Οι «προδότες» του «clasico» (pics/video)

Με αφορμή το «clasico» του Σαββάτου, το sport-fm.gr κάνει μια αναδρομή στο παρελθόν και σας παρουσιάζει τους 34 παίκτες και τους 2 προπονητές που έχουν «υπηρετήσει» και τους δύο συλλόγους, είτε με απευθείας μεταγραφή, είτε με κάποια άλλη ομάδα ως ενδιάμεσο σταθμό στην καριέρα τους.

Η αρχή έγινε το 1902 με τον Αλφόνσο Αλμπένιθ και η τελευταία «υπόθεση» χρονολογείται πριν από 9 χρόνια, με πρωταγωνιστή τον Χαβιέρ Σαβιόλα. Από την ελεύθερη μετακίνηση του Αργεντινού και έπειτα, υπάρχει μια άτυπη συμφωνία μεταξύ των δύο συλλόγων, βάσει της οποίας η μια δε θα παίρνει παίκτες από την άλλη.

Ας ξετυλίξουμε όμως το κουβάρι των 34 παικτών (20 από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ και 14 από την Ρεάλ στη Μπαρτσελόνα) και των 2 προπονητών που εργάστηκαν και στους δύο συλλόγους, σε διάστημα 105 χρόνων (1902-2007).

Plus, οι παίκτες που συνυπήρξαν σε άλλη ομάδα στο παρελθόν, αλλά και αυτοί που εξακολουθούν να συνυπάρχουν, στα αντιπροσωπευτικά συγκροτήματα των πατρίδων τους.

Από την Μπαρτσελόνα στη Ρεάλ Μαδρίτης

Στις 23 Μαΐου του 1902, ο 16χρονος τότε Αλφόνσο Αλμπένιθ έγινε ο πρώτος παίκτης στην ιστορία που αφήνει τη μια ομάδα (Μπαρτσελόνα) για να ενταχθεί στην άλλη (Ρεάλ Μαδρίτης). Ο λόγος, όμως, δεν ήταν ακριβώς ποδοσφαιρικός. Ο Αλφόνσο, γιος του διάσημου πιανίστα Ισαάκ Αλμπένιθ, μετακόμισε στην πρωτεύουσα λόγω σπουδών και η Ρεάλ άδραξε την ευκαιρία να τον αποκτήσει. Αργότερα έγινε διευθυντής του συλλόγου και πρώτος πρόεδρος της εθνικής σχολής διαιτησίας.

Την ίδια διαδρομή, ακολούθησαν την πρώτη 15ετια του 20ου αιώνα ο Χοσέ Κιράντε (επέστρεψε το 1910 στην Μπαρτσελόνα και αργότερα διατέλεσε προπονητής της Ρεάλ Μαδρίτης τη σεζόν 1929-30, που ήταν η πρώτη του ισπανικού πρωταθλήματος), ο Αρσένιο Κομαμάλα (πήγε στη Ρεάλ ως... αντίδραση, λόγω της κατά τη γνώμη του άδικης απομάκρυνσης του Κιράντε στη δεύτερη θητεία του στους «μπλαουγκράνα») και ο Βάλτερ Ροζίτσκι.

Ο τελευταίος, έφυγε από τη Μαδρίτη το 1915 μετά το ξέσπασμα του Α' παγκοσμίου πολέμου, εντάχθηκε στο γερμανικό στρατό και έχασε τη ζωή του σε μια από τις μάχες για την ανεξαρτησία. Στο μουσείο της Ρεάλ Μαδρίτης, το όνομά του βρίσκεται δίπλα από αυτό του Σαντιάγκο Μπερναμπέου και κάτω από το επίθετό του αναγράφεται η λέξη Πολωνία, την οποία φαίνεται πως δήλωνε σαν χώρα καταγωγής του.

Ακολούθησε ο θρυλικός τερματοφύλακας Ρικάρντο Θαμόρα, ο οποίος ενδιάμεσα αγωνίστηκε στην Εσπανιόλ. Εις μνήμην του, έχει δημιουργηθεί μάλιστα το ομώνυμο βραβείο «Θαμόρα», που απονέμεται ετησίως στον τερματοφύλακα με τα λιγότερα γκολ παθητικό στο ισπανικό πρωτάθλημα.

