Οι άνθρωποι που νίκησαν το ποδόσφαιρο, αλλά όχι το ελληνικό ποδόσφαιρο!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Τα παιδιά του 2004 έκαναν και πάλι ένα πέρασμα από την καθημερινότητά μας και στη συνέχεια «χάθηκαν» στη δική τους καθημερινότητα. Το ότι παραμένουν ενεργοί 14 χρόνια μετά, είναι από μόνο του απολαυστικό. Το ότι αυτή τη φορά είχαν μαζί τους και τον Ότο Ρεχάγκελ, δείχνει και σεβασμό. Το ότι οι δράσεις τους έχουν και φιλανθρωπικό χαρακτήρα, επιβεβαιώνει την ανθρωπιά τους.

Όλα αυτά, όμως, δεν αρκούν για να επιβάλλεται (όπως θα έπρεπε) η μοναδικότητά τους. Δεν αρκούν καν για να προβληθεί η διαφορετικότητά τους. Διότι για το ποδόσφαιρο, όχι απλώς και μόνο το ελληνικό αλλά για το παγκόσμιο ποδόσφαιρο, είναι ακριβώς αυτό. Κάτι πολύ διαφορετικό, κάτι μοναδικό. Είναι οι άνθρωποι που νίκησαν το ποδόσφαιρο.

Τα προγνωστικά του. Τις αναλύσεις του. Τα μπάτζετ του. Τη σιγουριά του. Ακόμη, ίσως και την ιστορική διαδρομή του. Όλα αυτά τα νίκησαν το 2004 στην Πορτογαλία. Ξέρετε τι τελικά δεν νίκησαν; Το ελληνικό ποδόσφαιρο!

Δεν είναι μόνο το πόσοι από εκείνους τους 23 εξακολουθούν να είναι μέρος του. Άλλωστε, αν το σκεφτεί κανείς, δεν είναι λίγοι. Όπως επίσης, δεν είναι μόνο το ποιος είναι ο ρόλος τους σε αυτό. Ακόμη και αν για κάποιους ήταν ή θα είναι σημαντικός. Κυρίως, όμως, είναι με ποιο τρόπο συνεχίζουν να είναι σε αυτό.

Ο σεβασμός που οι ίδιοι δείχνουν στην επιτυχία τους είναι πολύ μεγαλύτερος από τον σεβασμό που έχει δείξει ο ίδιος ο χώρος τους σε αυτήν. Δεν είναι κανονικό αυτό. Δεν είναι οι ίδιοι που θα πρέπει να την διαλαλούν σαν ιεραπόστολοι από μέρος σε μέρος. Το ελληνικό ποδόσφαιρο θα έπρεπε να είναι ο «αγγελιοφόρος» τους όλα αυτά τα χρόνια.

Όχι απλώς δεν το έκανε, αλλά φρόντισε - και το κάνει ακόμα - να αντιμετωπίσει με δυσπιστία την όποια λειτουργία τους σε αυτό. Κάποιες φορές ακόμη και με περιπαιχτική διάθεση. Φταίνε και οι ίδιοι; Ναι. Διότι δεν «απαίτησαν» τη συμμετοχή τους. Όχι ως παράγοντες, προπονητές, τεχνικοί διευθυντές και όλα αυτά που κατά κατά καιρούς έχουν κάνει και συνεχίζουν να κάνουν. Αλλά ως εκφραστές του.

Πίστευαν, προφανώς, ότι αρκούσε για τις ικανότητές τους και για τις προθέσεις τους απέναντί του η μοναδική στιγμή που τού είχαν προσφέρει με την κατάκτηση του Euro. Δεν ήταν έτσι. Πιο τίμιο, αν θέλετε, για αυτά τα παιδιά θα ήταν αφού το ελληνικό ποδόσφαιρο δεν είχε σκοπό να τα αξιοποιήσει ως κάτι πραγματικά ξεχωριστό στην ιστορία του, να τα αποβάλλει. Να τα αφήσει ελεύθερα. Όχι δέσμιά του, να προσπαθούν να συνταχθούν με τις παθογένειές του.

Τότε, αν έστω συνέβαινε αυτό, θα ήταν πραγματικά απολαυστικό να βλέπει κανείς τόσα χρόνια μετά αυτή την παρέα να αντέχει ακόμη. Ακόμη και ποδοσφαιρικά, απέναντι σε ολόκληρη Ισπανία της εποχής. Αλλά κυρίως ως παρέα. Μόνο που αυτά τα παιδιά, από τότε, θα έπρεπε πια να είναι κάτι πολύ περισσότερο και καθοριστικό από απλώς και μόνο μια παρέα!