Οι πιο απρόβλεπτοι τελευταίοι γύροι της F1

Την Κυριακή ο Λιούις Χάμιλτον πήρε την καρό σημαία στον αγώνα του Σίλβερστοουν με σκασμένο λάστιχο κι εμείς θυμόμαστε τους αγώνες της Formula 1 που η νίκη κρίθηκε στον τελευταίο γύρο.

Μονακό 1982

«Έχουμε αυτή τη γελοία κατάσταση που καθόμαστε στη γραμμή τερματισμού περιμένοντας έναν νικητή να περάσει αλλά δε φαίνεται να παίρνουμε κάποιον» είχε πει στη ζωντανή μετάδοση ο Τζέιμς Χαντ.

Ο πιο τρελός αγώνας του Μονακό είχε πέντε οδηγούς στους 3 τελευταίους γύρους να παίρνουν στα χέρια τους την πρώτη θέση. Αλέν Προστ, Ρικάρντο Πατρέζε, Ντιντιέ Πιρονί, Αντρέα Ντε Τσέζαρις και Ντέρεκ Ντέιλι όλοι πήραν την πρωτοπορία αλλά σταμάτησαν, με τους τελευταίους τρεις να μένουν από καύσιμα. Τελικά τη νίκη πήρε ο Πατρέζε με Brabham που κατάφερε να τσουλήσει στην κατηφόρα και να ξανανάψει τον κινητήρα του.



Μ. Βρετανία 1998

Μία από τις πολλές αμφιλεγόμενες στιγμές στην καριέρα του Μίκαελ Σουμάχερ ήρθε όταν πήρε τη νίκη μέσα στη γραμμή των πιτ.

Ο Γερμανός προηγούταν στο βρεγμένο Σίλβερστοουν αλλά μια ποινή στάσης 10 δευτερολέπτων δώθηκε στη Ferrari επειδή ο Σουμάχερ είχε περάσει τη Benetton του Αλεξάντερ Βουρτς υπό το καθεστώς του αυτοκινήτου ασφαλείας. Ο τότε 2 φορές παγκόσμιος πρωταθλητής μπήκε στα πιτ στον τελευταίο γύρο, αλλά πέρασε τη γραμμή τερματισμού πριν εκτίσει την ποινή του. Όπως είναι φυσικό έγινε χαμός με το θέμα και οι αγωνοδίκες ήθελαν να προσθέσουν τον χρόνο της ποινής στον τελικό χρόνο του Σουμάχερ, αλλά αυτό δε γινόταν επειδή το συμβάν δεν είχε γίνει στους τελευταίους 12 γύρους του αγώνα, όπως ορίζουν οι κανόνες. Τελικά ο Γερμανός κράτησε τη νίκη παρά τις διαμαρτυρίες της McLaren που είδε τον Mika Hakkinen να μένει στη δεύτερη θέση.



Καναδάς 2011

Το γκραν πρι του Καναδά το 2011 είναι ο μεγαλύτερος σε διάρκεια αγώνας στην ιστορία της Φόρμουλα 1, αφού διήρκισε πάνω από 4 ώρες λόγω της καταιγίδας που έκανε την πίστα «Ζιλ Βιλνέβ» ακατάλληλη για οδήγηση. Αυτό δε μείωσε το πάθος του Τζένσον Μπάτον, που ήταν τελευταίος στη μέση του αγώνα. Ο Βρετανός ανέβηκε στις πρώτες θέσεις και στον τελευταίο γύρο εκμεταλλεύτηκε το γλίστρημα του Σεμπάστιαν Φέτελ για να πάρει την πρώτη θέση, μπροστά στα έκπληκτα μάτια των μηχανικών του.



Ιταλία 1969

Ένας από τους πιο συναρπαστικούς αγώνες έγινε στη Μόντσα το 1969, με τέσσερις οδηγούς να παλεύουν για τη νίκη μέχρι τη γραμμή τερματισμού. Τζάκι Στιούαρτ, Γιόχεν Ριντ, Ζαν Πιέρ Μπελτουάζ και Μπρους ΜακΛάρεν τερμάτισαν με διαφορά 0,19 δευτερολέπτων, με τον Στιούαρτ να εξασφαλίζει το πρώτο του πρωτάθλημα, καθώς και το πρωτάθλημα κατασκευαστών για τη Matra.



Ισπανία 2001

Μία εντελώς διαφορετική περίπτωση από την προηγούμενη στη λίστα. Το ισπανικό γκραν πρι του 2001 κυριαρχήθηκε από τον Μίκα Χάκινεν, που διένυε την τελευταία του σεζόν στη Φόρμουλα 1. Ο Φινλανδός ήταν πρώτος με διαφορά 40 δευτερολέπτων από τον δεύτερο Μίκαελ Σουμάχερ. Όμως μια μηχανική βλάβη μισό γύρο πριν το τέλος στέρησε στον Χάκινεν τη νίκη που δικαιούταν, και την έδωσε στον μεγάλο του αντίπαλο.



