Όταν μια κόντρα φθείρει

Πρώτα απ’ όλα οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι το ποδόσφαιρο μας έχει διδάξει πως τα πάντα γίνονται, οπότε λογικά μπορεί να σκεφτεί κανείς πως αν Ρεάλ και Μπάρτσα γυρίσουν τα ματς την άλλη εβδομάδα, θα ισχύει αυτό που γράφεις; Έστω και αν υπάρξει μια μεγάλη ανατροπή σε ένα από τα δύο ζευγάρια (αν και πολύ δύσκολο), αυτό δεν αλλάζει την εικόνα που έχω εισπράξει στη φετινή σεζόν για τις τέσσερις ομάδες που έφτασαν μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ. Αυτό το εμφατικό 8-1 στη σούμα υπέρ των δύο γερμανικών συλλόγων, δεν αποτυπώνει μόνο την εικόνα των πρώτων αγώνων αλλά και σε ένα μεγάλο ποσοστό και την εικόνα των μονομάχων στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση μέχρι τώρα.

Το «κλειδί» κατά την δική μου οπτική για το πώς φτάσαμε σε αυτά τα αποτελέσματα και πιθανότατα σε έναν τελικό ανάμεσα σε δύο γερμανικούς συλλόγους, αποτελεί τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σαφέστατα και η «κόντρα» της Μπάγερν με την Ντόρτμουντ μέσα στα σύνορα της Γερμανίας, δεν έχει καμία σχέση με την ένταση και την προβολή, αλλά και το γενικότερο μπακ-γκράουντ που έχει το «κλασικο».

Μόνο που στην περίπτωση των δύο ισπανικών συλλόγων η κόντρα τους άρχισε να έχει και διαστάσεις έξω από το ποδόσφαιρο με διάφορες «κατινιές» και κιτς καταστάσεις. Κι ο μεταξύ τους ανταγωνισμός θεωρώ πως αντί να τους ωφελήσει ποδοσφαιρικά, μάλλον τους έκανε περισσότερο κακό σε πολλούς τομείς. Κι αν για την Μπαρτσελόνα υπάρχει και ο άγραφος κανόνας της ακμής και της παρακμής για την Ρεάλ, δεν υπάρχει καμία τέτοια δικαιολογία. Τρία χρόνια Μουρίνιο με απολογισμό ένα πρωτάθλημα και ένα Κύπελλο (που ίσως γίνουν δύο), δε νομίζω πως είναι και κάτι σπουδαίο.

Η Μπαρτσελόνα έχει ένα επιπλέον ελαφρυντικό, ώστε να δικαιολογήσει την συνολική φετινή της εικόνα και δεν είναι άλλο από την τεράστια κόπωση και φθορά που έχουν οι ποδοσφαιριστές της. Από την άλλη βέβαια, με τον Γκουαρντιόλα να είναι φευγάτος σχεδόν από τα μισά της χρονιάς πέρσι, θεωρώ πως κάποια πράγματα, δεν ακολούθησαν μια λογική συνέχεια. Η Μπάρτσα είναι μια ομάδα που βασίζεται στα δικά της παιδιά και τις Ακαδημίες της, πλην όμως ήταν φανερό πως χρειαζόταν ορισμένα βασικά πράγματα, ιδιαίτερα στο αμυντικό της κομμάτι, στη θέση του τερματοφύλακα, αλλά και στην μεσαία γραμμή δεν αποκτήθηκε ένας ποδοσφαιριστής που θα έδινε νέα πνοή και ανάσες σε Τσάβι και Ινιέστα. Το κενό που άφησε στον πάγκο ο Γκουαρντιόλα, θα το δείξει η μετέπειτα πορεία του πόσο μεγάλο ήταν. Ωστόσο με δεδομένα τα προβλήματα του Βιλανόβα, η ομάδα έμεινε στον αυτόματο… πιλότο με τα γνωστά αποτελέσματα.

Για τη Ρεάλ επιπρόσθετα θεωρώ πως η κατάκτηση του περσινού τίτλου, της έκανε μεγαλύτερο κακό, παρά καλό κι αυτό αποδεικνύεται φέτος. Το ζητούμενο από τον Μουρίνιο, δεν ξέρω ποιο ακριβώς ήταν τελικά. Ν’ ανακτήσει έστω και για μια χρονιά τα σκήπτρα στην Ισπανία από την Μπάρτσα ή να οδηγήσει την «βασίλισσα» στον πολυπόθητο 10ο τίτλο του Τσάμπιονς Λιγκ; Μεγάλο μέρος της σεζόν, αναλώθηκε στην κόντρα του με τον Κασίγιας, για προβλήματα πάντως που υπήρχαν από την αρχή της συνύπαρξης τους, αφού γενικώς οι σχέσεις τους δεν ήταν καλές εξ’ αρχής.

Επίσης κάτι άλλο που Ρεάλ και Μπαρτσελόνα δεν κατάφεραν να κάνουν στους αντιπάλους τους, ήταν να τους τρομάξουν, να προκαλέσουν το δέος που πάντοτε παίζει τον ρόλο του σε τέτοια παιχνίδια. Η «βασίλισσα» δεινοπάθησε και κατ’ εμέ δεν άξιζε και την πρόκριση με την Γιουνάιτεντ, προβλημάτισε και στον επαναληπτικό με την Γαλατά. Και χθες, πάνω που θαρρούσες πως το λάθος του Χούμελς θα γονατίσει τους Γερμανούς και πως η Ρεάλ με το γκολ που σημείωσε, στη χρονική στιγμή που το κατάφερε θα είχε τον πρώτο λόγο, έγινε έρμαιο της Μπορούσια.

Η Μπάρτσα βρέθηκε με την πλάτη στον τοίχο από τη Μίλαν, αλλά η απειρία Αλέγκρι και παικτών την γλίτωσαν από του χάρου τα δόντια. Όπως το ίδιο συνέβη και στην αναμέτρηση με την Παρί Σεν Ζερμέν. Στην Μπαρτσελόνα το όλο θρίλερ του τραυματισμού του Μέσι, η είσοδος του στο ματς με την Παρί προσδίδοντας χαρακτήρα «Ελ Σιντ» στην όλη παραφιλολογία εκείνου του παιχνιδιού, αλλά και το τι επακολούθησε τις επόμενες ημέρες, έκαναν τεράστια ζημιά στους «μπλαουγκράνα», αλλά και στην αντιμετώπιση του αγώνα με τη Μπάγερν. Οι «Βαυαροί» πέρα από τα καθαρά ποδοσφαιρικά στοιχεία του ματς, έμοιαζαν να έχουν διαβάσει το μάθημα τους απ’ έξω και ανακατωτά. Το πώς θα χτυπήσουν την Μπάρτσα, το πώς θα κλείσουν τον Μέσι και πώς θα ξεχαρβαλώσουν το τσίκι –τσίκι των Καταλανών. Οι «μπλαουγκράνα» δεχόντουσαν τα γκολ και έμοιαζαν ανήμποροι να κατανοήσουν, αυτό που τους συνέβαινε.

ΥΓ: Στο επόμενο κείμενο μου θα καταθέσω την άποψη μου και για την άλλη όψη του νομίσματος. Το πώς ο υγιής ανταγωνισμός, μπορεί να "γιγαντώσει" δύο συλλόγους, αλλά και το πώς μέσα απ’ αυτόν μπορούν ν’ «αναπνέουν» από κάθε άποψη και οι υπόλοιποι σύλλογοι που αγωνίζονται στο ίδιο Πρωτάθλημα και λέγεται Μπουντεσλίγκα.