Τη σκυτάλη πήρε ο Μαριάνο Γκαρσία ντε λα Πουέρτα, ο Χοακίν Ναβάρο Περόνα (1949) και εν συνεχεία ο επονομαζόμενος ως «μάγος» Ζοσέπ Σαμιτιέρ. Είναι μέχρι και σήμερα ο τρίτος σκόρερ στην ιστορία της Μπαρτσελόνα, ως σκάουτερ «έφερε» στη Βαρκελώνη τον Λαντισλάου Κουμπάλα, αλλά τη δεκαετία του '50, όντας καλός φίλος του δικτάτορα Φράνκο, κατηγορήθηκε ως «πράκτορας» στην υπόθεση «αρπαγής» του Αλφρέδο ντι Στέφανο από την Ρεάλ Μαδρίτης. Παρόλα αυτά, παραμένει μια θρυλική φιγούρα στην ιστορία των Καταλανών.

Ακολούθησαν ο Αλφόνο Ναβάρο (1950), ο Τζούστο Τεχάδα (1961), ο Βραζιλιάνος Εβαρίστο (1962), ο Βέλγος Φερνάντ Γκόβαερτς (1965), ο Γερμανός Μπερντ Σούστερ (1988, τη σεζόν 2007-08 κάθισε στον πάγκο των «μερένγχες»), ο Λουίς Μίγια (1990), Φερνάντο Μουνιόθ (1992), ο μαγικός Δανός Μίκαελ Λάουντρουπ (1994, που ήταν μέλος της «Dream Team» του Γιόχαν Κρόιφ, το '94 ήρθε σε ρήξη με τον Ολλανδό και πήγε στη Ρεάλ, με την οποία κατέκτησε πέντε σερί πρωταθλήματα) και ο Μιγκέλ Σολέρ, με ενδιάμεσο σταθμό της καριέρας του τη Σεβίλλη.

Ο Λούις Φίγκο

Ο 21ος αιώνας ξεκίνησε με την πιο πολυσυζητημένη, την πιο αμφιλεγόμενη απευθείας μεταγραφή ποδοσφαιριστή από τον ένα σύλλογο στον άλλο, μια μεταγραφή που δίχασε μια ολόκληρη υφήλιο. Μιλάμε φυσικά για τον Λούις Φίγκο, ο οποίος τον Ιούλιο του 2000 μετακινήθηκε στην Ρεάλ Μαδρίτης, έναντι του -τότε ποσού ρεκόρ- των 53.600.000 ευρώ. Η μεταγραφή του, αποτέλεσε ουσιαστικά την αυγή της εποχής των «Galactico», στην πρώτη θητεία του Φλορεντίνο Πέρεθ στον προεδρικό θώκο του συλλόγου. Η επιστροφή του στο «Καμπ Νου» ως αντίπαλος συνοδεύτηκε με υβριστικά πανό, δεκάδες αντικείμενα στον αγωνιστικό χώρο (μέχρι και... γουρουνοκεφαλή του πέταξαν) και αδιάκοπη γιούχα σε κάθε άγγιγμα της μπάλας.

Το ίδιο καλοκαίρι η Ρεάλ Μαδρίτης απέκτησε επίσης των πρώην «μπλαουγκράνα» Άλμπερτ Κελάδες (την περασμένη σεζόν είχε αγωνιστεί στην Θέλτα Βίγκο, μετά την αποχώρηση του από τους Καταλανούς), δύο χρόνια αργότερα τον Ρονάλντο (το καλοκαίρι του 1997 είχε πάει από την «Μπάρτσα» στην Ίντερ) και τέλος, το 2007, τον Χαβιέρ Σαβιόλα με απευθείας μεταγραφή αλλά χωρίς να πληρώσει, αφού ο Αργεντινός είχε μείνει ελεύθερος. Ο βραχύσωμος επιθετικός δε στέριωσε στη Μαδρίτη, μεταγράφηκε στη Μπενφίκα και τη σεζόν 2013-14 πέρασε από την Ελλάδα για λογαριασμό του Ολυμπιακού, σκοράροντας 14 γκολ σε 35 συμμετοχές.

Η μεταγραφή του Σαβιόλα μπορεί να μην είχε μεγάλο αντίκτυπο στο αγωνιστικό επίπεδο, αφού μέτρησε ελάχιστες συμμετοχές με την Ρεάλ Μαδρίτης, αποτέλεσε όμως την αφορμή για μια άτυπη συμφωνία μεταξύ των δύο συλλόγων, κατά την οποία η μια δε θα παίρνει παίκτες από την άλλη. Ήταν, συνεπώς, το τελευταίο «κοινό επεισόδιο» των δύο ομάδων.

