Όλοι μας και... μόνοι τους!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Η προσπάθεια της Πολιτείας να εξασφαλίσει πόρους, μέσω του τηλεοπτικού συμβολαίου, σε ανώνυμες ποδοσφαιρικές εταιρίες, έχει δημιουργήσει μεγάλη κουβέντα. Η μεγαλύτερη έχει να κάνει με το αν υπάρχει αθέμιτος ανταγωνισμός με τις ομάδες που έκαναν από μόνες τους τις εμπορικές συμφωνίες. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για επιχειρηματικότητα, μπορεί να είναι σημαντική αυτή η συζήτηση. Αλλά αν θέλουμε να μιλήσουμε για αθλητισμό, δεν είναι η πιο κρίσιμη.

Οι επιτυχίες των αθλητών μας τις τελευταίες ημέρες έχουν γίνει δεκτές από την "επίσημη σκηνή" της χώρας με ικανοποίηση. Ίσως και με ανακούφιση, σε ένα δύσκολο καλοκαίρι για την ελληνική κοινωνία και σε μια επίσης πολύ δύσκολη συγκυρία. Στην πραγματικότητα, όμως, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι αποτελούν ακόμη ένα "χτύπημα" για εκείνη. Όχι μεμονωμένα, αλλά στο σύνολό της, δεν υπάρχουν... κομματικά σε αυτά (κατά το δεν υπάρχουν οπαδικά όπως λέγεται), είτε πρόκειται για την κεντρική πολιτική σκηνή, είτε για την τοπική αυτοδιοίκηση πρώτου και δευτέρου βαθμού.

Τη στιγμή που η Πολιτεία, λοιπόν, κάνει τον ντελάλη εταιριών για να συγκεντρώσει χρήματα για αυτές, κάποιοι αθλητές με τους οποίους ποτέ δεν ασχολήθηκε κανείς, χωρίς καμία υποστήριξη, κυρίως χωρίς στήριξη, με ελάχιστους οικονομικούς πόρους, με συνήθως άθλιες συνθήκες προετοιμασίας και εκγύμνασης, χαρίζουν επιτυχίες στη χώρα.

Αυτό, που θα έπρεπε να είναι πιο αθλητισμός, δεν υπάρχει πουθενά στην κατεύθυνση των φορέων. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει στην κατεύθυνση ούτε του δικού μας μυαλού, μέχρι να έρθει κάποια "εθνική επιτυχία" για να ασχοληθουμε. Και είναι πιο αθλητισμός όχι γιατί είναι πιο σημαντικό να πηδάς ψηλά και μακριά, να τρέχεις γρήγορα, να έχεις καλό service, από το να κλωτσάς την μπάλα. Πιο αθλητισμός, διότι είναι ένας αθλητισμός που προκύπτει μόνο από την αγάπη για αυτόν.

Ένας αθλητισμός που τον πληρώνεις από την τσέπη σου, τουλάχιστον στο μεγαλύτερο ποσοστό και που τελικά σού προσφέρει απλώς και μόνο μια ανθοδέσμη και μια χειραψία στην υποδοχή στο αεροδρόμιο. Την οποία - συνήθως - δεν θέλεις κιόλας. Το κείμενο δεν θα συμπεριλάβει ονόματα. Άλλωστε, στο όνομα των παιδιών που κατακτούν τα μετάλλια και τις νίκες τα τελευταία 24ωρα, εκπροσωπούνται όλοι οι αθλητές που έφτασαν να γίνουν αθλητές μόνο με τη δική τους προσπάθεια και τη συνδρομή των δικών τους ανθρώπων.

Ασφαλώς και υπάρχουν πολλοί σοβαροί τομείς στους οποίους χρειάζεται η χώρα να δώσει προτεραιότητα στην οικονομική της διαχείριση. Υγεία, παιδεία, κοινωνική δράση. Το κακό είναι ότι ποτέ δεν πήγε το μυαλό κανενός ότι ο αθλητισμός θα μπορούσε να είναι ανάμεσα σε αυτές τις προτεραιότητες.

Αν ήταν, θα δημιουργούσε και υγιείς ανθρώπους και με παιδεία και θα λειτουργούσε ως κοινωνικό αγαθό. Διότι πριν από νικητές και πρωταθλητές, θα δημιουργούσε ανθρώπους. Αντί για αυτό, η Πολιτεία, ανεξαρτήτως κομματικής απόχρωσης, άρα και τώρα και πριν και μάλλον στο μέλλον, μειώνει συνεχώς την ενίσχυση στον αθλητισμό. Στους αθλητές, στις υποδομές, στον εξοπλισμό, στις μετακινήσεις, στις αποστολές, σε όλα.

Μπροστά σε αυτή τη συζήτηση, εκείνη που έχει να κάνει με εμπορικές συμφωνίες και επιχειρήσεις θα έπρεπε να ωχριά. Αλλά μοιάζει ακόμη και τώρα να είναι όχι απλώς η πιο σπουδαία στο μυαλό τους (μας), αλλά η μοναδική. Τουλάχιστον, όμως, να μην μας λένε κι από πάνω ότι στόχος τους είναι να στηρίξουν τον ελληνικό αθλητισμό. Φανταστείτε πώς ακούγεται στα αυτιά εκείνων που βρίσκονται αυτές τις ημέρες στο βάθρο και θέλουν να ακούσουν τίποτε άλλο, παρά μόνο τον Εθνικό Ύμνο.