αυτομολήσουν και θα προσπαθήσουν, μαζί με τους άλλους που θα προστεθούν στην πορεία, να παίξουν μπάλα μόνοι τους στην ευρωπαϊκή ποδοσφαιρική αρένα.

Η αλήθεια είναι πάντως πως δεν πέσαμε από τα σύννεφα. Η «Αμερικανοποίηση» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου ήταν κάτι που φαινόταν στον ορίζοντα εδώ και καιρό και κάποια στιγμή θα ερχόταν. Εδώ και χρόνια, οι μεγάλοι παίκτες, με πρώτους τον Ανιέλι και τον Πέρεθ, βρίσκονταν σε συζητήσεις και ζυμώσεις ώστε να τραβήξουν το δικό τους μοναχικό δρόμο. Ποιος είναι αυτός; Η δημιουργία μίας κλειστής λίγκας με μοναδικό σκοπό τη μεγιστοποίηση του κέρδους των εταιριών τους από την πώληση του «προϊόντος» τους.

Λάθος απόφαση ή όχι στα μάτια των οπαδών και των ρομαντικών, η European Super League από την πλευρά των επιχειρηματιών είναι δεδομένο πως έχει έναν ξεκάθαρο στόχο.

Να βγάλει από τη μέση τον μεσάζοντα που λέγεται UEFA ώστε να διαχειρίζεται το χρήμα μόνη.

Αυτός άλλωστε είναι και ο μοναδικός λόγος που η UEFA ανέβηκε αμέσως στα κάγκελα για να προσπαθήσει να σώσει ό,τι μπορεί να σωθεί. Βασικά να σώσει ότι σώζεται από το τομάρι της. Ωστόσο, η υποκρισία περισσεύει όταν η ευρωπαϊκή Ομοσπονδία κουνάει το δάκτυλο περί προστασίας των μικρών και των αδύναμων που η ίδια, προκειμένου να κάνει χαρούμενους τους «δώδεκα» στο παρελθόν δημιούργησε θυσιάζοντας πρώτη εκείνη αυτά που τώρα ισχυρίζεται ότι θέλει να προφυλάξει.

Δεν περίμενε κανείς την απόφαση των δώδεκα, που στην πορεία θα είναι τουλάχιστον είκοσι, αν όχι περισσότεροι, για να διαπιστώσει ότι το ποδόσφαιρο οδηγείται με μαθηματική ακρίβεια προς αυτή την κατεύθυνση. Φαινόταν από την περίοδο που η ίδια η UEFA έκανε όλα τα χατίρια στους μεγάλους, μετατρέποντας το «Κύπελλο Πρωταθλητριών» σε μια διοργάνωση λίγων που δεν έπρεπε να είναι απαραίτητα πρωταθλητές. Όσον αφορά κάτι διοργανώσεις τύπου Conference League, περισσότερο με καθρεφτάκια σε ιθαγενείς μοιάζουν, ώστε να χαϊδεύουν τα αυτιά των μικρών που ούτως ή άλλως εδώ και χρόνια τους έχουν περιθωριοποιήσει. Τρανή απόδειξη η απαξίωση παραδοσιακών ποδοσφαιρικά χωρών όπως η Ουγγαρία, η Σερβία και πρώην Τσεχοσλοβακία. Αυτούς για παράδειγμα, δεν τους κατέστρεψε καμία απόφαση των «δώδεκα», αλλά η επί σειρά ετών πολιτική της UEFA που ευνοούσε τους ισχυρούς που τώρα κατηγορεί.

Ακόμα και αν διαφωνούμε, μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι . Το ποδόσφαιρο όπως το μάθαμε από παιδιά αλλάζει. Είναι σχεδόν επιβεβλημένο να αλλάξει, αφού αποτελεί ένα παγκόσμιο προϊόν στο οποίο πλέον εμπλέκονται τεράστιοι παίκτες. Αν είναι καλύτερο ή όχι αυτό που πάει να συμβεί, μόνο ο χρόνος θα το δείξει.

Ωστόσο, ξενίζει πάρα πολύ ότι η UEFA των σκανδάλων, των οικονομικών συναλλαγών κάτω από το τραπέζι και της διαφθοράς αυτοπροβάλλεται ως η λύση του «προβλήματος». Πως μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα που εσύ δημιούργησες προκειμένου να εξυπηρετήσεις το συμφέρον σου. Προφανώς αντιδράς διότι πλέον το θηρίο που τόσα χρόνια τάιζες πεινάει περισσότερο και τώρα θέλει να σε βγάλει από τη μέση. Ο ορισμός της υποκρισίας που όλα αυτά τα χρόνια καλλιεργήθηκε και δημιούργησε ποδόσφαιρο πλούσιων και φτωχών. Αυτό υπάρχει ήδη εδώ και χρόνια, δεν θα δημιουργηθεί τώρα.

Πάντως, μόνο τυχαίο δεν είναι το πότε έσκασε όλο αυτό. Μόλις μία μέρα πριν η ευρωπαϊκή ομοσπονδία ανακοινώσει το νέο Champions League. Η αντίδραση του Ανιέλι και της ομάδας των δώδεκα έχει ένα μόνο στόχο. Είτε μας κάνετε όλα μα όλα τα χατίρια, είτε τραβάμε τον δρόμο μας, που ναι μεν θα έχει κάποιο αντίκτυπο σε εμάς, αλλά σίγουρα θα έχει και στις δικές σας τσέπες.

Σε αυτή την παρτίδα, είτε μπλοφάρουν οι δώδεκα είτε όχι, η UEFA είναι δεδομένο πως θα βγει χαμένη. Αυτό το ξέρει γνωρίζει ο Τσέφεριν αλλά και όλος οργανισμός, για αυτό και αμέσως η ανακοίνωση της ESL αποτέλεσε «casus belli».

Tο αν θα επιλέξουν οι δώδεκα να παίξουν μέχρι τέλους το χαρτί τους θα μας φανερώσει πολλά για το ποδόσφαιρο της νέας εποχής που πάει να δημιουργηθεί.