Μπορεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1968 να έμειναν στην ιστορία για τα ρεκόρ που σημειώθηκαν, όμως σαν σήμερα πριν από 47 ακριβώς χρόνια, στις 3 Οκτωβρίου του 1968, γράφτηκε μια μελανή σελίδα στην ιστορία των αγώνων, που δύσκολα μπορεί να λησμονηθεί. Η «σφαγή του Τλατέλολκο», θα αποτελεί για πάντα, μια μαύρη κηλίδα, στην ιστορία του αθλητισμού.
Γράφει, ο Γιώργος Σπανομανώλης
Το Μεξικό ήταν η πόλη που επιλέχθηκε από την Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή, να αναλάβει την διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων του 1968.
Η πόλη του Μεξικό θα κερδίσει τη μάχη ανάμεσα σε Λυών, Ντιτρόιτ, και Μπουένος Άιρες και θα γίνει η πρώτη πόλη του τότε αναπτυσσόμενου κόσμου, που θα φιλοξενήσει την κορυφαία αθλητική γιορτή.
Αυτό θα αποτελέσει μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για το φοιτητικό κίνημα της χώρας, που ήταν σαφώς επηρεασμένο από τα γεγονότα του Μαΐου του 1968 που είχαν πάρει οικουμενικές διαστάσεις, ούτως ώστε να διεκδικήσει τις ατομικές του ελευθερίες, που καταπατούνταν από το καθεστώς του Γκουστάβο Ντίας. Ο Ντίας που βρισκόταν ήδη στην εξουσία, για περίπου 40 χρόνια.
Στις 3 Οκτωβρίου του 1968, στην πλατεία «Τριών Πολιτισμών», στο Τλατέλολκο, θα γραφτεί η πράξη ενός μακελειού με περισσότερους από 350 διαδηλωτές φοιτητές να σκοτώνονται εν ψυχρώ και αδιακρίτως. Η υπόθεση θα συγκαλυφθεί, οι αγώνες θα διεξαχθούν κανονικά δέκα μέρες αργότερα, αλλά η μαύρη σελίδα θα έχει ήδη γραφτεί με ανεξίτηλη μελάνη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.
Την ώρα που το καθεστώς του Ντίας, είχε επιτέλους στα χέρια του αυτό που ήθελε, τους αγώνες δηλαδή με τους οποίους θα έδειχνε στον κόσμο ότι η χώρα του είναι υπολογίσιμη δύναμη, ένα φοιτητικό κίνημα ξεσηκωνόταν και οργανωνόταν για να διεκδικήσει τα χαμένα δημοκρατικά του δικαιώματα.
Με τα βλέμματα του κόσμου στραμμένα στο Μεξικό, χιλιάδες φοιτητές και μαθητές έβγαιναν στους δρόμους για να κάνουν γνωστά, όσα τους στερούσε το καθεστώς.
Το καλοκαίρι του 1968, οι δρόμοι του Μεξικό θα γεμίσουν από διαδηλωτές που διαμαρτύρονταν για την στέρηση των ατομικών τους ελευθεριών. Η κυβέρνηση, στο βωμό της ασφάλειας των αγώνων θα απαγορεύσει αρχικά τις συγκεντρώσεις και στη συνέχεια θα λάβει μέτρα καταστολής.
Στις 30 Ιουλίου θα σκοτωθούν σε διαδήλωση 10 άτομα, ενώ οι φυλακίσεις και οι βασανισμοί από τους «Γραναδέρος», το ειδικό σώμα που είχε δημιουργηθεί για αυτό το σκοπό θα είναι καθημερινό φαινόμενο.
Η κορύφωση και το μακελειό
Οι συγκεντρώσεις και οι κινητοποιήσεις θα φτάσουν στο ζενίθ τους, το φθινόπωρο του 1968.
Στις 2 Οκτωβρίου, φοιτητές, μαθητές, εργάτες και κάθε λογής νέοι άνθρωποι θα βγουν μαζικά στους δρόμους. Δεκάδες χιλιάδες κόσμος θα διαδηλώσει κατά των αγώνων, όμως το καθεστώς του Ντίας, με τη βοήθεια και τη συνεργασία της CIA και των Αμερικανών, θα βάψει τη διαδήλωση με... αίμα.
