Βελιγράδι, 7 Απριλίου 1999.
Δεκαοκτώ χρόνια από τότε που μια ποδοσφαιρική ομάδα αψήφησε τη λογική και ταξίδεψε στην καρδιά του πολέμου:
Για να δώσει το χέρι στους Σέρβους και δικαίωμα στους φίλους της να ισχυρίζονται ότι όντως «είναι διαφορετικό να είσαι ΑΕΚ»…
Γράφει ο Γιώργος Μαραθιανός
Η ιδέα του Δημήτρη Μελισσανίδη φάνηκε στην αρχή τρελή. Και αλήθεια είναι πως… ήταν λίγο. Μια ποδοσφαιρική ομάδα, καταμεσής του Πάσχα (Μεγάλη Τετάρτη) να ταξιδέψει οδικώς εκεί όπου κανένας δεν σκεφτόταν: Στο ρημαγμένο από τους βομβαρδισμούς των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ, Βελιγράδι.
Χωρίς… αντιαρματικά στο πούλμαν. Χωρίς εγγυήσεις (παρά τη συνεχή παρακολούθηση από τους δορυφόρους) ότι κάτι τραγικό αποκλείεται να της συνέβαινε. Αλλά με ψυχή να σταθεί στο πλάι ενός δοκιμαζόμενου λαού και να αποδείξει ότι δεν σφυρίζει αδιάφορα για τη «φωτιά στην αυλή του γείτονα»!
Και πόσο γρήγορα κατάλαβε τι μεγάλη υπόθεση ήταν αυτό… Από τις στάσεις που «αναγκαζόταν» να κάνει συνεχώς το πούλμαν της αποστολής -μόλις πέρασε τα σύνορα- προκειμένου να αποθεωθεί από Σέρβους που το περίμεναν.
Από το ψωμί και το αλάτι που της προσφέρονταν -όπως ορίζει το σερβικό έθιμο για την υποδοχή των φίλων. Από τα δάκρυα στα μάτια και τα «ευχαριστώ» ανθρώπων που έβλεπαν ότι κάποιος τους θυμήθηκε στα δύσκολα.
Και μετά τη θερμή υποδοχή του προέδρου Μίλαν Μιλουτίνοβιτς, το γήπεδο. Οι περίπου 15.000 Σέρβοι (αν και είχαν πωληθεί 40.000 εισιτήρια, μόνο τόσοι κατάφεραν λόγω της έλλειψης καυσίμων να φτάσουν στο γήπεδο) που υποδέχθηκαν τους ηρωικούς που ταξίδεψαν από την Αθήνα.
Και όλοι μαζί παρακολούθησαν τον Κέζμαν, τον Ίβιτς και τον Μπιέκοβιτς να «μάχονται» (τι τραγική ειρωνεία, δίπλα στα κατεστραμμένα από τους πυραύλους, κτίρια) με τον Ντέμη Νικολαΐδη, τον Τόνι Σαβέφσκι, τον Ηλία Ατματσίδη και τον δικό τους Μπράνκο Μιλοβάνοβιτς.
Κι αφότου τα γκολ των Κέζμαν (13’) και Πάρη Ζουμπούλη (26’) πανηγυρίστηκαν το ίδιο από την εξέδρα, εκείνη δεν άντεξε πάνω από 61 λεπτά να μην μπει μέσα και να τους αγκαλιάσει όλους.
Το ειρηνικότερο «ντου» που έγινε ποτέ σε γήπεδο έριξε την αυλαία του πιο συναισθηματικού αγώνα στα χρονικά. Και έβαλε αντάξιο επίλογο σε μια «χρυσή» σελίδα, που πάντα θα συναγωνίζεται εκείνες με τα αγωνιστικά κατορθώματα της ΑΕΚ.
Οι τότε δηλώσεις των Δημήτρη Μελισσανίδη και Ντέμη Νικολαΐδη δίνουν μια μικρή ιδέα του γιατί…
Δημήτρης Μελισσανίδης: «Είμαι συγκινημένος. Αυτά που ζω είναι δύσκολο να περιγραφούν με ακρίβεια. Όλη η Γιουγκοσλαβία άνοιξε την αγκαλιά της και μας υποδέχθηκε με τη φράση "Είσαστε αδέλφια μας". Έκλαιγαν στους δρόμους ανεμίζοντας ελληνικές σημαίες.
Μου έκαναν εντύπωση τα παιδιά. Βγήκαν από τα καταφύγια και ήρθαν στο γήπεδο. Μας ζητούσαν σημαίες της ΑΕΚ, μας έσφιγγαν τα χέρια, έκλαιγαν, μας έλεγαν ότι έγιναν οπαδοί της ΑΕΚ. Σίγουρα η ΑΕΚ έδωσε την ψυχή της, ένωσε τους χτύπους της καρδιάς της με τους δοκιμαζόμενους φίλους μας Γιουγκοσλάβους. Ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσαμε να κάνουμε».
Ντέμης Νικολαΐδης: «Δεν περιγράφονται τα συναισθήματα. Κάναμε αυτό που θέλαμε. Δώσαμε χαρά και ελπίδα σε αυτούς τους ανθρώπους που υποφέρουν από τις 24 Μαρτίου. Μακάρι να έρθει η ειρήνη, αυτό είναι το ζητούμενο. Αυτό που ζήσαμε δεν το συγκρίνω με κανέναν τίτλο, είναι διαφορετικό σαν εμπειρία από όλα τα άλλα. Όσους τίτλους κι αν πάρω, δεν γίνεται σύγκριση. Ήταν ανεπανάληπτο».
Οι παίκτες που συμμετείχαν στο ματς
ΠΑΡΤΙΖΑΝ (Λιούμπισα Τουμπάκοβιτς): Νταμιάνοβιτς, Κράσοβιτς, Σάβιτς, Σανόγεβιτς, Στογιάνοβιτς, Βούκοβιτς, Ίλιτς, Ίβιτς, Μπιέκοβιτς, Τόμιτς, Κέζμαν
ΑΕΚ (Όλεγκ Μπλαχίν): Ατματσίδης (29’ Μιχαηλίδης - 40’ Κουρκούνας), Κοπιτσής (40’ Κωστένογλου), Μπαμπούνσκι, Μιλοβάνοβιτς (42’ Καψής), Τσέκολι (45’ Ζήκος), Κατσαβός, Σαβέφσκι (32’ Κασάπης), Μαλαδένης, Καλιτζάκης, Ζουμπούλης, Νικολαΐδης
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