Από την Ρεάλ Μαδρίτης στην Μπαρτσελόνα

Στην αντίπερα όχθη, η αρχή έγινε το 1905, όταν ο Λουτσιάνο Λιζαράγα άφησε τη Ρεάλ Μαδρίτης για την Μπαρτσελόνα, οι ιστορικές καταγραφές όμως σχετικά με τον Ισπανό μέσο είναι ελάχιστες και συγκεχυμένες. Τον Λιζαράγα ακολούθησε ο Τσαρλς Γούαλας (1908), ο Ένρι Νόρμαντ (1908), ο Χοσέ Άνχελ Μπεραόντο (1909, με ενδιάμεσο σταθμό τη Κλαμπ Κικλίστα και τη Ρεάλ Σοσιεδάδ), ο Χουάν Χιλάριο Μαρέρο Πέρεθ, γνωστός ως Χιλιάριο (1939), ο Ζόσεπ Κανάλ (1945), ο Χέσους Μαρία Περέδα (1961, με ενδιάμεση ομάδα τη Σεβίλλη) και ο Γάλλος Λουσιέν Μούλερ (1965).

Η επόμενη μετακίνηση έγινε μετά από 15 χρόνια, με πρωταγωνιστή τον Λορέντσο Αμαντόρ (ενδιάμεσος σταθμός την Έρκουλες). Ακολούθησαν το 1994 ο πρώην προπονητής της Πόρτο, Ζουλέν Λοπετέγκι (ενδιάμεσος σταθμός η Λογρόνες) και ο Γκεόργκι Χάτζι (ενδιάμεσος σταθμός η Μπρέσια), ο Κροάτης Ρόμπερτ Προσινέτσκι (1995, ενδιάμεσος σταθμός η Ρεάλ Οβιέδο) και το 1996 η δεύτερη πιο αμφιλεγόμενη μετακίνηση -αλλά πρώτη χρονικά- μετά από αυτή του Λούις Φίγκο.



Ο Λουίς Ενρίκε

Το καλοκαίρι του '96, λοιπόν, η Μπαρτσελόνα εκμεταλλεύτηκε τη κωλυσιεργία της Ρεάλ Μαδρίτης σχετικά με την ανανέωση του συμβολαίου του Λουίς Ενρίκε και έκανε κάτοικο Βαρκελώνης τον Αστουριανό επιθετικό. Η άφιξή του δεν έτυχε ένθερμης υποδοχής, με τους οπαδούς της «Μπάρτσα» να είναι αρχικά αρνητικοί, κυρίως λόγω ενός πανηγυρισμού του σε μια νίκη των Μαδριλένων επί των Καταλανών. Γρήγορα, όμως, κατάφερε να κερδίσει μια θέση στη καρδιά τους, έγινε αρχηγός της ομάδας και στα οκτώ χρόνια παρουσίας του σε αυτή, κατέκτησε επτά τίτλους. Εδώ και ενάμισι χρόνο είναι προπονητής της Μπαρτσελόνα, την οποία οδήγησε πέρυσι στην κατάκτηση του τρεμπλ.

Ακολούθησε το 1999 ο μετέπειτα επιθετικός του Ολυμπιακού, Ντάνιελ Γκαρσία Λάρα (έχοντας περάσει από την Μαγιόρκα), το 2000 ο Αλφόνσο Πέρεθ (με ενδιάμεσο σταθμό την Ρεάλ Μπέτις) και τέλος, το 2004, ο Καμερουνέζος Σάμουελ Ετό. Η Ρεάλ θεώρησε πως η πρόταση ύψους 24 εκ. ευρώ της Μπαρτσελόνα ήταν αρκετά υψηλή για να την ματσάρει και συν του γεγονότος ότι δεν είχε θέσει ξένου στο ρόστερ της, αποφάσισε να αποσυρθεί. Αυτό, αποδείχθηκε μέγιστο λάθος, καθώς ο Ετό έκανε σπουδαία καριέρα με τη φανέλα των Καταλανών, σκοράροντας 129 γκολ σε 201 συμμετοχές.

Οι κοινοί προπονητές

Μπορεί 34 παίκτες να έχουν κάνει είτε με τον ένα, είτε με τον άλλο τρόπο τη διαδρομή Βαρκελώνη - Μαδρίτη ή Μαδρίτη - Βαρκελώνη, οι προπονητές που έχουν εργαστεί και στους δύο συλλόγους, ωστόσο, είναι μονάχα δύο.

