Όταν ο Νίκος Γκάλης έλεγε αντίο…

Με τον τίτλο: «Έχασε το μπάσκετ τον Θεό του…» στο πρωτοσέλιδο της 30ης Σεπτεμβρίου 1995, η εφημερίδα «Φίλαθλος» αποχαιρέτησε τον Νίκο Γκάλη, όταν εκείνος ανακοίνωσε την αποχώρησή του από την ενεργό δράση. Την προηγούμενη μέρα, ο «Nick the Greek» έριξε και τυπικά τους τίτλους τέλους με μια επιστολή προς τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, αλλά αυτό είχε γίνει ουσιαστικά τον Οκτώβριο του 1994, στην αλήστου μνήμης αναμέτρηση του Παναθηναϊκού με τους Αμπελόκηπους.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

«Κάποτε θα γινόταν και αυτό. Στη ζωή όλα έχουν μια αρχή κι ένα τέλος. Πολλές φορές εξαρτάται από εμάς, πολλές φορές όχι. Ήθελα να σταματήσω αυτό που τόσο αγάπησα και αγαπώ, μέσα στο γήπεδο, γιατί πιστεύω πως ξέρω να παίρνω τις αποφάσεις τότε που πρέπει» ανέφερε στο ξεκίνημα της επιστολής και συνέχιζε: «Είμαι εγωιστής, αλλά δεν είναι εγωιστικό να πιστεύω μέχρι αυτή τη στιγμή ότι είμαι ελεύθερος και δεν ανήκω σε κανέναν. Φεύγω από το άθλημα που αγάπησα πικραμένος, με μόνη ικανοποίηση ότι ακόμη και σήμερα πολλοί πιστεύουν ότι μπορώ να αλλάζω τις ισορροπίες…».

Λόγια μεστά, αλλά και αιχμηρά για κάποιους από έναν άνθρωπο που αισθανόταν ελεύθερος, αλλά ταυτόχρονα και κατά μια έννοια ανήκε σε όλους μας. Γιατί είτε τον ξέραμε προσωπικά, είτε όχι, αισθανόμασταν ότι ήταν ένας δικός μας άνθρωπος. Για πολλούς λόγους, που δεν χρειάζεται να αναλυθούν στο συγκεκριμένο άρθρο. Όπως και τα κατορθώματά του σε όλα τα χρόνια της επαγγελματικής του καριέρας, που ολοκληρώθηκε τυπικά στις 29 Σεπτεμβρίου 1995.

Έχουν περάσει 21 χρόνια από τότε, που ο άνθρωπος, ο οποίος… περπατούσε στον αέρα, ο «Nick the Greek», αποφάσισε στα 38 του χρόνια να αποχωρήσει από το άθλημα. Το περίφημο «Γκαλόσημο» που είχε πει ο Φάνης Χριστοδούλου πρέπει να το πληρώνουμε για πάντα! Κάτι σχετικό είχε γράψει και ο Γιώργος Μαυρωτάς. «Όσοι έβγαλαν λεφτά από τον αθλητισμό την τελευταία 30ετία (όχι μόνο αθλητές) πρέπει να έχουν φωτογραφία του Γκάλη δίπλα στο κρεβάτι τους. Είναι ο ιδρυτής του επαγγελματικού αθλητισμού στην Ελλάδα». Τελεία και παύλα.

Ο Νίκος Γκάλης έφυγε όσο αθόρυβα ήρθε στην Ελλάδα το 1979 για να φορέσει τη φανέλα του Άρη, εν συνεχεία του Παναθηναϊκού και φυσικά της εθνικής ομάδας, την οποία ανέβασε στην κορυφή της Ευρώπης το 1987. Από τότε που αποχώρησε, έριξε «μαύρη πέτρα» και δεν ασχολήθηκε με τα δρώμενα του ελληνικού μπάσκετ. Ασφαλώς θα μπορούσε -και ίσως έπρεπε- να το κάνει ένας άνθρωπος με τέτοιο βεληνεκές (κάτι που ισχύει και για άλλους), αλλά ουδείς τον αδικεί. Γιατί δεν έχει να κάνει μόνο με τη θέληση, αλλά και τις συνθήκες.

Τι, δεν έκανε καλά; Εδώ περίμενε να περάσουν 18 χρόνια για να τιμηθεί, όπως πραγματικά άξιζε. Με καθυστέρηση πολλών (πάρα πολλών ετών), στο περιθώριο της προς τιμήν του εκδήλωσης από την ΚΑΕ Άρης, ανακοινώθηκε η απόφαση της Πολιτείας (τρικομματική κυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ) να μετονομάσει το «Αλεξάνδρειο Μέλαθρον» σε «Nick Galis Hall». Πριν από μερικούς μήνες, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ γνωστοποίησε την απόφαση μετονομασίας ΚΑΙ του κλειστού των ολυμπιακών εγκαταστάσεων σε «Νίκος Γκάλης».

Κι έτσι, θα δικαιωθεί έστω και ετεροχρονισμένα ο Γιώργος Λιάνης, ο οποίος ως Υφυπουργός Αθλητισμού το είχε προτείνει στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Βέβαια, η πρόταση έμεινε στο συρτάρι, αφού υπήρξε μπλόκο από την Ομοσπονδία. Βλέπετε η κόντρα ήταν μεγάλη. Δύο γήπεδα, λοιπόν, με το όνομα αυτού που άλλαξε το μπάσκετ στην Ελλάδα. Και καλώς έγινε έστω και με καθυστέρηση. Αλλά κι αυτός ο Παναγιώτης Γιαννάκης δεν αξίζει τίποτε;