Δέκα μέρες πριν την τελετή έναρξης των αγώνων, στην πλατεία «Τριών Πολιτισμών», σχεδόν 20.000 νέοι άνθρωποι θα διαμαρτυρηθούν φορώντας κόκκινα γαρύφαλλα στο στήθος και φωνάζοντας το σύνθημα «δεν θέλουμε Ολυμπιακούς Αγώνες, αλλά δημοκρατία».
Η κυβέρνηση θα στείλει 5.000 οπλισμένους στρατιώτες στο χώρο με βαρύ οπλισμό, ενώ θα φροντίσει να κόψει ρεύμα και τηλέφωνο στα πέριξ της πλατείας. Το μακελειό δεν θα αργήσει να έρθει. Ένα ελικόπτερο θα εμφανιστεί στην πλατεία στις 18.10, την ώρα που άρχισε να σκοτεινιάζει, δίνοντας το σύνθημα για το «άρξασθε πυρ».
Ελεύθεροι σκοπευτές που ήταν αγκυροβολημένοι στις ταράτσες των γύρω κτηρίων από νωρίς, σε μια κλειστή πλατεία, θα πυροβολούν αδιακρίτως, σκορπώντας πανικό και κυρίως... το θάνατο.
Ο κόσμος προσπαθούσε να διαφύγει, αλλά η γενικότερη χωροταξία της πλατείας «Tres Cultures», θα κάνει τα πράγματα πολύ χειρότερα. Ακόμα και οι ιερείς στις γύρω εκκλησίες, αρνούνταν να ανοίξουν τις πόρτες, στις εκκλήσεις νέων, μανάδων και παιδιών, που έψαχναν καταφύγιο.
Οι νεκροί είναι χιλιάδες, ενώ η πλατεία θα γεμίσει με αίμα. Αίμα... νέων ανθρώπων, τα πτώματα των οποίων εξαφανίσθηκαν μέσα στις επόμενες ώρες.
Οι μαρτυρίες μάλιστα αναφέρουν, ότι τα πτώματα μετακινήθηκαν από την πλατεία με μπουλντόζες.
Η συγκάλυψη
Το μακελειό όμως την επομένη το πρωί ήταν σαν να μην έγινε. Σαν να ήταν ένα γεγονός φάντασμα που εξαφανίστηκε μέσα στη νύχτα, μαζί με τα πτώματα που αποτελούσαν, ανθρώπινες αποδείξεις.
Η πλατεία είναι πεντακάθαρη, τα πτώματα εξαφανισμένα, -άλλωστε μέχρι σήμερα παραμένει άγνωστος ο πραγματικός αριθμός-, ενώ οι εφημερίδες θα παρουσιάσουν την επικαιρότητα σαν να μην συμβαίνει απολύτως τίποτα.
Το BBC θα μεταφέρει την είδηση, κάνοντας λόγω για 25 μόλις νεκρούς ταραχοποιούς φοιτητές, που ήθελαν να βλάψουν τους αγώνες, παραποιώντας τα γεγονότα.
Στο βωμό της ασφάλειας των αγώνων, το καθεστώς Ντίας θα γράψει ίσως μια από τις μελανότερες σελίδες στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων.
Η ΔΟΕ κωφεύει, κλείνει τα μάτια και αποφασίζει οι αγώνες να διεξαχθούν κανονικά δέκα μέρες αργότερα, ενώ οι Αμερικάνοι φέρονται να βρίσκονται πίσω από το γεγονός.
Οι διαδηλώσεις στο Μεξικό θα παγώσουν τα επόμενα χρόνια, εξαιτίας του φόβου, ενώ το θέμα θα κρυφτεί κάτω απ’ το χαλί μια για πάντα.
Το 1993, σε μια γωνιά της πλατείας θα στηθεί ένα μικρό μνημείο με ελάχιστα γραμμένα ονόματα, στη μνήμη των θυμάτων.
Οι τρύπες όμως από τις σφαίρες στα πλακάκια, θα μαρτυρούν ες αεί... το έγκλημα που έγινε.
Δείτε δύο συγκλονιστικά βίντεο
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
