Οι...πρίγκιπες του Περιστερίου και τα νερά που στάζουν

Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Πέρασαν οκτώμισι χρόνια από τον Μάιο του 2001 και εκείνο τον αλησμόνητο ημιτελικό των πλεϊ-οφ της Α1, ανάμεσα στο Περιστέρι και τον Ολυμπιακό. Στο κλειστό της «Τζον Κένεντι» μερικά αμούστακα παιδιά που αργότερα θα έγραφαν την δική τους ιστορία στο ελληνικό μπάσκετ, πάλευαν στα ίσια να κάνουν την πρώτη νίκη κόντρα στους «ερυθρόλευκους» των Ράτζα και Ρίβερς, αλλά ο τελευταίος έκανε το καλύτερό του παιχνίδι στην χρονιά και οι Πειραιώτες έκαναν και με την βοήθεια κάποιων σφυριγμάτων το 1-0.

Το δεύτερο ματς στο ΣΕΦ, είχε και πάλι νικητή τον Ολυμπιακό και το Περιστέρι έμεινε με την «γλύκα» που του έδινε η αγωνιστική του ανωτερότητα καθ’ όλη την διάρκεια της σεζόν, αλλά και σε αυτόν τον... καταραμένο πρώτο ημιτελικό. Ο Αργύρης Πεδουλάκης, στην καλύτερη ίσως προπονητική σεζόν του ως προς το έργο που παρουσίασε και οι παίκτες του (Κρητικός, Παπαμακάριος, Παπαδάτος, Πελεκάνος, Ζεβροσένκο, Ντίνκινς, Φορντ -αείμνηστος-, Τσαρτσαρής, Ριμπέιρο, Ραϊζενμπούχλερ, Αντερσεν και Μπρούγος) έχασαν την ιστορική ευκαιρία να συμμετάσχουν σε έναν τελικό και γιατί όχι να κοντράρουν τον Παναθηναϊκό, του οποίου η αυτοκρατορία εκείνη την περίοδο έκανε τα πρώτα μεγάλα της βήματα.

Ακολούθησαν δυο χρόνια όπου η ομάδα παρέμεινε ανταγωνιστική, αλλά σιγά-σιγά τα μεγάλα της ταλέντα (Τσαρτααρής, Φορντ, Άντερσεν, Ζεβροσένκο) έπαιρναν μεταγραφές και γινόντουσαν πρωταγωνιστές σε άλλες ομάδες. Την περίοδο 2003-2004 τα λάθη των διοικήσεων, ο καιροσκοπισμός, η υπερτίμηση δυνάμεων και καταστάσεων έφεραν την ομάδα στην Α2, όχι επειδή τερμάτισε στις δυο τελευταίες θέσεις του πρωταθλήματος , αλλά λόγω οικονομικών προβλημάτων και δυσβάσταχτων χρεών. Μετά από πέντε χρόνια περιπλάνησης και ταλαιπωρίας, το Περιστέρι επέστρεψε φέτος πανηγυρικά στα μεγάλα σαλόνια, εκεί που φρονώ πως δικαιωματικά ανήκει για μια σειρά από σημαντικούς λόγους, με κυριότερο αυτόν που αναφέρει πως έχει βγάλει από τα «σπάργανά» του μεγάλους παίκτες στο παρελθόν. Με τον τρόπο που δουλεύει ακόμα και σήμερα στις υποδομές, έχει όλα φόντα να προμηθεύσει το ελληνικό μπάσκετ και με άλλους.

Η 25η Οκτώβρη του 2009, συνοδεύτηκε εκτός από την επιστροφή της ομάδας στην μεγάλη κατηγορία και με μια νίκη. Επιβλητική και σημαντική στο ψυχολογικό κομμάτι ενόψει της συνέχειας. Κόντρα στον Πανιώνιο, που και μεγαλύτερο μπάτζετ έχει και πιο έμπειρους παίκτες διαθέτει, ενώ και η ιστορία του στην κατηγορία πιο λαμπρή είναι. Η «σπίθα» του παρελθόντος φαίνεται να μην έχει εγκαταλείψει πλήρως αυτή την ομάδα όμως. Μεγάλο παιχνίδι για τους «πρίγκιπες της δυτικής όχθης», καθαρή επικράτηση με 81-70 και το κυριότερο, περισσότεροι από δυόμισι χιλιάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας στις εξέδρες. Κάτι που μας είχε λείψει για ομάδα της Αθήνας τα τελευταία χρόνια δεν συμφωνείτε; Δεν ξέρω αν ο Σκουρτόπουλος και οι παίκτες του καταφέρουν να συνεχίσουν στους ίδιους ρυθμούς. Το πρώτο δείγμα από τους Άρνολντ, Φαϊζόν, Χάμοντς, Ντάνιελς, Τσιάκο και Παπανικολόπουλο, πάντως, ήταν ελπιδοφόρο. Λείπει ίσως το ικανό ελληνικό στοιχείο, αλλά είπαμε, σημεία των καιρών.

Στο άλλο ματς της ημέρας, Ο Παναθηναϊκός ήταν φυσιολογικό να μην αντιμετωπίσει κανένα πρόβλημα κόντρα στον Γ.Σ. Ολύμπιας Λάρισας. Το ματς δεν αντέχει ιδιαίτερης κριτικής, μια και η διαφορά δυναμικότητας είναι δεδομένη. Απλά αξίζει να επισημανθεί η παλιά συνήθεια του Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς να αντιμετωπίζει όλα τα παιχνίδια με την δέουσα σοβαρότητα και σε ότι αφορά την προετοιμασίας τους, αλλά και στο κοουτσάριμά τους. Είναι και αυτό ένα στοιχείο που έχει προσδώσει σε αυτόν και τον Παναθηναϊκό, το μεγαλείο που όλοι όσοι θέλουν να είναι αντικειμενικοί παρατηρητές, αναγνωρίζουν. Συνάμα, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη η εξαιρετική κατάσταση στην οποία βρίσκεται ο Νίκολα Πέκοβιτς. Παρότι δεν έχει βοήθεια από τους λαβωμένους Μπατίστ και Τσαρτσαρή, είναι όλη η φροντ λάιν των «πράσινων» μόνος του. Τώρα που ο Σχορτσιανίτης έχει συνέλθει για τα καλά, οι μεταξύ τους μάχες στα ντέρμπι με τον Ολυμπιακό θα έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Πολύ καλό ήταν και το ελληνικό ντεμπούτο του Νικ Καλάθη, που αν δουλέψει, είναι δεδομένο ότι θα αποτελέσει τον επόμενο ηγέτη της ομάδας.

Το... σκηνικό με την οροφή που έμπαζε νερά στο κλειστό της Λάρισας, τους κουβάδες και τις πετσέτες που επιστρατεύτηκαν για να τα απορροφήσουν, σε ένα γυμναστήριο όπου θα διεξαχθούν αγώνες των Μεσογειακών σε λίγα χρόνια, μας έφερε αρκετά χρόνια πίσω. Σε συνδυασμό με το ότι οι περισσότερες ομάδες δεν έχουν βρει ακόμα τηλεοπτική «στέγη» και όσες βρήκαν τελευταία στιγμή αναγκάστηκαν να... ζητιανεύουν για μια χούφτα ευρώ, προκαλεί μελαγχολία. Και αναμνήσεις. Τότε που δικαίως λέγαμε ότι το ελληνικό, είναι το καλύτερο πρωτάθλημα της Ευρώπης. Περασμένα μεγαλεία...

Απορίες, σχόλια και παρατηρήσεις στο nikosze2001@yahoo.com