Το 1947, ο Ενρίκε Φερνάντες Βιόλα επέστρεψε στην Ισπανία και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της Μπαρτσελόνα. Με παίκτες στο ρόστερ του όπως ο Ράμαγιετς, ο Βελάσκο και ο Μπασόρα, βοήθησε την ομάδα να κατακτήσει δύο σερί πρωταθλήματα, το 1948 και το 1949. Στην τρίτη του σεζόν, κατέκτησε μεν το Κύπελλο Λατίνα, οι «μπλαουγκράνα» όμως έμειναν στην 5η θέση του βαθμολογικού πίνακα στο πρωτάθλημα και ο Βιόλα αντικαταστάθηκε το καλοκαίρι από τον Φερνάντο Ντάουτσικ.

Εν συνεχεία δούλεψε για μια διετία στη Νασιονάλ και τη σεζόν 1953-54 πέρασε από την Ρεάλ Μαδρίτης κατακτώντας το ισπανικό πρωτάθλημα, με την πρώην ομάδα του, Μπαρτσελόνα, να μένει στη δεύτερη θέση.



Ο Ράντομιρ Άντιτς

Δεύτερος και τελευταίος μέχρι σήμερα, ο Ράντομιρ Άντιτς. Το Μάρτιο του 1991 κάθισε στον πάγκο της Ρεάλ, αντικαθιστώντας τον Αλφρέδο ντι Στέφανο που «πλήρωσε» τον ευρωπαϊκό αποκλεισμό από την Σπαρτάκ Μόσχας του Όλεγκ Ρομάντσεβ. Δεν πρόλαβε να κάνει ουσιαστικές αλλαγές, κατάφερε ωστόσο να πείσει τη διοίκηση πως αξίζει μια ευκαιρία.

Ανανέωσε, έτσι, το συμβόλαιο του για έναν ακόμα χρόνο, το πρώτο μισό της επόμενης σεζόν ωστόσο η Ρεάλ Μαδρίτης απογοήτευσε, με αποτέλεσμα ο Άντιτς να αποτελέσει παρελθόν στις 27 Ιανουαρίου του 1992.

Εν συνεχεία εργάστηκε για μια τριετία στην Ρεάλ Οβιέδο, για πέντε, αλλά όχι συνεχόμενα χρόνια στην Ατλέτικο Μαδρίτης και μετά από μισή σεζόν στην Οβιέδο, τον Ιανουάριο του 2001, αντικατέστησε στην ηγεσία της Καταλανών τον απολυθέντα Λουίς Φαν Χάαλ. Αποχώρησε το καλοκαίρι, χωρίς να έχει κάνει κάτι το ιδιαίτερο, με τον Φρανκ Ράικαρντ να τον διαδέχεται.

Συμπαίκτες σε άλλα μέρη



Κριστιάνο - Πικέ στην Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ

Πλην των διεθνών Ισπανών, συμπαίκτες έχουν υπάρξει στο παρελθόν (ή συνεχίζουν να υπάρχουν στις εθνικές τους ομάδες), ο Ντάνι Άλβες με τον Σέρχιο Ράμος (Σεβίλλη, 2004-05), ο Ζεράρ Πικέ με τον Κριστιάνο Ρονάλντο (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, 2004-06, 2007-08), ο Νεϊμάρ με τον Ντανίλο (Σάντος, 2010-11), ο Ντούγκλας με τον Κασεμίρο (Σάο Πάολο, 2012-13), ο Τερ Στέγκεν με τον Κρόος (εθνική Γερμανίας), ο Νεϊμάρ με τον Μαρσέλο (εθνική Βραζιλίας) και ο Ράκιτιτς με τους Μόντριτς και Κόβασιτς (εθνική Κροατίας).

Ο Λούις Φίγκο με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα



H επιστροφή του Πορτογάλου στο «Καμπ Νου»



Το γκολ του Λουίς Ενρίκε κόντρα στην Μπαρτσελόνα



Τα γκολ του Λουίς Ενρίκε κόντρα στην Ρεάλ Μαδρίτης



Επιμέλεια: Μάρκος Κατριτζιδάκης

ON DEMAND: Όλα τα ρεπορτάζ στο επίσημο κανάλι του bwinΣΠΟΡ FM στο youtube