Όποιος ξέρει την Εθνική, να σηκώσει το χέρι!

Η Εθνική μας θα πάρει ή όχι το αποτέλεσμα που θέλει στην Φινλανδία. Θα βγει ή δεν θα βγει πρώτη στον όμιλό της στο Nations League. Θα προκριθεί ή όχι στο Euro 2020. Ο Μίκαελ Σκίμπε θα μείνει ή δεν θα μείνει στον πάγκο της, στο προσεχές διάστημα θα γνωρίζουμε. Όλα αυτά είναι σημαντικά για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Αλλά άραγε, πόσο μεγάλη σημασία δίνουμε σε αυτά τα σημαντικά;

Του Θοδωρή Τσούτσου

Πιθανότατα, συνολικά ως ελληνικό ποδόσφαιρο, όχι και πολύ μεγάλη. Αυτό δεν το διαπιστώνει κανείς από τις άδειες εξέδρες του ΟΑΚΑ στον αγώνα με την Ουγγαρία. Δεν χρειάζεται να περιμένουμε να το διαπιστώσουμε ούτε και σε ένα επόμενο πιο σημαντικό ματς του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος, εντός έδρας. Για παράδειγμα με την Φινλανδία, όταν πιθανόν να κρίνεται τελεσίδικα πλέον η πρωτιά στον όμιλο.

Οι εξέδρες, συν πλην μερικές εκατοντάδες, θα είναι αντίστοιχα άδειες. Αυτό, όμως, είναι απλώς και μόνο το αποτέλεσμα. Όταν ο αγώνας Αστέρας - Παναθηναϊκός συγκεντρώνει καμιά 60αριά δημοσιογράφους από καμιά 40αριά διαφορετικά μέσα, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, sites και πάει λέγοντας, μέχρι και περιοδικά για εβδομαδιαία θέματα, αλλά στη συνέντευξη Τύπου του (όποιου αν θέλετε) Ομοσπονδιακού προπονητή, είτε pre-game είτε post-game, δεν πάνε ούτε δέκα, η απαξίωση της Εθνικής δεν χρειάζεται μεγαλύτερη ανάλυση.

Είναι προφανές ότι πρόκειται μόνο για ένα παράδειγμα, από τα πάρα πολλά. Η Εθνική πάει, έρχεται, παίζει, κερδίζει, χάνει, αποκλείεται, ξανασυγκεντρώνεται, αλλά όλο αυτό το κάνει μόνη της. "Ξεσκίζεται" συνήθως από όλους, αλλά στην πραγματικότητα ελάχιστοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν πια την πραγματικότητά της. Διότι στα αλήθεια, σχεδόν κανείς δεν ασχολείται μαζί της.

Ο Μίκαελ Σκίμπε μπορεί σύντομα να φύγει όπως λέγεται, σωστό ή λάθος είναι μια άλλη συζήτηση, αλλά στην ουσία κανείς μας δεν θα τον έχει ποδοσφαιρικά καταλάβει, παρά το γεγονός ότι σε λίγες ημέρες συμπληρώνει τρία χρόνια στον πάγκο της Εθνικής μας. Διότι κανείς (μας) δεν φρόντισε να τον μάθει ώστε να τον συστήσει.

Ούτε δέκα δημοσιογράφοι στην αίθουσα Τύπου την παραμονή του αγώνα που όλοι μάλιστα λέγαμε ότι είναι σημαντικός και πως μπορεί να κρίνει και το μέλλον του(!), σε μία χώρα που μόνο τα αθλητικά μέσα είναι δεκάδες και δεκάδες, είναι τραγικός απολογισμός. Είναι και κάτι ακόμη. Είναι η επιβεβαίωση ότι κανείς (μας) δεν έχει δικαίωμα να κουνάει το δάχτυλο σε κανέναν από αυτούς τους χιλιάδες που πλέον έχουν γυρίσει την πλάτη στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα.

Η Εθνική ομάδα των Ελπίδων, U21 είναι η επίσημη ονομασία της για όσους δεν το γνωρίζουν και πιθανότατα θα είναι αρκετοί αυτοί, πήγε την Παρασκευή (12/10) κάπου στην Κροατία, μόνη της, ολομόναχη για την ακρίβεια, για να παίξει μια ολόκληρη πρόκριση στα τελικά του Euro 2019. Κανείς δεν ασχολήθηκε. Θα βλέπαμε σε κάποιο live ποιος έβαλε το γκολ, αν ήταν και της "ομάδας μας" μια χαρά θα βόλευε για κανένα θεματάκι και τέλος.

Εκεί θα εξαντλείτο το ενδιαφέρον του ελληνικού ποδοσφαίρου, μέρος αυτού είμαστε όλοι μας, για τα παιδιά που θεωρητικά αποτελούν το μέλλον του. Η Εθνική Ελπίδων πήγε μόνη της, έχασε μόνη της, επέστρεψε μόνη της και μόνη της θα πάει να κερδίσει την Λευκορωσία την Δευτέρα (15/10) στο Περιστέρι, για να διεκδικήσει είτε την απευθείας πρόκριση είτε μέσω μπαράζ. Μόνη της, χωρίς κανένα ενδιαφέρον, χωρίς καμία προβολή ή στήριξη. Μόνο με οπαδική ταυτότητα, αυτή που κουβαλούν οι νεαροί διεθνείς, ανάλογα με το σε ποιον σύλλογο έχουν υπογράψει συμβόλαιο...

Η Εθνική δεν ήταν καλή με την Ουγγαρία. Αλήθεια δεν ήταν καλή, οι ίδιοι οι παίκτες το γνωρίζουν καλύτερα από όλους μας. Αλλά άραγε, πόσους αφορά αυτό, σε μια χώρα που θέλει να λέγεται ποδοσφαιρική, που έχει βγει στους δρόμους κατά μιλιούνια (που λένε) για ποδοσφαιρικές επιτυχίες και που γεμίζει τα καφενεία με ποδοσφαιρικές συζητήσεις; Πόσους;

Πάντως σίγουρα όχι εκείνους που ζουν για τη στιγμή που θα δουν άδειο το ΟΑΚΑ, τον Τζιόλη να μπαίνει, το φτωχό 1-0, το μόλις 3 τελικές, μόνο και μόνο για να την κατακεραυνώσουν!