Όλοι οι καλοί, δεν χωράνε!

Το ελληνικό ποδόσφαιρο, λέγαμε, ξαναβρήκε τον Έλληνα ποδοσφαιριστή. Αυτό τουλάχιστον έδειξαν οι ευρωπαϊκοί αγώνες των ελληνικών ομάδων αυτό το διάστημα, οι οποίοι πλέον είναι τρεις περισσότεροι σε σχέση με εκείνο το κείμενο και μάλιστα, ιδιαίτερα επιτυχημένοι μετά τις νίκες ΑΕΚ και Ολυμπιακού και την εκτός έδρας ισοπαλία του ΠΑΟΚ.

Του Θοδωρή Τσούτσου

Όσα λέγαμε τότε, γιατί φαινόταν το πράγμα, απλώς επιβεβαιώθηκαν και μία εβδομάδα μετά. Κλωναρίδης, Μπακασέτας τα γκολ της ΑΕΚ, δύο ο Φορτούνης, εξαιρετικός ο Πέλκας και πάει λέγοντας. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής μοιάζει να έχει μία τεράστια ευκαιρία αυτή τη σεζόν. Χρειάζεται να αξιλογήσει τη σημασία της και τελικά να την αξιποιήσει προς όφελός του.

Η κουβέντα, όμως, πλέον πάει και στην Εθνική ομάδα, η οποία μάλιστα πολύ σύντομα θα έχει και επίσημες υποχρεώσεις. Έχει σημασία τι άφησε ο Μίκαελ Σκίμπε πριν λίγους μήνες στους αγώνες μπαράζ και τον αποκλεισμό από την Κροατία ή έστω στα "σκοτωμένα" φιλικά με Ελβετία, Αίγυπτο και Σαουδική Αραβία που ακολούθησαν και τι θα συναντήσει τον Σεπτέμβριο για τους αγώνες του Nations League με Εσθονία και Ουγγαρία.

Ειδικά στη θέση των μεσοεπιθετικών (και των τερματοφυλάκων αλλά ας μην την φτάσουμε ακόμη εκεί την κουβέντα) το πράγμα έχει μπλέξει αρκετά. Ευχάριστα, σε πρώτη ανάγνωση. Διότι ο ομοσπονδιακός προπονητής μοιάζει να έχει περισσότερες πραγματικά καλές επιλογές για τις θέσεις. Μόνο που το περιβάλλον του ελληνικού ποδοσφαίρου και ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ή κυρίως διαχειρίζεται την Εθνική μας, δεν εγγυάται ότι στα αλήθεια αυτό είναι για καλό...

Εμείς, για την ώρα, ας το υποθέσουμε. Πριν φτάσουμε στα παιδιά που αυτές τις ημέρες κάνουν εξαιρετικά πράγματα με τις ελληνικές ομάδες στην Ευρώπη, ας μην ξεχνάμε ότι για τις συγκεκριμένες θέσεις υπάρχουν Έλληνες ποδοσφαιριστές που αγωνίζονται στο εξωτερικό. Ο Δώνης, που έχει κάνει εντυπωσιακή εκκίνηση στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Ο Καρέλης, που επίσης είναι πολύτιμος και έχει πια επιστρέψει - και στην Εθνική - από τον τραυματισμό του.

Σε αυτούς, λοιπόν ή και σε κάποιους ακόμη, έρχονται να προστεθούν παλιοί και νέοι με ένα κοινό σημείο αναφοράς. Πως όλοι τους δείχνουν να βρίσκονται σε εξαιρετική κατάσταση. Το είδαμε σε σειρά αγώνων πια. Δεν είναι ούτε εικασία, ούτε πρόκειται για συμπέρασμα που προκύπτει από οπαδικό ή πατριωτικό κριτήριο. Είναι η πραγματικότητα.

Ο Φορτούνης. Ο Χριστοδουλόπουλος. Ο Μάνταλος. Ο Μπακασέτας. Τα παιδιά του ΠΑΟΚ, με τον Πέλκα της μικρής ακόμη συμμετοχής στην Εθνική και τον Λημνιό της δίκαιης προσμονής του να κληθεί. Όλοι τους σκοράρουν. Όλοι τους μοιράζουν. Όλοι τους καθοριστικοί στις προκρίσεις και τις ευρωπαϊκές νίκες των ομάδων τους. Όλοι να "κοιτάζουν" τον Σκίμπε και να ζητάνε με αγωνιστικά και μόνο κριτήρια τη θέση.

Έξι και δύο οχτώ. Τουλάχιστον οχτώ για το πολύ τρεις θέσεις. Με λίγα λόγια, όλοι οι καλοί... δεν χωράνε. Δεν γίνεται. Μπορούν, όμως, όλοι στη διαδρομή να είναι πολύτιμοι. Χρήσιμοι. Αρκεί καταρχάς να συνεχίσουν έτσι. Αλλά επίσης να αντιληφθούν και οι ίδιοι και το περιβάλλον των ομάδων τους, όταν στο πρώτο ματς κάποιοι δεν θα είναι στην 11άδα ή δεν θα παίξουν και καθόλου, πως η προσφορά στην Εθνική, δεν είναι μόνο όταν αγωνίζεσαι. Είναι και όταν είσαι μέλος της, ακόμη και αν σκοράρει εκείνος που σού πήρε τη θέση.

Ότι επίσης η διαδρομή αναγέννησης που παλεύει να διαγράψει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα δεν σταματά τον Σεπτέμβριο ή τον Οκτώβριο. Ούτε το 2018. Ούτε το 2019. Έχει δρόμο μπροστά της. Και επιπλέον, να αντιληφθούμε όλοι μας και κυρίως οι σύλλογοι στους οποίους ανήκουν οι παίκτες, διότι το έχουμε αυτό το "κουσούρι", ότι καλύτεροι δεν είναι... αυτοί που δεν παίζουν. Όπως συνηθίζουμε να γκρινιάζουμε. Πολύ περισσότερο, δεν είναι καλύτεροι προτού καν παίξουν οι υπόλοιποι...