Αγγλία, Αργεντινή, Βραζιλία, Ισπανία είναι σίγουρα χώρες που το μυαλό του καθενός τις συνδυάζει εύκολα με τη μπάλα. Αν ζοριστείς λίγο περισσότερο θα βρεις άνετα καμιά δεκαριά που έχουν επίσης στο dna τους το ποδόσφαιρο, όμως σίγουρα ανάμεσά τους δεν είναι η Κίνα. Και γιατί να μην είναι;
Αλήθεια, μοιάζει πολύ άκυρο όταν το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο είναι σε τόσο υψηλό επίπεδο και οι παραδοσιακές δυνάμεις εκτός της Γηραιάς Ηπείρου διατηρούν την αίγλη τους να θες να μπεις κι εσύ σε αυτή την elite.
Γράφει ο Γιάννης Σταυρόπουλος
Στην Κίνα το έχουν δουλέψει καιρό και τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να εφαρμόζουν πιστά το πλάνο τους. Το ποδόσφαιρο γίνεται κομμάτι μιας οικονομίας στην οποία συμμετέχουν 1.4 δισεκατομμύρια άνθρωποι και πριν δύο έτη ξεκίνησαν τα πρώτα δυνατά «χτυπήματα» προς τον έξω κόσμο. Κροίσοι της χώρας άρχισαν να επενδύουν δυναμικά στο ποδόσφαιρο και το γεγονός πως επέλεξαν την Ευρώπη για να εξυπηρετήσουν τις ανάγκες του marketing, κάτι το οποίο ξέρουν καλύτερα από πολλούς, μόνο τυχαίο δεν ήταν. Μεγάλο μέρος του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών της Μάντσεστερ Σίτι, της Ατλέτικο Μαδρίτης και της Εσπανιόλ εξαγοράστηκε από μεγάλα κεφάλια και κάπως έτσι η ποδοσφαιρική διαδρομή μέχρι την Κίνα άρχισε να δείχνει πολύ μικρότερη από την πραγματικότητα.
Στην προσπάθεια αυτή δεν γινόταν να μη συμμετέχει η κυβέρνηση, άλλωστε χωρίς την στήριξή της σε μια χώρα όπως η Κίνα δεν ανοίγεις... ούτε περίπτερο. Στην περίπτωση του ποδοσφαίρου ο πρόεδρος της χώρας, Σι Τζινπίνγκ, κινείται ενεργά. Αρχικά, τα τελευταία χρόνια φρόντισε να «ανοίξει» το ποδόσφαιρο σε όλο τον κόσμο. Ακαδημίες ποδοσφαίρου έκαναν την εμφάνισή τους σε πολλές επαρχίες με τη φιλοδοξία πως θα απασχολήσουν σε βάθος χρόνου περισσότερα από 30 εκατ. παιδιά. Βιομηχανία κανονική.
Χτίζοντας μόνοι το μέλλον τους και επενδύοντας πρώτα εντός συνόρων, σταδιακά, άρχισαν να πέφτουν λεφτά στις εισαγωγές με τα νούμερα να τα λένε όλα. Τον τελευταίο Ιανουάριο δαπανήθηκαν σχεδόν 140 εκατ. ευρώ για μεταγραφές παικτών στο εγχώριο πρωτάθλημα. Περισσότερα από κάθε άλλη χώρα. Είναι χαρακτηριστικό δε, για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος, πως στην Premier League ξοδεύτηκαν 20 εκατ. ευρώ λιγότερα, ενώ δεν είναι καν ανάγκη να αναφερθεί η διαφορά με Ιταλία ή Γερμανία.
Ακόμη κι εκεί όμως υπάρχει στρατηγική. Τα «μεγάλα» ονόματα που ήρθαν πρόσφατα από την Ευρώπη, για χάρη των εξωπραγματικών ποσών που θα βάλουν στις τσέπες τους, έχουν ένα κοινό. Έχουν χρόνια ακόμη μπροστά τους μέχρι να κρεμάσουν τα παπούτσια τους. Λαβέτσι (30), Τζάκσον Μαρτίνες (29), Ζερβινιό (28), Ραμίρες (29), Γκουαρίν (29) μόνο «γερόντια» δεν τους λες αλλά κι αυτό έχει εξήγηση. Το πρωτάθλημα στην Κίνα δεν θέλουν να γίνει ένας ιδανικός προορισμός για όσους επιθυμούν να κλείσουν «βασιλικά» την καριέρα τους και να κολλήσουν τα τελευταία ένσημα πριν τη σύνταξη. Μάλιστα, τον περασμένο Γενάρη οι Κινέζοι πέτυχαν την πρώτη τους μεγάλη νίκη με την μεταγραφή του Άλεξ Τεσέιρα. Ο Βραζιλιάνος, παρότι βρισκόταν στο στόχαστρο της Λίβερπουλ, επέλεξε μαζί με την Σαχτάρ την Τσιανγκσού με το deal να φτάνει τα 50 εκατ. ευρώ.
Η κίνηση χρήματος που σημειώνεται γύρο από το εγχώριο πρωτάθλημα είναι και αυτή ενδεικτική. Με εξαίρεση την αύξηση αλλά και την τρομερή ζήτηση των εισιτηρίων, το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο χορηγός της κινεζικής Super League. Το 2004 εταιρία τηλεπικοινωνιών εξασφάλιζε την βασική χορηγία της διοργάνωσης με μόλις 8 εκατ. ευρώ ενώ δέκα χρόνια αργότερα η εταιρία τραπεζικών συναλλαγών που διαφημίζεται χρειάστηκε να ξοδέψει κάτι περισσότερο από 20 εκατ. ευρώ.
_103051.jpg?w=350&f=bicubic&um=VerySharp)