Μονακό 1992

Η σεζόν του 1992 έχει μείνει στη μνήμη όλων των φαν της Φόρμουλα 1 για το τεχνολογικό θαύμα της Williams FW14B που διέλυε τον ανταγωνισμό και έδωσε στον Νάιτζελ Μάνσελ το μοναδικό του πρωτάθλημα. Ο αγώνας του Μονακό όμως εκείνη τη χρονιά έχει μείνει στην ιστορία για την τρομερή μάχη του Άιρτον Σένα με τον Μάνσελ στους τελευταίους γύρους. Ο Βρετανός είχε αναγκαστεί να μπει στα πιτ λόγω ενός κλαταρίσματος και στους τελευταίους γύρους έπιασε τον Σένα, χωρίς όμως να μπορεί να νικήσει την τρομερή άμυνα του Βραζιλιάνου, που πήρε τη νίκη με την πιο αργή McLaren.



Ισπανία 1986

Έξι χρόνια πριν τη μάχη του Μονακό είχαμε άλλη μια μάχη των ίδιων οδηγών, αυτή τη φορά στη Χερέθ. Ο Σένα προηγούταν στο τελευταίους γύρους αλλά ο Μάνσελ που είχε μπει για φρέσκα λάστιχα πλησίαζε γρήγορα. Ο Βρετανός εξαφάνισε μια διαφορά 19 δευτερολέπτων μέσα σε δέκα γύρους και έφτασε πίσω από τη Lotus του Βραζιλιάνου. Στην τελευταία στροφή ο Σένα ήταν ακόμα μπροστά αλλά ο Μάνσελ χρησιμοποίησε όλη την ταχύτητα της Williams για να περάσει. Τελικά τη νίκη πήρε ο Σένα για μόλις 14 χιλιοστά του δευτερολέπτου από τον Μάνσελ.



Αυστρία 1982

Το αυστριακό γκραν πρι του 1982 έχει μείνει στην ιστορία ως ο αγώνας που η Brabham έκανε για πρώτη φορά σχεδιασμένη στάση στα πιτ ως μέρος της στρατηγικής της. Όμως οι δύο οδηγοί της, Ρικάρντο Πατρέζε και Νέλσον Πικέ εγκατέλειψαν τον αγώνα με μηχανική βλάβη, όπως και ο Αλέν Προστ που πήρε την πρωτοπορία από τον Πατρέζε. Έτσι, έμειναν στις πρώτες θέσεις ο Έλιο Ντε Άντζελις και ο Κέκε Ρόσμπεργκ. Ο Ρόσμπεργκ έπιασε τον Ντε Άντζελις, και προσπάθησε να τον περάσει στον τελευταίο γύρο. Ο Ντε Άντζελις κρατήθηκε και ο Φινλανδός προσπάθησε να πάρει τη νίκη στην τελευταία ευθεία. Οι δυο τους τερμάτισαν πλάι πλάι με τον Ιταλό να παίρνει τη νίκη για λογαριασμό της Lotus με τη διαφορά να είναι μόλις 5 εκατοστά του δευτερολέπτου.



Ιαπωνία 2005

Ο καλύτερος αγώνας στην καριέρα του Κίμι Ραϊκόνεν είχε ένα πολύ δραματικό φινάλε. Ο Φινλανδός είχε ξεκινήσει 17ος τον αγώνα αλλά ανέβηκε στην κατάταξη και στο τέλος έπιασε τον Τζιανκάρλο Φιζικέλα. Ο οδηγός της Renault έκανε ότι μπορούσε για να αμυνθεί αλλά ο Ραϊκόνεν έκανε ένα αποφασιστικό προσπέρασμα στον τελευταίο γύρο για να πανηγυρίσει τη νίκη.



Ιταλία 1971

Δύο μόλις χρόνια μετά τον αγώνα του 1969, η Μόντσα είχε έναν ακόμα πιο συναρπαστικό τερματισμό. Αυτή τη φορά 5 μονοθέσια έδιναν μάχη για τη νίκη στο «Ναό της Ταχύτητας». Ο Πίτερ Γκέθιν πέρασε πρώτος τη γραμμή με τη BRM του, με τους Ρόνι Πέτερσον, Φρανσουά Σεβέρ, Μάικ Χέιλγουντ και Χάουντεν Γκάνλι να τερματίζουν πίσω του με 0.61 δευτερόλεπτα διαφορά. Ο χρόνος που χώρισε τους Γκέθιν και Πέτερσον ήταν μόλις 0.01 δευτερόλεπτο!



Επιμέλεια: Παναγιώτης Μαζαράκης