Όταν ο νικητής αναγνωρίζει την αξία του ηττημένου, αλλά όχι το αντίθετο…

Η φετινή Euroleague ολοκληρώθηκε το βράδυ της Κυριακής στο «Σινάν Ερντέμ» της Κωνσταντινούπολης, με την Φενερμπαχτσέ να κατακτά πανάξια τον τίτλο για πρώτη φορά στην ιστορία της, αλλά και στην ιστορία του τουρκικού μπάσκετ και τον Ολυμπιακό να είναι ένας άξιος φιναλίστ, που έφτασε με το σπαθί του μέχρι το τέλος του δρόμου.

Γράφει ο Τάσος Νικολόπουλος

Όταν, η διοίκηση της τουρκικής ομάδας αποφάσισε το καλοκαίρι του 2013 να προσλάβει τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς και μαζί με τα κλειδιά να του δώσει και έναν πακτωλό εκατομμυρίων, ήθελε και ενδεχομένως ήξερε ότι με τον κορυφαίο του είδους, θα φτάσει κάποια στιγμή στη γη της επαγγελίας. Όπως και έγινε. Στον άρχοντα των δαχτυλιδιών, με τις εννιά πλέον κούπες με πέντε διαφορετικές ομάδες, πήρε τέσσερα χρόνια για να φτάσει στον στόχο. Κι ας δέχτηκε κριτική για το μπάσκετ που έπαιζε και τα χρήματα που ξόδευε.

Το έκανε με εμφατικό τρόπο και παρουσιάζοντας πρόοδο κάθε χρόνο. Το 2015 οδήγησε την ομάδα του στο Final 4 χάνοντας στον ημιτελικό, το 2016 έφτασε στον τελικό και έχασε την κούπα για ένα ριμπάουντ και το 2017 έφτασε στην πολυπόθητη κορυφή. Αυτό συνέβη γιατί δημιούργησε έναν σταθερό κορμό, παρότι δεν υπήρχε το τουρκικό στοιχείο, και γιατί φρόντισε να φορμαριστεί η ομάδα του στο πιο κατάλληλο σημείο. Γι’ αυτό είναι, άλλωστε, κορυφαίος. Γιατί ξέρει να πατάει το κουμπί όταν ακριβώς πρέπει. Η Φενέρ των play-offs και του Final 4 ήταν υπερηχητική και ένα κλικ ανώτερη από κάθε αντίπαλο που βρήκε μπροστά της.

Σίγουρα θα υπάρχουν διαφωνούντες και φωνές του τύπου: «Και εγώ με 500 εκατομμύρια που χάλασε σε τέσσερα χρόνια, θα το έπαιρνα κάποια στιγμή». Πριν πείτε αυτό, δείτε την αναλογία χρημάτων και τίτλων της ΤΣΣΚΑ Μόσχας όλα αυτά τα χρόνια και θα καταλάβετε. Γιατί δεν είναι όλα θέμα χρημάτων και αυτό το ξέρει ο «Ζοτς» καλύτερα απ’ όλους. Γιατί το ακριβό, δεν είναι απαραίτητα και ποιοτικό. Και οι επιτυχίες ήρθαν όταν «έχτισε», όχι όταν αγόρασε.

Όπως συνέβη με τον Ολυμπιακό. Οι «ερυθρόλευκοι» άρχισαν να έχουν επιτυχίες όταν μετακόμισε στο λιμάνι το 2010 ο Βασίλης Σπανούλης και αποφάσισαν να «χτίσουν» κάτι γύρω από έναν κορυφαίο αθλητή. Και έφτασαν να μετρούν σήμερα δύο τίτλους και άλλες δύο παρουσίες σε τελικό. Για την φετινή πορεία αξίζουν μόνο συγχαρητήρια στον Γιάννη Σφαιρόπουλο και τους παίκτες του, που κατόρθωσαν μέσα από μια επίπονη διαδικασία και κάτω από δύσκολες συνθήκες, κυρίως λόγω των τραυματισμών, να φτάσουν να διεκδικούν την κούπα. Μπορεί αυτή να μην ήρθε, αλλά ουδείς μπορεί να τους ψέξει.

Τα επιτεύγματα του Ολυμπιακού τα τελευταία χρόνια είναι πολύ μεγάλα και ουδείς μπορεί να το αμφισβητήσει, αλλά όπως οι αδερφοί Αγγελόπουλοι θέλουν να αναγνωρίζεται από φίλους και εχθρούς όσα έχει καταφέρει η «κορυφαία ομάδα την τελευταία 9ετία», οφείλουν και οι ίδιοι να αναγνωρίζουν και να παραδέχονται την ανωτερότητα του αντιπάλου. Διότι, δεν αρκεί να δίνεις συγχαρητήρια σε κάποιον και την ίδια ώρα να προσπαθείς να μειώσεις την επιτυχία του.

Οι δηλώσεις περί θαυμασμού και οι συγκρίσεις με τα επιτεύγματα του Ολυμπιακού ήταν εντελώς άστοχες. Άλλωστε, μεγαλύτερη σημασία έχει τι λες όταν έχεις χάσει, παρά όταν έχεις κερδίσει. Ας θυμηθούν οι αδερφοί Αγγελόπουλοι πόσα εκατομμύρια πέταξαν στη θάλασσα του Πειραιά από το 2004, που μπήκαν στον Ολυμπιακό και από το 2008 που ανέλαβαν πλήρως το τμήμα μπάσκετ και πόσες επιτυχίες είχαν. Όπως επίσης και το ότι ανέλαβαν μια ομάδα με τεράστιο μέγεθος και επιτυχίες την δεκαετία του 1990 και σε μια χώρα που ήξερε μπάσκετ.

Γι’ αυτό είναι άξια θαυμασμού η Φενερμπαχτσέ, που έφτασε σε αυτό το σπουδαίο επίτευγμα. Γιατί πριν τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς, οι Τούρκοι άκουγαν Euroleague και νόμιζαν ότι είναι συνταγή φαγητού, αλλά μέσα σε τέσσερα χρόνια από την πρόσληψη του «Ζοτς», την σήκωσαν. Γιατί έκαναν υπομονή, γνωρίζοντας ότι ο… τρελός ξέρει τον δρόμο καλύτερα από τον καθένα. Και γιατί αυτός, που ακόμη αποκαλείται από κάποιους «γκαστόνε», παραμένει κορυφαίος ακόμη και στις δηλώσεις, αναγνωρίζοντας με περισσή ειλικρίνεια την αξία του αντιπάλου. Κάτι που δεν έκανε ο ηττημένος κι ας έχασε τόσο καθαρά…